Το να μείνουμε για μια ακόμη φορά στους αριθμούς, στην προσπάθεια των παικτών για την οποία δεν μπορείς να έχεις παράπονο, είναι η μισή αλήθεια, θα δούμε το δέντρο αλλά θα χάσουμε το δάσος.
Άλλοι εδώ πεταμένοι βαθμοί (σύνολο δέκα στην έδρα του στο πρώτο μισό), άλλη μια χαμένη ευκαιρία για τον ΑΡΗ να «πατήσει» στην 3η θέση και να ορίσει με τρόπο διαφορετικό την μοίρα του στην φετινή Σούπερ Λιγκ. Το να μείνουμε για μια ακόμη φορά στους αριθμούς (22 τελικές, ένα δοκάρι κτλ), στην προσπάθεια των παικτών για την οποία δεν μπορείς να έχεις παράπονο, είναι η μισή αλήθεια, θα δούμε το δέντρο αλλά θα χάσουμε το δάσος.
Το ζήτημα είναι βαθύτερο και πλέον αφορά την στάση του γκρουπ (ποδοσφαιριστές και τεχνικό τιμ) απέναντι στις προσδοκίες του κόσμου, αφού η… συνήθεια τείνει να επαναλαμβάνεται. Το αν μπορεί στην τελική ή όχι η ομάδα να υποστηρίξει την – για πολλούς- απόλυτα εφικτή κατάκτηση της 3ης θέσης, στο φετινό… διαφορετικό πρωτάθλημα.
Γιατί, πραγματικά σε κάνει να αναρωτιέσαι για ποιο λόγο το club παθαίνει αλλεργία όταν βρίσκεται μπροστά στην επίτευξη ενός στόχου. Σαν να τον πιάνει ξαφνικά… ζαλάδα και να αγχώνεται. Γιατί είναι φοβερό αυτό που συμβαίνει φέτος. Να σου προσφέρουν στο πιάτο την 3η θέση και εσύ να το διώχνεις μακριά…
Ο ΑΡΗΣ δεν κέρδισε την Λαμία για δυο λόγους. Ο πρώτος γιατί αιφνιδιάστηκε απόλυτα από τους φιλοξενούμενους και δέχθηκε δυο πανομοιότυπα γκολ από τον ίδιο παίκτη (Τουράμ), από τα οποία μέτρησε το ένα. Μόλις στο 3ο λεπτό σκοράρει ο Τουράμ, αλλά το μήνυμα δεν αποκωδικοποιήθηκε με συνέπεια να έρθει το 0-1 στο 16΄. Οι κιτρινόμαυροι δεν περίμεναν προφανώς από την Λαμία να μπει να… παίξει ποδόσφαιρο και την «πάτησαν» όπως στην πρεμιέρα με τον ΟΦΗ.