Ο διαιτητής σφυρίζει για τελευταία φορά και το μυαλό προσπαθεί να επεξεργαστεί τί ακριβώς έγινε και έχασε ο ΑΡΗΣ την πρόκριση.
Τα λεπτά περνούν, οι ομάδες αποχωρούν και η ησυχία στο “Κλεάνθης Βικελίδης” είναι πιο έντονη από άλλες φορές. Τα “γιατί” και τα “γαμώτο” γυρνούσαν χθες σαν σμήνος πάνω από το γήπεδο και στο μυαλό όλων. Και στο δικό μου.
Χρησιμοποιώ πρώτο ενικό για να καταγράψω κάτι που έζησα χθες στο γήπεδο, πριν πάμε στα αγωνιστικά και την επόμενη μέρα. Δεν θα είναι τόσο επίκληση στο συναίσθημα αλλά περισσότερο στην πραγματικότητα.
Οταν σχεδόν όλοι έχουμε φύγει και έχουμε μείνει μόνο τέσσερις δημοσιογράφοι, το αυτί μου μέσα στην ησυχία “πιάνει” ομιλίες. Και τα μάτια μου “εντοπίζουν” τρία παιδιά. Τρία Αρειανάκα, προφανώς, που… τρύπωσαν στο γήπεδο και ανέβηκαν μέχρι την Θύρα 9.
Χάζεψαν το χορτάρι από ψηλά και ενώ ακόμα οι προβολείς φώτιζαν έντονα την επιφάνειά του. Κάθισαν ανάμεσα στα δημοσιογραφικά, όρθια και κάπως διστακτικά αλλά με χαμόγελο άνοιξαν τα χέρια και σιγοψυθίρισαν την λέξη “ΑΡΗΣ”.
Με πολλές σκέψεις και τσιγάρα, στην προσπάθειά μου να αντιληφθώ πλήρως τί έγινε και γιατί. Με θυμό και το “γαμώτο”, άρχισα ξαφνικά να νιώθω μία μικρή δόση ηρεμίας.
Μετά από έναν αποκλεισμό και ειδικά με τον τρόπο που ήρθε, αυτά τα παιδιά μπήκαν στο γήπεδο, ανέβηκαν πάνω, χάζευαν με δέος και άνοιξαν τα χέρια. Εστω και για λίγο. Έστω δειλά-δειλά.
Αυτά τα παιδιά, μου θύμισαν ότι η ζωή συνεχίζεται. Το ποδόσφαιρο συνεχίζεται. Και ότι ο ΑΡΗΣ έχει επόμενη μέρα. Γιατί είναι μεγάλη ομάδα. Και παραμένει μεγάλη ομάδα, έχοντας περάσει πολύ πιο δύσκολα βράδια από το χθεσινό.
Ξεχνάτε που ήμασταν πριν λίγα χρόνια;. Ξεχνάτε κάτι “σκοτωμένα” μεσημέρια σε κάθε χωριό της Γ’ Εθνικής; Εγώ όχι.
Κάποιοι ήταν εκεί. Άλλοι νοερά. Δεν πρέπει να ξεχνάμε. Εγώ δεν ξεχνάω. Δεν ντρέπομαι να το λέω. Δημοσιογραφικά αλλά και οπαδικά, για μένα εκείνη τη τετραετία είναι παράσημο. Διότι άλλες ομάδες μπορεί να μην το άντεχαν. Εμείς όμως επιβιώσαμε. Εμείς είμαστε μαθημένοι στα δύσκολα. Άλλες φορές με δικές μας ευθύνες. Άλλες φορές με ευθύνες άλλων.
Ο Αρειανός είναι ένα σπάνιο “χαρμάνι” λαού. Θα συγκρουστεί με άλλους, θα συγκρουστεί με τον εαυτό του, αλλά πάντα προχωράει. Το πώς είναι μία άλλη κουβέντα. Αλλά το κάνει.
Πρέπει να θυμόμαστε πού ήμασταν, για να κάνουμε την σύγκριση με δυσκολίες όπως την χθεσινή ή άλλες που θα ζήσουμε στην φυσική μας θέση. Για να αντιλαμβανόμαστε ότι έχουμε περάσει πολύ χειρότερα. Αλλά προχωρήσαμε.
Αγωνιστικά…
Δεν μπορούμε να κατηγορήσουμε την ομάδα για κάτι χθες. Έκανε ό,τι μπορούσε. Η ΑΕΚ ήταν καλύτερη και δικαιούταν να περάσει. Το άδικο στην περίπτωση του ΑΡΗ δεν είναι ο αποκλεισμός αλλά ο τρόπος που ήρθε. Επίπονα…
Ο ΑΡΗΣ μπήκε με ένα πλάνο που μπορεί να ακουστεί περίεργο, αλλά του βγήκε. Να κρατήσει το μηδέν και να ψάξει αυτό το ένα γκολ. Είχε μπόλικη δόση τύχης -χρειάζεται όμως και αυτή- και έναν Χουλιάν Κουέστα που τον κράτησε κυρίως στο πρώτο μέρος αλλά και σε κάποιες φάσεις της επανάληψης.
Είχε ένα κακό πρώτο μέρος αλλά πολύ καλή διαχείριση στην επανάληψη. Με σωστές αλλαγές. Ο Φετφατζίδης δεν άντεχε άλλο. Ο Μπα χρειαζόταν ως τρίτος χαφ. Ο Μαντσίνι άλλαξε το ματς και δικαιώνει όσους τον ήθελαν βασικό. Πέραν τούτου, δεν μπορώ να κριτικάρω τον Ένινγκ για κάτι άλλο σε σχέση με το χθεσινό, ειδικά όταν ο ομόλογός του στην ΑΕΚ περνάει ως αλλαγή τον Αραούχο, τον Χουλτ ή τον Αλμπάνη. Ο δικός σου πάγκος είναι περιορισμένων επιλογών. Τραυματισμοί και λάθη φταίνε για αυτό. Λάθη τα οποία φυσικά θα αναλυθούν τις επόμενες μέρες, τώρα που η χρονιά ουσιαστικά τελείωσε. Για να μπουν κάποια πράγματα στην θέση τους.
Τον Ένινγκ μπορώ να του κάνω κριτική για άλλα πράγματα, ποδοσφαιρικά. Καλοπροαίρετα βέβαια, γιατί και αυτός συνάντησε μία πολύ δύσκολη κατάσταση και για μήνες διαχειρίζεται ένα ρόστερ που δεν είναι δικό του. Με λάθη, εμμονές αλλά με τις δυσκολίες να είναι πολλές περισσότερες.
Και αν θέλουμε να βάλουμε κάτω τα πράγματα, ο ΑΡΗΣ απέτυχε στο Κύπελλο βάσει του στόχου που είχε θέσει. Αν αναλογιστούμε όμως όσα έγιναν φέτος, είναι υπέρβαση το σημείο που έφτασε. Πράγματα που έγιναν και είναι ευδιάκριτα, όπως και άλλα που διατηρούνται εντός των τειχών της ομάδας.
Είμαι της άποψης ότι πολλές φορές “χτίζεις” καλύτερα πάνω στην αποτυχία παρά την επιτυχία. Αρκεί να την αξιοποιήσεις. Αυτό πρέπει να κάνει πλέον ο ΑΡΗΣ, έχοντας μπει ήδη στην επόμενη μέρα του. Οφείλει να βρει τον τρόπο. Οφείλει να εξελιχθεί αγωνιστικά. Οφείλει να εξελιχθεί οργανωτικά. Οφείλει να διορθώσει.
Η επόμενη εβδομάδα αναμένεται να έχει πολλά ενδιαφέροντα. Και τότε θα είμαστε σε θέση να μιλήσουμε περισσότερο για τον ΑΡΗ της νέας σεζόν. Χωρίς ban φυσικά…
Υ.Γ. Ο τρόπος με τον οποίο η πλειοψηφία του οργανισμού που λέγεται “ΑΡΗΣ” διαχειρίζεται από χθες τον αποκλεισμό, για μένα είναι σημάδι τεράστιας εξέλιξης. Με πίκρα, πολλές σκέψεις αλλά ψυχραιμία.