Η σεζόν της επανεκκίνησης του ΑΡΗ που τον οδήγησε και στην εξασφάλιση ενός ευρωπαϊκού εισιτηρίου, έφερε νέα πρόσωπα στο προσκήνιο.
Έστρεψε τα βλέμματα στο νέο αίμα. Τον Ματέο Γκαρσία, τον Μπρούνο Γκάμα, τον Ματίγια, τον Βέλεθ, τον Σιώπη, τον Ντιγκινί, τον Λάρσον κ.ο.κ. Λογικό και αναμενόμενο. Πάντα συνέβαινε και πάντα θα συμβαίνει. Πάντοτε το καινούργιο ιντριγκάρει. Πόσω δε μάλλον όταν ο αρειανός έβγαινε από μια εξαετία με ποδοσφαιρικό… πονόματο και άνοιγε σαμπάνιες στη θέα ενός τριγώνου, ενός απλού… overlap, μιας ωραίας ντρίμπλας.
Ο ΑΡΗΣ κατά διαστήματα έπαιξε καλό ποδόσφαιρο, έφερε πίσω στο γήπεδο κόσμο και συντήρησε τις φιλοδοξίες με την κατάληψη της 5ης θέσης.
Τίποτα από όλα αυτά όμως δεν θα γινόταν αν κάποιοι άλλοι που προηγήθηκαν, δεν έθεταν τις βάσεις. Δεν έβγαζαν το κάρο από την λασπόνερα της Γ΄ και Β΄ Εθνικής. Ο ταυτόχρονος αποχαιρετισμός από την ΠΑΕ στους Παυλίδη και Ιντζόγλου είναι μια καλή αφορμή να απονείμουμε τα δέοντα στους… σκαπανείς.