Για το αμιγώς αγωνιστικό κομμάτι του ντέρμπι με τον Π.Α.Ο.Κ., δεν υπάρχουν πολλά να πει κάποιος.
Τα περισσότερα αναφέραμε στο σημείωμα πριν από τον αγώνα και δυστυχώς δεν έγιναν. Για ακόμα ένα ματς, ο ΑΡΗΣ παρουσιάστηκε… soft σαν βούτυρο στην άμυνα και η κατοστάρα ήρθε φυσιολογικά. Ο Π.Α.Ο.Κ. πήρε ψυχολογία από το ξεκίνημα και έβαλε όλα τα σουτ, ενώ όταν σταμάτησε να τα βάζει, πήρε όλα τα επιθετικά ριμπάουντ απέναντι σε έναν ΑΡΗ που έμοιαζε αποκαμωμένος.
Το στάτους κβο λέει ότι μετά τη 14η αγωνιστική, ο ΑΡΗΣ είναι τελευταίος, με ρεκόρ 3-11 και τη θέση που οδηγεί στη σωτηρία να απέχει δύο νίκες. Από πλευράς αποτελέσματος, η χθεσινή ήττα δεν ήταν καταδικαστική. Χρόνος υπάρχει, σχεδόν ένας ολόκληρος γύρος. Ο τρόπος αναζητείται.
Με λίγα λόγια, ο ΑΡΗΣ των 3 νικών σε 14 αγώνες, πρέπει να κάνει 7 νίκες σε 12 ματς για να σωθεί. Οι 7 μοιάζουν απαραίτητες με όσα συμβαίνουν στο θαυμαστό κόσμο της Basket League και μεταφράζονται ως εξής: είτε 5/7 στο Παλέ και δύο νίκες εκτός, είτε 6/7 εντός και μία νίκη εκτός.
Ότι γίνεται, γίνεται. Το «Nick Galis Hall» έχει ανατρέψει πολλές φορές τα δεδομένα και απέναντι σε ισχυρότερους αντιπάλους (όπως η ΑΕΚ και ο Προμηθέας στο τέλος του πρωταθλήματος), ενώ τις εκτός έδρας αναμετρήσεις, ίσως πλην Περιστερίου, δεν τις λες και… βουνό.
Δεν είναι βουνό, όμως, για μία ομάδα που θα μπορέσει να παίξει άμυνα και να δείξει χαρακτήρα. Ο σημερινός ΑΡΗΣ δείχνει ανίκανος να κερδίσει μακριά από το σπίτι του. Όπως φαίνεται, αυτό μπορεί να αλλάξει μόνο με διορθωτικές κινήσεις στο ρόστερ. Κάτι που έχει ήδη αποφασιστεί, οπότε μένουν δύο τινά: Να γίνει η άρση των ban και να αποφασιστεί ακριβώς ποιοι παίκτες θα αντικατασταθούν. Πρώτος… προτεινόμενος είναι ο Τζέιλεν Μόρις. Η λίστα δεν είναι μικρή, αφού συνολικά οι τρεις από τους έξι ξένους (Γκετσεβίτσιους, Φιτζπάτρικ οι άλλοι δύο) ξένους δεν αποδίδουν τα αναμενόμενα, ενώ και ο Μιλόσεβιτς χτύπησε.
Μ’ αυτά και μ’ αυτά, ο ΑΡΗΣ ξεκινά τον πιο δύσκολο αγώνα της σύγχρονης ιστορίας του. Πιο δύσκολο ακόμα κι από τους τελικούς που του χάρισαν τίτλους και το όνομα και τη φανέλα που έχει ακόμα. Γιατί τώρα δε μιλάμε για «ευ ζην», αλλά για «ζην»…