Ηταν όντως σκανδαλώδης η απόφαση του διαιτητή;
Οταν η Λίβερπουλ πραγματοποιούσε εκείνη τη φοβερή και τρομερή ανατροπή κόντρα στην Μπαρτσελόνα, ο μισός ποδοσφαιρικός πλανήτης πίστεψε ότι δεν υπάρχει περίπτωση να χάσει το φετινό Champions League η ομάδα του Κλοπ.
Όταν, μια μέρα μετά, η Τότεναμ έκανε το θαύμα και απέκλεισε μέσα στο Άμστερνταμ την ομάδα-φαινόμενο της φετινής διοργάνωσης (τον Άγιαξ) το πίστεψε και ο άλλος μισός: δεν έπαιζε να χάσει η Λίβερπουλ από την Τότεναμ στον μεγάλο τελικό.
Η εύστοχη εκτέλεση πέναλτι του Σαλάχ κόντρα στην ομάδα του Ποκετίνο τελείωσε από πολύ νωρίς κάθε περί του αντιθέτου συζήτηση. Η Λίβερπουλ επιβεβαίωσε αυτό που οι προσεκτικοί της παρατηρητές γνώριζαν ήδη: ότι εκτός από επιβλητικό και ενθουσιώδες ποδόσφαιρο κατοχής μπορεί πανεύκολα να γίνει κυνική, να επιβάλει παιχνίδι κέντρου, να παίξει για να μπλοκάρει και όχι για να πνίξει τον αντίπαλο.
Και κάπως έτσι, το παιχνίδι άρχισε να προσομοιάζει εντυπωσιακά σε σούπα. Φυσικά, όσοι περίμεναν να δουν την Λίβερπουλ να κάνει κάτι άλλο από αυτό, να βγαίνει ψηλά δηλαδή και να αφήνει χώρους (κάτι που θα έκανε το ματς ανοιχτό και με μπόλικους χώρους) προφανώς αντιλαμβάνονται την μπάλα με έναν ρομαντισμό που δεν αντιστοιχεί στον σύγχρονο επαγγελματισμό του παγκοσμίου ποδοσφαίρου.
Ο Γιούργκεν Κλοπ επιβεβαίωσε δια του χειρισμού του στο ματς ότι οι έννοιες του «επιθετικογενούς» και του «αμυντικογενούς προπονητή» είναι πλέον ξεπερασμένες: ο σωστός ο σύγχρονος κόουτς φτιάχνει ομάδες με πολλαπλές ταυτότητες ανάλογα με το υλικό τους και αυτές προσαρμόζονται στην εκάστοτε συνθήκη της εκάστοτε αναμέτρησης.