Δείτε εκεί, στο βάθος: ένας τύπος μπαίνει ακροποδητί στο στάδιο και κατευθύνεται προς τ’ αποδυτήρια.
Δε θέλει να διαταράξει την αρραγή, σχεδόν, ησυχία που επικρατεί για την ώρα. Ξέρει ότι σε λίγο θ’ ανοίξουν οι πόρτες, η ένταση θα χτυπήσει ζωογόνο κόκκινο και θα γίνει ο, καλώς εννοούμενος, κακός χαμός.
Δικαίως. Εδώ μιλάμε για την πιο ξεχωριστή έκφανση της τέχνης. Είναι σα να στέκονται δίπλα-δίπλα ο Πικάσο με τον Βαν Γκογκ για να σχεδιάσει κυβιστικά πρόσωπα ο πρώτος, με τα μάτια, τις μύτες και τ’ αυτιά ατάκτως (μα υπέροχα) ερριμμένα στον καμβά, «κόντρα» στους θελκτικούς ηλιόσπορους του δεύτερου.
Ή σα να συμπράττουν ο Μότσαρτ με τον Μπετόβεν για να συνθέσουν το απόλυτο μουσικό έργο- κάτι σαν το «Ρέκβιεμ για την 9η Συμφωνία», φερ’ ειπείν.
Ναι, εδώ έχουμε να κάνουμε πράγματι με τέχνη. Μια τέχνη πορτοκαλή υφής, «διαποτισμένη» από ασίγαστο πάθος και πολύ ιδρώτα, που όμοιά της δεν έχουμε ξαναδεί.
Το ημερολόγιο δείχνει καλοκαίρι του 1990 και βρισκόμαστε στο αμαρτωλό Λας Βέγκας. Στο κέντρο του αχανούς σταδίου έχει στηθεί μια μπασκέτα με περίτεχνο διχτάκι και μερικά μέτρα από παρκέ.
Ο Μάικλ Τζόρνταν θ’ αντιμετωπίσει σε λίγες στιγμές τον Μάτζικ Τζόνσον με έπαθλο ένα εκατομμύριο δολάρια και τον τίτλο του κορυφαίο παίκτη στον πλανήτη. Οι πόρτες ανοίγουν, οι προβολείς ανάβουν και έπειτα ο ελεγχόμενος πανικός παίρνει τα ηνία και κυριεύει τα πάντα