Το μπάσκετ είναι η επιτομή του ομαδικού αθλήματος. Την ομάδα, όμως, συνθέτουν οι αρετές του ατόμου. Ο Λευτέρης Μποχωρίδης, η επίδρασή του στο σύνολο και η λειτουργία του ΑΡΗ μ’ αυτόν στην ομάδα, είναι η πιο απτή απόδειξη.
“Άλλη” ομάδα ο ΑΡΗΣ με τον αρχηγό του στο παρκέ. Όχι φυσικά επειδή ο ίδιος είναι εξαιρετικός παίκτης (που είναι) και οι υπόλοιποι… μυρωδιάδες. Σε κάθε ομαδικό άθλημα χρειάζεται κάποιος που να βγαίνει μπροστά. Ποικιλοτρόπως. Από το παρκέ, μέχρι τα αποδυτήρια και τις δηλώσεις. Ο Μποχωρίδης το έκανε αυτό.
Ο ΑΡΗΣ έδειξε πολύ καλύτερη ομάδα με τον 25χρονο γκαρντ στο παρκέ. Κόντρα στο Περιστέρι, δεν είναι υπερβολή να ειπωθεί ότι ο ΑΡΗΣ πραγματοποίησε την καλύτερη εμφάνιση τουλάχιστον των δύο τελευταίων χρόνων. Και όχι μόνο στην άμυνα, όπου «στραγγάλισε» τον αντίπαλο. Ήταν εξαιρετικός και επιθετικά, και ας μην το μαρτυρούν οι 72 πόντοι του. Η λειτουργία της ομάδας ήταν η ενδεδειγμένη και αν έμπαιναν κάποια από τα πολλά χαμένα ελεύθερα σουτ, μέσα κι έξω από τα 6.75, η συγκομιδή θα ήταν πολύ μεγαλύτερη.
Όταν επιστρέφεις μετά από σχεδόν δύο μήνες απουσίας και σημειώνεις τους 12 από τους πρώτους 14 πόντους της ομάδας σου, στέλνεις μήνυμα. Όχι μόνο στους αντιπάλους, αλλά και στους συμπαίκτες σου: «Είμαι εδώ». Όταν αυτό γίνεται αντιληπτό, όλα μπαίνουν σε ένα δρόμο. Μια ομάδα πρέπει να έχει ξεκάθαρους ρόλους. Άλλος είναι ο ηγέτης, άλλος μπορεί να είναι ο «εξολοθρευτής», ο οργανωτής και ούτω καθεξής. Ο πρώτος είναι λίαν απαραίτητος.
Ο ηγέτης βγαίνει μπροστά και εκτός παρκέ. Όπως έκανε ο Μποχωρίδης μετά τον αγώνα, με τις 100% εύστοχες δηλώσεις του περί της ανακοίνωσης της ΚΑΕ μετά από τον αγώνα με τον Ήφαιστο. Ο αρχηγός μιας ομάδας πρέπει να λέει τα πράγματα με το όνομά τους και να καλύπτει τις «πλάτες» των συμπαικτών του. Ο Μποχωρίδης είπε δημόσια όσα σκέφτονται οι παίκτες από το Σάββατο της Λήμνου…
Η τρομερή εμφάνιση του Μποχωρίδη δεν πρέπει να βάλει σε δεύτερη μοίρα τη συνολική λειτουργία της ομάδας. Ατομικά, θα σταθούμε στον Δημήτρη Φλιώνη. Τόσο δουλειά που δε φαίνεται στη στατιστική, σπάνια συναντάς στο σύγχρονο μπάσκετ. Ρωτήστε τον Ουίλιαμ Χάτσερ, ο οποίος άφησε… τα συκώτια του στο παρκέ του «Nick Glis Hall». Ο γκαρντ του ΑΡΗ φέτος κλήθηκε να σηκώσει μεγάλο βάρος, μετά τον τραυματισμό του Μποχωρίδη και με δεδομένη την ανεπάρκεια του Γκάρι Τάλτον. Τα έχει φέρει εις πέρας άψογα κι ας μην τον επιβραβεύουν όσο πρέπει οι αριθμοί.
Χθες οι περισσότεροι ήταν καλοί στους ρόλους τους. Ειδικά στην άμυνα, όπου σε κάθε επίθεση του Περιστερίου λες και έβλεπες μόνο κίτρινες φανέλες. Το πάθος που έβγαλαν οι «κιτρινόμαυροι» ήταν απαράμιλλο και οδήγησε μία πολύ ποιοτική ομάδα στη χειρότερη φετινή εμφάνισή της.
Χθες, επίσης, φάνηκε και αυτό που αναφέραμε πολλάκις ειδικά μετά την ήττα από τον Ήφαιστο: Η σημασία του να έχεις… κανονικό ρόστερ και αριθμητικά. Όλοι ήταν πιο φρέσκοι, όλοι κατέθεσαν τον οβολό τους. Για τον Μποχωρίδη τα είπαμε, ο Φιτζπάτρικ μπορεί να μη σκόραρε αλλά έκλεψε τέσσερις μπάλες και έδωσε ανάσες στη γραμμή των ψηλών, ενώ και ο νεαρός Σιδηροηλίας έδωσε ουσιαστικά πέντε πόντους στη λήξη του ημιχρόνου, παίζοντας εξαιρετική άμυνα στον Γκρέι που αστόχησε σε τρίποντο και στη συνέχεια κερδίζοντας το χρόνο και ευστοχώντας στην εκπνοή, όταν το ματς ήταν «κλειστό». Είναι το «λιθαράκι» του καθενός που αναφέρθηκε παραπάνω…
Για να μην… ξεφεύγουμε, με τη νίκη του επί του Περιστερίου ο ΑΡΗΣ δεν έγινε ξαφνικά ομαδάρα, ούτε διέφυγε του κινδύνου. Και αγωνιστικά, και (κυρίως) εξωαγωνιστικά, αφού δε γίνεται να βγει όλη η χρονιά με εράνους και συνδρομές επιφανών φίλων της ομάδας. Έδειξε όμως ότι μπορεί να παίξει μπάσκετ, να κερδίσει και καλύτερους αντιπάλους. Μπροστά του έχει πολύ κρίσιμο ματς με ομάδα που βρίσκεται στην ίδια θέση μ’ αυτόν, το Ρέθυμνο, οπότε καιρός για πανηγυρισμούς δεν υπάρχει. Αν το κερδίσει, θα αρχίσει να βλέπει αλλιώς το μέλλον. Αρκεί τα πράγματα να στρώσουν και εκτός παρκέ…
Αν, μάλιστα, η ομάδα παρουσιαστεί με νέο παίκτη, πιθανότατα τον Κεν Μπράουν, στην Κρήτη, θα είναι ακόμα πιο δυνατή. Γιατί ο Τάλτον ήταν παραφωνία στον χθεσινό αγώνα, χωρίς, όμως, να μπορεί κανείς να τον αδικήσει. Εδώ και δύο μήνες παίζει γνωρίζοντας ότι είναι «τελειωμένος»…
Υ.Γ.: Αποφεύγουμε όπως ο διάολος το λιβάνι τη λογική του «τρεις το λάδι, τρεις το ξύδι, έξι το λαδόξυδο», αλλά δε φεύγει από το μυαλό μας: Αν ο ΑΡΗΣ είχε τον Μποχωρίδη στο παρκέ όλο αυτό το διάστημα, αυτήν τη στιγμή θα μετρούσε τουλάχιστον 4-4…