Η ιστορία έγραψε και δεν ξεγράφει. Ο ΑΡΗΣ μετρά τέσσερις σερί ήττες, όλες από ομάδες που έπαιζαν πέρυσι στην Α2. Κανονικές… ομάδες, όμως.
Το δυστυχές είναι ότι οι ήττες αυτές δεν προκαλούν έκπληξη. Άντε, ίσως εκείνη στο Κύπελλο από τον Ηρακλή, κυρίως επειδή είχε το παιχνίδι στα χέρια του. Με το χέρι στην καρδιά, όμως, τι παραπάνω έχει ο ΑΡΗΣ αυτήν τη στιγμή από οποιαδήποτε ομάδα της Basket League;
Το ότι ο ΑΡΗΣ ξεκίνησε το πρωτάθλημα με σημαντικό μειονέκτημα το γεγονός πως το ρόστερ χτίστηκε την τελευταία στιγμή είναι δεδομένο. Οι ατυχίες με τους τραυματισμούς, επίσης, όπως και οι ανορθογραφίες στο ρόστερ, αφού τελικά φαίνεται ότι στο σημερινό ελληνικό πρωτάθλημα, η ποιότητα κάποιων παικτών δεν μπορεί να υπερκεράσει το μπάσκετ του 2019: Τα αθλητικά προσόντα, την ταχύτητα, την έκρηξη, την πίεση.
Οι περισσότερες, αν όχι όλες, οι ομάδες έχουν τα παραπάνω χαρακτηριστικά. Κι αυτά είναι αρκετά, σε ένα μειωμένης ποιότητας πρωτάθλημα σαν την Basket League, για να χαρίσουν νίκες. Ο ΑΡΗΣ δεν το είχε εξαρχής εν αφθονία αυτό, παρότι ο σχεδιασμός έγινε χωρίς ban, και του λείπει ακόμα περισσότερο με τα προβλήματα που προέκυψαν. Αυτήν τη στιγμή, με το ρόστερ που παρατάχθηκε ο ΑΡΗΣ απέναντι στον Ιωνικό, δε νιώθει καλύτερος από καμία ομάδα της Α1, ή τουλάχιστον δεν έχει την αίσθηση του «θα το πάρω το ματς».
Δεν μπορεί να κατηγορήσει κάποιος τους παίκτες του ΑΡΗ για έλλειψη προσπάθειας. Οι αγώνες με Λάρισα και Ιωνικό ήταν καρμπόν. Όσο άντεχε η ομάδα, ήταν αποτελεσματική, ειδικά στην επίθεση. Στο δεύτερο ημίχρονο και δη στην τέταρτη περίοδο των αγώνων, οι παίκτες «σκάνε» και έρχεται η ήττα. Γιατί είναι λίγοι αριθμητικά. Δε φταίει μόνο αυτό βέβαια.
Αν ο ΑΡΗΣ είχε Μποχωρίδη και Μόρις (ειδικά η απώλεια του πρώτου μοιάζει αξεπέραστη) σαφώς θα ήταν διαφορετικά τα πράγματα, με τα «αν», όμως, δε γράφεται η ιστορία. Ο ΑΡΗΣ βρίσκεται σε μία στενωπό και έπρεπε ήδη να έχει αντιδράσει. Μία από τις δύο τελευταίες ήττες να είχε αποφύγει, δε θα είχε το βάρος που έχει σήμερα στην πλάτη. Γιατί το πρωτάθλημα είναι περίεργο φέτος και τα «γκρουπ» των ομάδων που θα παλέψουν για διάφορους στόχους θα είναι κοντά.
Το θέμα του Τάλτον σέρνεται εδώ και εβδομάδες. Πάλι καλά που έπαιξε όπως έπαιξε χθες ο Αμερικανός, ο οποίος εδώ και καιρό ξέρει ότι θα αποχαιρετήσει. Όπως φαίνεται, η πρώτη κίνηση θα είναι η αντικατάσταση του Τάλτον, όμως με το κενό που υπάρχει στις θέσεις «2» και «3», είναι άγνωστο αν αυτή η αλλαγή θα καλύψει τις ανάγκες. Βέβαια, για να γίνει το παραπάνω πρέπει να λυθεί τυπικά και το ban του Κάιλ Ουίβερ, κάτι που δεν έχει γίνει μέχρι σήμερα.
Εμφανής είναι και η ανορθογραφία στη σύνθεση της φροντ λάιν, κι αυτό φαίνεται και από το σκοράρισμα των αντίπαλων ψηλών, αλλά και από τα πολλά χαμένα ριμπάουντ. Αν ο ΑΡΗΣ κάνει δύο κινήσεις, η δεύτερη πιθανώς θα είναι αυτή, όμως το κενό στην περιφέρεια… βγάζει μάτι και ειδικά όσο ο Γκετσεβίτσιους πιέζεται ασφυκτικά και δεν μπορεί να σκοράρει με ευχέρεια, παραμένει άλυτο.
Το κυριότερο ίσως: Πρέπει να βρεθεί μία κοινή γραμμή πλεύσης στο εσωτερικό της ομάδας, αφού είναι δεδομένο ότι υπάρχουν διαφωνίες. Σ’ αυτές οφείλεται μέρος της ευθύνης για κάποιες κινήσεις που έγιναν ή δεν έγιναν.
Υ.Γ.: Η ώρα ήταν ακατάλληλη, όμως η εικόνα του «Nick Galis Hall» δεν οφείλεται μόνο σ’ αυτό. Λίγος ο κόσμος για τα δεδομένα του μπασκετικού ΑΡΗ και φαίνεται ότι οι φίλαθλοι έχουν «ξενερώσει», μετά το ξεκίνημα της σεζόν. Δύο πράγματα μπορούν να τους φέρουν στο γήπεδο: Η ομάδα με την απόδοσή της και ένας πιθανός κίνδυνος. Ευχή όλων, να είναι το πρώτο.
Υ.Γ.2: Ειδικά στο τρίτο δεκάλεπτο, όπου ο Ιωνικός στήθηκε πολλές φορές στη γραμμή και δε δόθηκαν δύο αντιαθλητικά εις βάρος του στην ίδια φάση, η διαιτησία ήταν πολύ κακή για τον ΑΡΗ. Όμως ο κόσμος ούτε γι’ αυτό είχε κουράγιο να γκρινιάξει στο τέλος. Γιατί καταλαβαίνει ότι τα προβλήματα της ομάδας είναι πιο σημαντικά από τα σφυρίγματα των «γκρι».