Χρόνια πολλά ΑΡΗ!
Ο Κωνσταντίνος Τσίπτσιος γράφει στην προσωπική του στήλη στο AllAboutARIS για τα γενέθλια του συλλόγου, για τα όσα θυμάται από τα δύσκολα χρόνια της «κιτρινόμαυρης» ιστορίας και ατενίζει το ένδοξο μέλλον που έρχεται.
Ένας αιώνας και πέντε χρόνια ένδοξης ιστορίας του ΑΡΗ.
25 Μαρτίου 1914. Ημέρα σταθμός για τον ΑΡΗ, τη Μακεδονία και ολόκληρη την αθλητική Ελλάδα
Ένα σωματείο που έμελλε να ξεπεράσει όχι μόνο τα όρια της Θεσσαλονίκης αλλά και της Ελλάδας. Ο ΑΡΗΣ του πρώτου πανελληνίου πρωταθλήματος στο ποδόσφαιρο. Ο ΑΡΗΣ που έβαλε το μπάσκετ στα σπίτια των Ελλήνων. Ο ΑΡΗΣ που έφερε το πρώτο πρωτάθλημα βόλεϊ στη Θεσσαλονίκη. Ο ΑΡΗΣ των εκατοντάδων επιτυχιών σε ομαδικά και ατομικά αθλήματα. Ο ΑΡΗΣ που πέραν των τίτλων και των επιτυχίων, εξελίχθηκε σε μία ιδέα, χαραγμένη ανεξίτηλα μέσα σε κάθε οπαδό του.
Τέσσερις σεζόν κράτησε η «εξορία» του ποδοσφαιρικού ΑΡΗ, από τα «σαλόνια» της Superleague στα «αλώνια» της Β’ και Γ’ Εθνικής. Τέσσερις σεζόν μαρτυρίου, στις οποίες αξίζει να προστεθούν και οι 2 προηγούμενες, όπου στην πρώτη η «καρδάρα» με το γάλα σώθηκε τελευταία στιγμή, με την αποφυγή του υποβιβασμού, και στην δεύτερη όπου «σου έκανε πλάκα» όποια ομάδα έπαιζε υποτυπώδες ποδόσφαιρο (χωρίς να λείπουν και διαιτησίες με το νυστέρι από την εξίσωση).
Ανάμεσα στα 105 χρόνια ένδοξης ιστορίας του συλλόγου, υπάρχουν αρκετά, δυστυχώς ή ευτυχώς, που αποτέλεσαν μαύρες κηλίδες στις χρυσές σελίδες του βιβλίου που λέγεται «ΑΡΗΣ».
Αποτελούν όμως παράλληλα το Ευαγγέλιο για όσους νέους θέλουν να προσηλυτιστούν και να «βαφτιστούν» Αρειανοί. Για όσους βλέπουν 30 χιλιάδες κιτρινόμαυρου λαού να ταξιδεύουν στην Αθήνα με τα «πούλμαντα», να χάνουν με κατεβασμένα χέρια ακόμη ένα κύπελλο, από τον Παναθηναϊκό και να επιστρέφουν στην Θεσσαλονίκη με άδειες τις αποσκευές τους.
Αποτελούν Ευαγγέλιο για όσους βλέπουν το γεμάτο Παλέ να παρακολουθεί απογοητευμένο τον ΑΡΗ να χάνει από την Κύμη, τον Χολαργό και τον Κολοσσό, χωρίς να μπορεί να βάλει βολή και στο τέλος …χειροκρότημα.
Για όσους στηρίζουν ακόμη το τμήμα βόλεϊ, στα τάρταρα των Εθνικών κατηγοριών.
«Πως αντέχει τόσα χτυπήματα αυτός ο λαός;» αναρωτιέται κάποιος ουδέτερος.
«Πως μπορεί να συντηρηθεί το Αρειανό αίσθημα χωρίς έναν τίτλο, μία επιτυχία, ένα γκολ, έστω, σε τελικό…;»
«Πως μπορείς να βλέπεις τον γείτονα να πανηγυρίζει 2 συνεχόμενα κύπελλα και να οδεύει ολοταχώς για το πρωτάθλημα, ενώ εσύ παλεύεις με τόξα και βέλη;»
Η απάντηση είναι προφανής, μόνο αν «νιώθει» κανείς από το περιβάλλον της Θεσσαλονίκης, μόνο αν έχει ανατρέξει στην ιστορία αυτής της χώρας για πληροφορίες, μόνο αν έχει μεγαλώσει σε περιοχές όπου το Αρειανό στοιχείο παραμένει ισχυρό στην θέληση, αλλά ανίσχυρο στους «αριθμούς».
Ο ΑΡΗΣ αποτελούσε ΠΑΝΤΑ μορφή αντίδρασης, αντίστασης, επανάστασης, υπερηφάνιας. Κανένα κεφάλι Αρειανού δεν έσκυψε ούτε με τις πτώσεις στην Β’ και Γ’ Εθνική, ούτε με την κατρακύλα του μπάσκετ τα τελευταία χρόνια. Δεν έσκυψε και δεν θα σκύψει ποτέ!
Κανένας Αρειανός δεν λιγοψύχησε όταν είδε να ανοίγουν για άλλες ομάδες τράπεζες την Κυριακή, όταν είδε βοηθούς διαιτητών να του στερούν την αγωνιστική του ύπαρξη, όταν είδε τον «Θεό» του μπάσκετ να μπαίνει στο Hall of Fame και παράλληλα την ομάδα να είναι δέσμια των BAN και να βολοδέρνει.
Ούτε καν… όταν στο «Λίντο» το διαιτητικό «τρίο» έδινε ΑΚΟΜΗ ένα φάουλ στον Παναθηναϊκο και έβαζε οριστικό και ξεδιάντροπο τέλος στα όσα απομεινάρια αυτοκρατορίας είχαν απομείνει.
«Προσκυνώ την χάρη σου λαέ μου. Σκύβω το κεφάλι στα μαρτύριά σου…»
Ο ΑΡΗΣ των επιτυχιών σε Ελλάδα και Ευρώπη επέστρεψε στην Superleague. Επέστρεψε στην φυσική του θέση. Επιστρέφει στην Ευρώπη, εκεί που δόξασε με τον δικό του, μοναδικό, τρόπο την Ελλάδα, δίνοντας βαθμούς «χρυσάφι»…
Αναγεννημένος από τις στάχτες του, που μερικές μπορεί ακόμη να συναντήσει κανείς στα χωράφια της τρίτης κατηγορίας, εκεί, όπου ο κόσμος των «κιτρίνων» δεν δίστασε στιγμή, δεν έδειξε ίχνος κούρασης και αγανάκτησης και ήταν δίπλα στην ομάδα
«Μια ζωή μαζί σου»… του είπαν!
Αυτό καλά θα κάνουμε να το θυμόμαστε όλοι όσοι ζούμε τον ΑΡΗ καθημερινά. Είτε επιφορτισμένοι το ρεπορτάζ, είτε από την κερκίδα, είτε απλώς σπίτι μας, όταν ανοίγουμε να δούμε ένα παιχνίδι, για να ξεχαστούμε από την καθημερινότητα με το «πιο σημαντικό, ανάμεσα σε όλα τα ασήμαντα» ποδόσφαιρο.
Το χρωστάμε στο 1 παιδάκι, που την Δευτέρα, μετά την αγωνιστική, ανάμεσα στις φανέλες του Βιερίνια, του Σιμόες, του Ριβάλντο και του Μπεργκ, θα επιλέξει να φορέσει την, ξεθωριασμένη πλέον, φανέλα του Κόκε, του Χαβίτο, του Σιστόν ή εκείνες τις πιο παλιές και θρυλικές, του Κούη, του Φοιρού.
…ή ακόμη και του Βελώνη…
(«Χρήστο Βελώνη σε ευχαριστώ» είχε ακούσει σε ένα δρόμο, σε ένα ραδιόφωνο, στο γήπεδο. Και δεν το ξεχνάει…)
Κανείς φίλος αυτού του συλλόγου δεν ξεχνάει τις καλές, αλλά κυρίως τις άσχημες στιγμές. Γιατί ουσιαστικά κανείς δεν επέλεξε να είναι ΑΡΗΣ. Ο ίδιος ΑΡΗΣ επιλέγει τον καθένα μας, μας ουρλιάζει από ένα ραδιόφωνο, μας παρασύρει στο γήπεδο, μας δίνει δύναμη να αντιστεκόμαστε, μας μπολιάζει, μας γαλουχεί, μας «χτυπάει αλύπητα», μέχρι να μάθουμε πως στην ζωή, στον αθλητισμό και στην κερκίδα δεν έχουν σημασία οι τίτλοι.
Σημασία έχει να παλεύεις με τόξα και με βέλη, περήφανα και Αρειανίδικα!
«…ΜΕΧΡΙ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΜΑΣ ΝΑ ΠΑΡΟΥΝ ΕΚΔΙΚΗΣΗ.»
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΠΕΡΗΦΑΝΕ, ΓΙΓΑΝΤΑ ΑΕΤΕ!
…ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΑΡΗ!
105 ΧΡΟΝΙΑ ΑΡΗΣ. ΜΙΑ ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΖΩΗ
ΚΑΙ ΛΙΓΟ ΠΑΡΑΠΑΝΩ…