Το 2010 μπήκε στο Hall Of Fame του αθλήματος, ενώ είναι να απορεί κανείς με το γεγονός ότι το Χόλιγουντ δεν έχει κάνει την περίπτωσή του ταινία.
O Μπίλι Μισκ κοιτάζει τον γιατρό στα μάτια. Προσπαθεί να χωνέψει τα λόγια που μόλις βγήκαν από το στόμα του. Η επιστήμη του δίνει περίπου μια πενταετία ζωής ακόμα. Πάσχει από μια θανατηφόρο ασθένεια στους νεφρούς. Ο πυγμάχος με περισσότερες από 70 νίκες στο παλμαρέ του καταλαβαίνει πως πλέον έχει στριμωχθεί για τα καλά στα σκοινιά από έναν αντίπαλο που νομοτελειακά θα τον έβγαζε νοκ άουτ. Την νόσο του Μπράιτ, μια μορφή νεφρικής ανεπάρκειας που δεν δείχνει τον παραμικρό οίκτο απέναντί του.
Είναι μόλις 24 ετών, αλλά έχει προλάβει να φτιάξει οικογένεια… Ο νους του τρέχει στην γυναίκα του και τα τρία παιδιά τους. Τι θα γίνει με αυτούς, εάν (ακολουθώντας τις εντολές των γιατρών) σταματούσε να πυγμαχεί. Όχι. Η απόσυρση δεν είναι επιλογή. Ειδικά από την στιγμή που η επιχείρησή του πώλησης αυτοκινήτων τον έχει φέρει κοντά στην καταστροφή. Βλέπεις, στις πωλήσεις δεν είχε ούτε την μισή επιτυχία σε σχέση με εκείνη που γνώριζε στα ρινγκ. Ήταν ένας απαίσιος πλασιέ, αλλά ένας εξαιρετικός μποξέρ. Αλλά η μόνη δουλειά που έκανε σωστά απειλούσε να τον σκοτώσει μια ώρα αρχύτερα.
Παρά την διάγνωση, ο Μπίλι δεν σταμάτησε να αγωνίζεται. Άλλωστε μέσα σε αυτή την πενταετία που μεσολάβησε από την ώρα της διάγνωσης μέχρι την στιγμή του θανάτου του, καταγράφηκαν και οι περισσότερες από τις 13 -συνολικά- ήττες του. Ήταν η εποχή που θα έκανε οτιδήποτε και θα αντιμετώπιζε οποιονδήποτε προκειμένου να εξασφαλίσει λίγα παραπάνω χρήματα. Ο Μισκ, ο “Κεραυνός του Σεντ Πολ”, γέννημα-θρέμμα της Μινεσότα, πλέον ήταν ένας πυγμάχος που αγωνιζόταν ενώ είχε μια θανατική καταδίκη να κρέμεται πάνω από το κεφάλι του και καθώς η υγεία του χειροτέρευε, το ίδιο συνέβαινε και με το ρεκόρ του.