Ηταν μια τυπική κυριακάτικη συνεύρεση διασημοτήτων της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ σε ένα στέκι – wine bar κοντά στο "Ολντ Τράφορντ".
Μεταξύ των παρευρισκόμενων, ο σερ Ματ Μπάσμπι και ο Νόμπι Στάιλς, τεχνικός τότε της β’ ομάδας των “κόκκινων διαβόλων”.
Η κουβέντα έφτασε κάποια στιγμή στη νέα γενιά. “Ποιος είναι ο καλύτερος από τους πιτσιρικάδες”, ρώτησε ο “πατριάρχης” τον παγκόσμιο πρωταθλητή του 1966. “Ο Μπέν Θόρνλεϊ”, απάντησε ο Στάιλς, χωρίς κανένα δισταγμό. “Είναι ό,τι πιο κοντινό έχω δει στον Τζορτζ Μπεστ όσα χρόνια είμαι στο σύλλογο”.
Ο Μπάσμπι τίναξε το βλέμμα του με έκπληξη. Ήταν βέβαιος ότι η απάντηση που θα έπαιρνε θα ήταν “ο Ράιαν Γκιγκς”.
Λίγο καιρό αργότερα ο Σκωτσέζος θρύλος της Γιουνάιτεντ δεν θα είχε καμία αμφιβολία για το αν η εκτίμηση του Στάιλς ήταν σωστή. Ο κορυφαίος της περίφημης γενιάς του ’92, που κατέκτησε το πρωτάθλημα Νέων Αγγλίας προτού κινήσει για να κατακτήσει τον κόσμο, ήταν κάποιος που το όνομα του ξεχάστηκε πολύ γρήγορα ακόμα και στο Νησί.
Οι προσωπικές ιστορίες των wonder kids του ποδοσφαίρου ασφαλώς δεν είναι πάντα πασπαλισμένες με την αστερόσκονη που περιβάλλει τα happy end των παραμυθιών. Σε πολλές περιπτώσεις τα παραστρατήματα ή η κακοτυχία έχουν φράξει με τέτοιο τρόπο το δρόμο παικτών, που στα κιτάπια του ποδοσφαίρου καταχωρήθηκαν και πρωτοκολλήθηκαν ως “αιώνια ταλέντα”.