Ο προπονητής σε μία ομάδα είναι ο "καπετάνιος". Αυτός από τον οποίο περνούν τα πάντα (σε ευρωπαϊκό επίπεδο, το ΝΒΑ έχει άλλη δομή), αυτός που έχει την ευθύνη για τον «καθρέφτη» μιας υγιούς ομάδας, το παρκέ. Στη φάση που βρίσκεται τώρα ο ΑΡΗΣ, όμως, ο προπονητής είναι το δέντρο και όχι το δάσος.
Αυτό βέβαια δεν υποτιμά τον Γιάννη Καστρίτη, ούτε ο ίδιος ευθύνεται γι’ αυτό. Ένας πραγματικός κύριος, ο οποίος αν και συνάντησε την αδιαφορία από την ΚΑΕ για ένα ολόκληρο μήνα, τήρησε το λόγο του ότι θα ξεκαθαρίσει πρώτα με τον ΑΡΗ πριν κάνει οτιδήποτε άλλο και επικοινώνησε με δική του πρωτοβουλία (το είδαμε κι αυτό) με τον Δημήτρη Γουλιέλμο για να συζητήσουν. Άνθρωπος με ήθος, καλός και εξελίξιμος προπονητής, δε θα μάθουμε αν θα μπορούσε να πετύχει κάτι σημαντικό με τον Άρη.
Το ερώτημα είναι, με τις υπάρχουσες συνθήκες, ποιος προπονητής μπορεί να πετύχει κάτι με τον ΑΡΗ; Όποιος βάλει τον εαυτό του στη θέση του (κάθε) Γιάννη Καστρίτη, θα το καταλάβει αμέσως: Αρκεί η αίσθηση, η ικανοποίηση, η υπερηφάνεια του να κουμαντάρεις ένα από τα πιο ιστορικά καράβια της Ευρώπης, όταν, όσες μανούβρες και να κάνεις, αυτό πηγαίνει “καρφί” προς τα βράχια;
Κόουτς θα βρεθεί. Μπορεί και σύντομα. Όμως αυτήν τη στιγμή το πρόβλημα του ΑΡΗ δεν είναι ο προπονητής. Όπως, κάτι που έχει επισημανθεί πολλάκις από εδώ, το βασικό πρόβλημα σήμερα, στα τέλη Ιουνίου, δεν είναι τα ban. Είναι η ίδια η βιωσιμότητα της ομάδας. Αλήθεια, πόσοι έχουν καταλάβει ότι ο ΑΡΗΣ κινδυνεύει να μην κατέβει καν στο πρωτάθλημα;
Χρέη παντού, πιστωτές να πιέζουν, φιρμάνια να έρχονται συνεχώς (να ζεις με το φόβο μήπως στην επόμενη ανακοίνωση του BAT υπάρχει και κάποιο άλλο όνομα, όπως «έσκασε» του Ουίβερ…), εξελίξεις μηδέν. Και άπαντες προβληματισμένοι. Εντός κι εκτός της ομάδας. Ψάχνεις να βρεις έναν άνθρωπο που να έχει έστω και μία ικμάδα αισιοδοξίας και… πουθενά.
Δύο τινά συμβαίνουν. Είτε ο μεγαλομέτοχος έχει κρυμμένους άσους στο μανίκι του, είτε είναι εγκλωβισμένος και ανήμπορος να αντιδράσει. Δεν μπορεί να μην είναι ενήμερος ότι πιστωτές της σεζόν 2016-17 ετοιμάζονται για προσφυγές και καταπτώσεις εγγυητικής. Ή ότι, όπως ο Ουίβερ, οι ξένοι της σεζόν 2017-18 μπορούν να πάνε, ή έχουν ήδη πάει στη ΦΙΜΠΑ. Ή ότι υπάρχει κίνδυνος αποχώρησης των παικτών της φετινής ομάδας. Ή ότι από τη Δευτέρα η ΚΑΕ μπορεί να τεθεί σε καθεστώς ομηρίας, φορτωμένη με συμβόλαια ύψους 450.000 ευρώ με πέντε Αμερικανούς που δεν είναι στα πλάνα για την επόμενη σεζόν, αλλά μπορούν, αν θέλουν, να “σταυρώσουν” την ομάδα με προσφυγές στη ΦΙΜΠΑ, διεκδικώντας και την επόμενη σεζόν. Πράγματα που έχουν επισημανθεί πολλάκις το τελευταίο διάστημα από αυτήν τη γωνιά του διαδικτύου. Ελπίζουμε όχι εις ώτα μη ακουόντων…
Κι ενώ συμβαίνουν όλα αυτά, η απόλυτη σιωπή. Η σιωπή σε τέτοιες περιπτώσεις γεννά μεγαλύτερους φόβους, όταν συνοδεύεται από ατάκες “υπάρχει πλάνο”. Αυτό το πλάνο, ποιο είναι αλήθεια; Όπως ανησυχητικό είναι το “υπάρχει χρόνος”. Αυτός δεν υπάρχει σίγουρα…
Βέβαια, είναι λογικό να κοιτάς και γύρω σου. Πολλές ομάδες με προβλήματα και με μικρότερο ειδικό βάρος. Γενικά, ένα πρωτάθλημα άνω κάτω. Αλίμονο, όμως, αν είναι αυτή η λογική που διέπει μια ομάδα σαν τον ΑΡΗ. Το “υπάρχουν και χειρότερα”. Πόσο χειρότερα, αλήθεια, από τα εκατομμύρια ευρώ που χρωστά η ΚΑΕ;
* Η φωτό δεν είναι τυχαία. Πριν από περίπου τέσσερα χρόνια, ο Τζαμέλ Χάγκινς γκρέμιζε την μπασκέτα του “Nick Galis Hall”, στον προημιτελικό Κυπέλλου με την ΑΕΚ, προκαλώντας ντελίριο ενθουσιασμού και πανηγυρισμών, στο ξεκίνημα μιας εξαιρετικής, όπως εξελίχθηκε, χρονιάς για τον ΑΡΗ. Σήμερα, η κατάσταση στην ομάδα είναι τέτοια, που υπάρχει κίνδυνος να “γκρεμιστεί” ολόκληρο το “Nick Galis Hall”. Και σ’ αυτό το γκρέμισμα, δε θα υπάρχουν πανηγυρισμοί…