Είναι από τις σπάνιες φορές που αδυνατώ να βάλω το πρόσημο σε μια αγωνιστική χρονιά του ΑΡΗ.
Σίγουρα η επάνοδος στην Superleague συνδυαζόμενη με μια διαφαινόμενη έξοδο στην Ευρώπη (αν δεν συμβούν τα κλασσικά σημεία και τέρατα του «εξυγιασμένου» ελληνικού ποδοσφαίρου) σκιαγραφεί μια θετική χρονιά για τον ΑΡΗ. Στον αντίποδα, οι μόλις 5 βαθμοί
απέναντι στο ΠΟΚ (Ολυμπιακός, Παναθηναϊκός, ΑΕΚ) και στους ΠΑΟΚ και Ατρόμητο σε ένα σύνολο 10 αναμετρήσεων (άρα 30 διαθέσιμων βαθμών) εντός και εκτός έδρας δεν είναι μια αποδεκτή συγκομιδή. Ενδεικτικά, ομάδες όπως ο ΟΦΗ συγκέντρωσαν σχεδόν διπλάσιους
βαθμούς σε αυτές τις αναμετρήσεις. Και αφού μπόρεσε ο υποδεέστερος ΟΦΗ, γιατί όχι ο ΑΡΗΣ δηλαδή;
Ο ΑΡΗΣ παρουσίασε ίσως την πιο ασταθή ομάδα στο ελληνικό πρωτάθλημα. Δικαιολογημένα ως ένα σημείο καθώς είναι μια ομάδα που μετά από τετραετή απουσία από την Superleague στήθηκε εκ βάθρων και μετέβαλε ριζικά την αγωνιστική της φιλοσοφία μεσούσης της χρονιάς
με αλλαγή προπονητή. Είναι δεδομένο ότι ο ΑΡΗΣ δεν έχει αναπτύξει πλουραλισμό στο παιχνίδι του. Ο περιορισμένος χρόνος που έχει στα χέρια του την ομάδα ο Παντελίδης σε συνδυασμό με την πίεση των αποτελεσμάτων, προφανώς δεν έδωσαν τον απαιτούμενο χρόνο
στον προπονητή να ενσωματώσει διαφορετικές στρατηγικές στην αγωνιστική φιλοσοφία του
ΑΡΗ.
Αγωνιστικά ο ΑΡΗΣ μέχρι σήμερα συγκέντρωσε λιγότερους βαθμούς από τον Παναθηναϊκό αλλά αυτό μόνο ο Δώνης μπορεί να το επικαλεσθεί και κανένας άλλος. Ο προπονητής Δώνης μάζεψε περισσότερους βαθμούς από τον ΑΡΗ, όμως η ΠΑΕ Παναθηναϊκός τιμωρήθηκε με -6 διότι όλα τα προηγούμενα χρόνια ξόδευε περισσότερα (έχοντας αντίστοιχα αγωνιστικά οφέλη) από αυτά που μάζευε και το χειρότερο, δεν πλήρωνε την διαφορά και μοίραζε φέσια. Συνεπώς, και χάρη στα στραβά μάτια του ελληνικού ποδοσφαιρικού συστήματος υπέγραψε «γραμμάτια συμμόρφωσης» που του επέτρεψαν μεν να αγωνίζεται στην Superleague και όχι στην Β’ Εθνική,
αλλά με το ελάχιστο αγωνιστικό κόστος των -6 βαθμών. Αυτό ως απάντηση στους δημοσιογράφους του Παναθηναϊκού.
Αγωνιστικά επίσης, ο ΑΡΗΣ ηττήθηκε μέχρι την 28η αγωνιστική 11 φορές. 4 μόλις φορές ήρθε ισόπαλος και πέτυχε 13 νίκες, μόλις 1 όμως νίκη απέναντι σε ομάδα από την πρώτη 6άδα. Και αν η ομάδα μας δεν κερδίσει τον Παναιτωλικό, αυτή η αρνητική διαπίστωση θα ενταθεί ακόμη περισσότερο, καθώς ο ΑΡΗΣ θα έχει επιτύχει, εντός και έκτος έδρας, μόλις 1 νίκη απέναντι σε ομάδες της πρώτη 8αδας. Τέλος, ο ΑΡΗΣ αποκλείστηκε στο Κύπελλο από την 5η στη βαθμολογία ομάδα της Β’ Εθνικής, σε έναν αγώνα που του αρκούσε η ισοπαλία αλλά δέχθηκε τρία γκολ. Και στερήθηκε την ευκαιρία να είναι σήμερα στην θέση του Αστέρα Τρίπολης σε ένα ημιτελικό Κυπέλλου.
Όλα αυτά δεν τα γράφω για να μειώσω την όποια επιτυχία του ΑΡΗ. Τα γράφω για να τονίσω ότι η προσπάθεια πρέπει να είναι διαρκής και να θυμίσω τι μπορεί να συμβεί στο μέλλον. Διότι και το 2007-2008 ο ΑΡΗΣ έβγαινε στην Ευρώπη δυο συνεχόμενα χρόνια. Μέχρι που εμφανίστηκε η Λάρισα του Πηλαδάκη. Και λίγο αργότερα ο Βόλος του Μπέου (καλομελέτα και έρχεται…). Δυο ομάδες δηλαδή που εκμεταλλευόμενες τις ανοησίες, τις αφέλειες και τον εφησυχασμό του ΑΡΗ (κάτι ήττες εντός έδρας από πεσμένους μαθηματικά αντιπάλους) και το ισχυρό σπρώξιμο του συστήματος πήραν θέση στην Ευρώπη και έγιναν αφορμή δεινών για τον Σύλλογο. Φέτος, καμία ομάδα δεν είχε τις προϋποθέσεις να εξελιχθεί σε Βόλος του Μπέου και Λάρισα του Πηλαδάκη. Του χρόνου όμως; Αν μια ομάδα συστημική προκύψει από το πουθενά, φαντάζεστε όλοι ποιανού θέση θα διεκδικήσει στην Ευρώπη, έτσι δεν είναι;
Το πρωτάθλημα δεν τελείωσε και δεν θα μιλήσω ακόμη για ποδοσφαιριστές και προπονητή. Έχουμε χρόνο μπροστά μας. Ελπίζω όλοι να έχουμε τα μάτια ανοικτά και ιδίως οι υπεύθυνοι που θα αποφασίσουν για τον ΑΡΗ. Διότι για αυτούς η χρονιά τελείωσε. Ο ΑΡΗΣ δεν μπορεί να κάνει τίποτα για την 5η θέση και η έξοδος στην Ευρώπη εξαρτάται από τον νικητή του Κυπέλλου. Προσωπικά, από όλον τον ΑΡΗ ένας και μόνο ένας ποδοσφαιριστής θα μου λείψει αν φύγει και εκτιμώ ότι ο ΑΡΗΣ θα ρισκάρει αν αναζητήσει αντικαταστάτη του ενόψει Ευρώπης που ξεκινάει νωρίς. Και αναφέρομαι φυσικά στον (ίσως επιρρεπή στους τραυματισμούς) Βέλεθ.
Από εκεί και έπειτα, προφανώς ένας κορμός ποδοσφαιριστών θα κρατηθεί, κανέναν μα κανέναν όμως, πλην Βελεθ, δεν θα δυσκολευτεί ο ΑΡΗΣ να αντικαταστήσει. Προς Θεού, δεν γράφω ότι ο ΑΡΗΣ πρέπει να αλλάξει 15 ποδοσφαιριστές. Γράφω όμως ότι κανένας, πλην ενός,
ποδοσφαιριστής του ΑΡΗ δεν θα αντικατασταθεί με δυσκολία (του Γκαρσία συμπεριλαμβανομένου). Προφανώς η συνοχή της ομάδας και η καλώς εχόντων των πραγμάτων συμμετοχή στην Ευρώπη επιβάλλει την διατήρηση κάποιου σημαντικού κορμού από φέτος.
Θα συνεχίσω λίγο τη σκέψη μου με τον Γκαρσία. Εύχομαι ο ΑΡΗΣ να αξιολογεί σωστά τον ποδοσφαιριστή Γκαρσία διότι το ποσό που προτίθεται να δαπανήσει είναι ιλιγγιώδες για τα δεδομένα του ΑΡΗ. Προφανώς ο Γκαρσία μπορεί να εξελιχθεί. Να φέρει πίσω τα χρήματα της επένδυσης. Εγώ στη θέση σου Θοδωρή Καρυπίδη θα μελετούσα πολύ καλά τι αξίζει πιο πολύ και τι είναι πιο ασφαλές, μια επένδυση στο Ρύσιο ώστε οι προπονητικές εγκαταστάσεις του ΑΡΗ να πλησιάσουν αυτές του Ατρομήτου ή της Ξάνθης ή μια επένδυση σε έναν
ποδοσφαιριστή που αν δεν τον στηρίξει η καθημερινότητα της ΠΑΕ ενδεχομένως να εξελιχθεί σε ένα Κάλβο ή σε έναν Κόκε της περιόδου 2009 και έπειτα. Μια επένδυση μήπως στο έμψυχο δυναμικό της ΠΑΕ που θα ανεβάσει το επίπεδο λειτουργίας όλης της ΠΑΕ; Καλύτερος
εξοπλισμός μήπως σε θέματα αποκατάστασης ποδοσφαιριστών, προετοιμασίας ποδοσφαιριστών, παρακολούθησης ποδοσφαιριστών; Στο πορτοφόλι σου δεν είναι κανένας οπαδός, ούτε κουμάντο στα λεφτά σου θα κάνει. Οι τιμές όμως των εισιτηρίων στον αγώνα με τον Ατρόμητο έδειξαν ότι η ΠΑΕ έχει ανάγκες, κάτι αναμενόμενο μετά από μια τριετία σε Γ’ και Β’ Εθνική που το μόνο που κάνεις Θοδωρή Καρυπίδη είναι να βάζεις χρήματα και μάλιστα αρκετά.
Οι δυο τελευταίες εμφανίσεις του ΑΡΗ με ΠΑΟ και Ατρόμητο, πλήγωσαν την εικόνα του ΑΡΗ του δευτέρου γύρου, ψαλίδισαν το ποδοσφαιρικό «ανάστημα» που σήκωσε ο ΑΡΗΣ στον ποδοσφαιρικό χάρτη και κατέδειξαν ότι δυστυχώς ακόμη παραμένει μια ομάδα μεσαίου βεληνεκούς που αδυνατεί να διαχειριστεί τις ικανότητές της αλλά και την ψυχολογία της και δεν μπορεί να κάνει την υπέρβαση όταν απαιτηθεί. Αυτό φάνηκε τόσο εντός των αγωνιστικών γραμμών, όσο και εκτός αυτών, όπου ο Ατρόμητος πήρε ξένους διαιτητές όπου επιθυμούσε, ενώ ο ΑΡΗΣ όχι. Είναι υποχρέωση όλων να επανατοποθετηθούν οι στόχοι με ρεαλισμό αλλά και συνέπεια για τη νέα χρονιά. Οι δυο επόμενοι αγώνες θα βάλουν και το τελικό πρόσημο και θα αφήσουν την γεύση αυτής της χρονιάς (ελπίζοντας φυσικά στην ευρωπαϊκή έξοδο, διότι αλλιώς η χρονιά είναι αγωνιστικά αποτυχημένη πανηγυρικά). Ελπίζω και εύχομαι να μην τα δώσουν όλα μια κλωτσιά παίκτες, προπονητές και διοικούντες τον ΑΡΗ και στραπατσάρουν την εικόνα μιας χρονιάς.
ΥΓ. Με αφορμή την απαράδεκτη ενέργεια στο μνημείο των Τεμπών, θεωρώ σημείο αναφοράς που οφείλω να τονίσω την κάθοδο 30.000 Αρειανών στο ΟΑΚΑ και σημείο σύγκρισης την συμπεριφορά αυτού του ασύγκριτου λαού. Κανείς, ούτε ένας, ούτε σαλεμένος, ούτε πιωμένος, ούτε θλιμμένος, ούτε χαπακωμένος δεν βρέθηκε να αφαιρέσει ένα κασκόλ από το σημείο. Κι αν άργησε είναι η αλήθεια, ήρθε και η συγνώμη για το πανό στον Ξηροκώστα. Αυτό είναι το ήθος και ο πολιτισμός των οπαδών του ΑΡΗ. Όσοι έχουν όμως βρώμικη την φωλιά τους να μην ανοίγουν και πολύ το στόμα. Διότι το πανό «Για κάθε καρωτίδα μια φωτοβολίδα» είναι ότι πιο εμετικό αναρτήθηκε σε γήπεδο, για έναν άνθρωπο που έχασε τη ζωή του μέσα στο γήπεδο με τον πιο βασανιστικό τρόπο.