Όσες δεκαετίες κι αν περάσουν θα τα φοράμε. Όποια κι αν είναι η περίσταση.
Aνοίγεις το ψυγείο για να πάρεις μπύρα και σου έχουν τελειώσει. Βάζεις τα sneakers σου και πας στο περίπτερο φορώντας την κλασική ξεφτισμένη φόρμα. Σε πήραν τηλέφωνο οι κολλητοί για να πάτε για ποτό. Βάζεις τα sneakers μαζί με μια βερμούδα αν είναι καλοκαίρι ή ένα ξεθωριασμένο τζιν και πας να τους βρεις.
Η παρέα από το σχολείο πάει για το καθιερωμένο μπασκετάκι στο γηπεδάκι της γειτονιάς. Βάζεις τα sneakers και τη φανέλα Chicago Bulls και πας να τους βρεις με τη Molten. Η εταιρεία σου έχει ένα πάρτι για να κάνετε bonding. Βάζεις τα sneakers σου με ένα blazer και πας για το blend in.
Θα μπορούσα να σου το συνεχίζω ως αύριο αυτό με τις πιθανές καταστάσεις που μπορείς να φορέσεις τα αγαπημένα σου sneakers. Εκείνα που τα πήρες πριν δέκα χρόνια και τα φοράς ακόμα. Είτε γιατί δεν σε ένοιαξε ποτέ η χαλασμένη σόλα είτε γιατί τα έχεις πάει 7-8 φορές στον τσαγκάρη. Ή μπορεί να τα κρατάς φυλαχτό και να τα σαπίζεις τις σόλες των εκάστοτε καινούργιων για να ζουν καλύτερα αυτά.
Μέσα σε αυτή την πανδαισία από καθόλα ρετρό εικόνες που σου έδωσα, υπάρχει μια σταθερή αξία. Τα sneakers. Τα παπούτσια που σε συνόδευσαν σε τόσες περιστάσεις. Ο Πολ Όστερ στο βιβλίο του 4,3,2,1 έχει βάλει τον ήρωά του να γράφει ένα μυθιστόρημα για τα ζωντανά του παπούτσια. Παπούτσια που μιλάνε και ζουν την κάθε μέρα με στόχο να ικανοποιήσουν τα πόδια.