Εδώ και 15 χρόνια περίπου δεν υπάρχει κείμενο που να αναφέρεται στην φαρμακοδιέγερση στον αθλητισμό που να μην περιέχει κάπου και την διάσημη ρήση του αρχιτέκτονα των επιτυχιών στα ελληνικά σπριντ στις αρχές του αιώνα.
“Ντοπαρισμένος είναι όποιος πιάνεται” είχε πει ο Χρήστος Τζέκος και όσο κι αν μας “πονάει”, είναι μια μεγάλη αλήθεια. Όπως, επίσης, τεράστια αλήθεια είναι πως αν το ποδόσφαιρο έμπαινε στο μικροσκόπιο της WADA σε βαθμό ανάλογο των ελέγχων που περνούν οι αθλητές του στίβου, περιστατικά όπως εκείνο που έφεραν στο φως τα έγγραφα του Football Leaks για τον Σέρχιο Ράμος θα ήταν τόσο δευτερεύοντα που δεν θα ασχολούνταν κανένας μαζί τους.
Τα ομαδικά σπορ στην πλέον επαγγελματική μορφή τους και στο υψηλότερο δυνατό επίπεδο πάντα απολάμβαναν μιας ιδιαίτερης ασυλίας έναντι των μοναχικών οδοιπόρων του αθλητισμού. Ποιο ήταν το τελευταίο πραγματικά μεγάλο όνομα στο ποδόσφαιρο ή στο μπάσκετ που μπορείτε να φέρετε στη μνήμη σας ότι καταδικάστηκε για χρήση απαγορευμένων ουσιών; Αυτό ακριβώς. Σχεδόν κανένα. Σε αντίθεση με τον στίβο όπου ο κατάλογος είναι τεράστιος και “εμπλουτίζεται” διαρκώς από είδωλα τα οποία αποκαθηλώνονται μέσα σε μία νύχτα, σε αυτόν τον ατέρμονο πόλεμο μεταξύ εθνών (όπως το σκάνδαλο στη Ρωσία) ή εταιρειών-χορηγών (στον δυτικό κόσμο).
Αντίθετα, το πλαίσιο στα ομαδικά αθλήματα παραμένει βολικά ασαφές και υπερβολικά χαλαρό. Όλα μένουν σε επίπεδο ψιθύρων και φημών που δεν αρκούν για να αμαυρώσουν οποιαδήποτε επιτυχία, ακόμη και την κατάκτηση ενός Champions League.