Εάν υπάρχει ιδανικό παράδειγμα προς αποφυγή, αυτό είναι ο Αντουάν Γουόκερ
Tο 2008 ο Αντουάν Γουόκερ συμμετέχει στο τελευταίο παιχνίδι του στο NBA με τη φανέλα της Μινεσότα. Έτσι πέφτουν τίτλοι τέλους σε μία καριέρα που μαζί με τα πανεπιστημιακά χρόνια κράτησε 17 έτη και του απέφερε 1 δαχτυλίδι πρωταθλητή με τους Σέλτικς, 1 κολλεγιακό τίτλο με το Κεντάκι και 3 συμμετοχές σε All-Star Game. Συν τοις άλλοις και σχεδόν 110 εκατομμύρια δολάρια που –εδώ που τα λέμε- μοιάζουν αρκετά για να εξασφαλίσουν σε οποιονδήποτε μια άνετη ζωή. Κι όμως… Δύο χρόνια μετά τα λεφτά είχαν κάνει φτερά και ο κάποτε θηριώδης πάουερ φόργουορντ έφτανε μέχρι το σημείο να παίζει για το… μεροκάματο στους… ένδοξους Mets de Guaynabo στο Πουέρτο Ρίκο και να ψάχνει για συμβόλαιο στους χιλιοτραγουδισμένους Stampede από το Idaho.
Μπροστά από την εποχή του
Μέχρι να φτάσουμε εκεί, στο σημείο δηλαδή του να δηλώνει ο Γουόκερ χρεοκοπία και να προσπαθεί να ξεπληρώσει τα τεράστια χρέη του στα καζίνο του Λας Βέγκας, υπήρχε το μπάσκετ. Το πεδίο, δηλαδή, στο οποίο ο ύψους 2.06μ φόργουορντ ήταν πραγματικά καλός, σε αντίθεση με τα οικονομικά. Είναι δίκαιο να πει κανείς πως το Νο. 6 των draft του 1996 θα ταίριαζε στο σύγχρονο μπάσκετ πολύ περισσότερο από άλλους της εποχής του, ακόμη κι αν εκείνοι τότε ήταν μεγαλύτερα ονόματα.
Ήταν από τους πρώτους big guys του σπορ που μπορούσαν με ευχέρεια να βγουν από το ζωγραφιστό και να «μπουμπουνίσουν». Κάποιοι λένε πως στήριξε υπερβολικά την καριέρα του στο μακρινό σουτ, αν αναλογιστείς πως ήταν «4άρι», αλλά η πορεία του ίδιου του αθλήματος τον δικαίωσε. Σήμερα όλοι ψάχνουν για τέτοιου είδους παίκτες. Ικανούς να ποστάρουν, να βάλουν πλάτη, να πηδήξουν στα ριμπάουντ, να σπρώξουν στα box out, αλλά παράλληλα να αποτελούν κίνδυνο με πρόσωπο στο καλάθι, ανεξάρτητα από την απόσταση από την οποία θα χρειαστεί να πάρουν το σουτ. Αν και βέβαια, το καλύτερό του ήταν τα καρφώματα και ο… χορός που τα συνόδευε.