Ο τερματοφύλακας (υποτίθεται ότι) πρέπει να ‘ναι σοβαρός. Οφείλει να ‘ναι σταθερός, ν’ αποτελεί παράδειγμα συγκέντρωσης, να αποφεύγει τις υπερβολές.
Ακόμα όμως κι αν η θέση απαιτεί θεωρητικά όλα αυτά τα χαρακτηριστικά, η ιστορία έχει αποδείξει το εξής παράλογο:
Μερικά από τα μεγαλύτερα «τρελοκομεία» του παγκόσμιου ποδοσφαίρου είχαν τη θέση κάτω από τα δοκάρια.
Θες ο τρελάρας Χιγκίτα με το μπακότερμα και τον περίφημο “σκορπιό”; Θες ο εμβληματικός Σιλαβέρτ;
Θες ο κοντοπίθαρος Χόρχε Κάμπος με τις ποικιλόχρωμες φανέλες και ο θεόμουρλος Γκρόμπελαρ με τα μασκαραλίκια πριν τις εκτελέσεις πέναλτι στον τελικό του Πρωταθλητριών το 1984;
Κι αυτές είναι λίγες μόνο από τις περιπτωσάρες που έχουν φορέσει γάντια στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο. Ή μάλλον είναι οι γνωστές περιπτωσάρες.
Γιατί υπάρχουν και κάποιες άλλες (όχι τόσο διαδεδομένες στο ευρύ κοινό) που επίσης αποτέλεσαν ινδάλματα για την ιδιαιτερότητά τους.
Για την ατελείωτη καλτίλα που τις χαρακτήριζε. Για την καλώς εννοούμενη τρέλα τους.
Όπως ο φοβερός Φρέντι Μπάρμπερ!