Οσο περισσότερο μεγαλώνεις, τόσο περισσότερες αφορμές σου δίνονται για να νοσταλγείς. Ακόμα και το πιο απλό πράγμα -μια εικόνα, μια κουβέντα, μια μυρωδιά- είναι ικανή να σε γυρίσει στο παρελθόν.
Να σου θυμίσει τα παιδικά σου χρόνια. Να ζωντανέψει υπέροχες αναμνήσεις. Να σε ταξιδέψει στις εποχές που το άγχος απουσίαζε από τη ζωή σου.
Και μόνη σου έγνοια ήταν το πότε θα περάσουν οι μέρες για να πας στο γήπεδο.
Όχι όμως στο γήπεδο όπως είναι σήμερα. Στο γήπεδο όπως το γνωρίσαμε (και το λατρέψαμε) οι 35 και άνω.
Χωρίς πολυτέλειες και εκσυγχρονισμούς. Χωρίς πάρκινγκ, ευκολίες και ηλεκτρονικό εισιτήριο.
Με τσιμέντο στην εξέδρα, μαξιλαράκι γιατί “είναι βρώμικα μέσα, παιδιά” (όπως μας ενημέρωνε ο πλανόδιος που τα πουλούσε απέξω) και παρακάλια “έλα, ρε θείο, βάλε με μέσα” που εντέλει μαλάκωναν τον αμείλικτο εισπράκτορα στη θύρα.