Ενας ρέκορντμαν που φρόντισε να σβήσει γρήγορα τα ίχνη του για να αφήσει τους αστικούς μύθους να κάνουν τη δουλειά.
Για τους φανατικούς με τις μηχανές που τοποθετούνται στα μεγάλα οχήματα όπως τα τρένα, η Λοκομοτίβ είναι μια από τις πιο γνωστές κατασκευαστικές. Και μια από τις πιο αξιόπιστες. Και μια από τις πιο ανθεκτικές. Γενικά είναι εγγύηση αντοχής και αποτελεσματικότητας. Αντιλαμβάνεσαι λοιπόν τι μπορεί να σημαίνει αυτό όταν συνοδεύει έναν άνθρωπο.
Ο Εμίλ Ζάτοπεκ είναι ένα από τα ονόματα που παρήγαγαν αθλητισμό, που αναδιατύπωσαν τις έννοιες που αφορούν τις μικρές και μεγάλες αποστάσεις. Και το έκανε αυτό πίσω στο 1950 και 1960. Όχι σήμερα που είναι όλα πιο εύκολα. Το έκανε τότε που σύμφωνα με τον ίδιο «ο αθλητής ήταν αυτός και ο εαυτός του, όχι η κατάληξη μιας ολόκληρης ομάδας».
Το είχε πει αυτό με την έννοια ότι ένας αθλητής σήμερα έχει προπονητή, φυσιοθεραπευτές και ποιος ξέρει τι άλλες ειδικότητες στη διάθεσή του. Τότε ο Εμίλ Ζάτοπεκ είχε μόνο την δική του επιθυμία, το δικό του μέτρημα στην αντοχή του απέναντι στον σωματική πόνο και πορευόταν βήμα το βήμα. Δεν μπορούσε να προβλέψει την φυσική του κατάσταση ούτε να την προγραμματίσει ώστε να είναι έτοιμος την κατάλληλη στιγμή.