Ο ΑΡΗΣ σχολιάζεται ποικιλοτρόπως τις δυο πρώτες αγωνιστικές της φετινής Σούπερ Λιγκ και όχι άδικα. Για πολλούς και σοβαρούς λόγους.
Γράφει ο Αλέξης Σαββόπουλος
Ο Άρης σχολιάζεται ποικιλοτρόπως τις δυο πρώτες αγωνιστικές της φετινής Σούπερ Λιγκ και όχι άδικα. Για πολλούς και σοβαρούς λόγους. Δεν είναι μόνο η αγωνιστική του εικόνα που πείθει ότι επέστρεψε για να διεκδικήσει πράγματα. Είναι κυρίως η αύρα που συνοδεύει τα παιχνίδια του. Το κλίμα εντός και εκτός ομάδας που κομίζει αφενός κάτι το καινούργιο και αφετέρου κάτι που το έχει απόλυτη ανάγκη το ελληνικό πρωτάθλημα. Το κλίμα γιορτής στις κατάμεστες εξέδρες ενός ουδέτερου χθες γηπέδου, οι μποτιλιαρισμένοι δρόμοι, το τραγούδι. Ο πανηγυρισμοί παικτών και πάγκου στα γκολ που δείχνει ένα δεμένο γκρουπ. Ο προπονητής που στα 65 του χρόνια, έχει μπει στο… τριπάκι που τον έχει βάλει το ίδιο το club. Ζει το κάθε παιχνίδι σαν να είναι τελικός και πανηγυρίζει τις προσπάθειες των παικτών του σαν μικρό παιδί. Ακόμη αν θέλετε οι…. ινσαγκραμικές εκρήξεις του Θόδωρου Καρυπίδη που είναι φανερό ότι πλέει σε πελάγη ευτυχίας και ζει και αναπνέει για να δει τους κόπους τους να ανταμείβονται.