Έφυγες και το μόνο που σου έδωσα και πήρες μαζί σου ήταν ένα κιτρινόμαυρο κασκόλ. Έγραφε 1914! Αυτό ήθελες. “Η μανούλα γεννήθηκε το 14 έλεγες και έφυγες αφού πρώτα περίμενες να δεις μία τζούρα… ΑΡΗ! Την ζητούσες στο τέλος την κυρά Ελένη μια ζωή περάσατε απέναντι από το Χαριλάου.
Δεν συνηθίζω να γράφω επί προσωπικού. Για να είμαι ακριβής συνηθίζω να μοιράζομαι κυρίως ραδιοφωνικά στιγμές του… Χρύσανθου. Μέχρι το βράδυ της Δευτέρας οι στιγμές αυτές ήταν κυρίως…χαράς. Γάμοι, γεννήσεις, βαφτίσια. Παρών σε όλες τις καλές ή άσχημες στιγμές στην ζωή μου, ο σπουδαιότερος άντρας. Αυτός που για όλους μας είναι ο πιο σημαντικός στην ζωή μας. Ο πατέρας! Νιώθω και έτσι είναι ότι έχω υποχρέωση να γράψω…
Καλώς ή κακώς ο ΑΡΗΣ για την δική μου ζωή είναι σημείο αναφοράς. Είναι κομμάτι της καθημερινότητας. Και δεν έγινε όταν αποφάσισα να γίνω δημοσιογράφος. Από πιτσιρίκο στην Παπαναστασίου το κίτρινο και το μαύρο έγινε βίωμα. Στο Χαριλάου πρωτοπήγα αν θυμάμαι καλά 4 ή 5 χρονών κρατώντας το χέρι του μπαμπά. Στοιο μπάσκετ μάλλον πηγαίναμε πιο νωρίς αν κρίνω και από δυο στολές… SATO ARIS που έχω με τον αδερφό μου.