Αρχές της δεκαετίας του ’80, η Εθνική εφήβων μπάσκετ ταξιδεύει στο Ζάγκρεμπ για ένα φιλικό τουρνουά με διοργανώτρια τη Γιουγκοσλαβία.
Η αποστολή φτάνει με πούλμαν, ξημερώματα, στη μητρόπολη της Κροατίας και οι Έλληνες διεθνείς αποβιβάζονται αγουροξυπνημένοι, έχοντας “κλέψει” κάποιες ώρες ύπνου κατά τη διάρκεια του ταξιδιού. Κάποιοι, εκτός από τις αποσκευές τους, κρατούν παραμάσχαλα και τα μαξιλάρια τους, μετά την προσπάθεια να “εξομοιώσουν” με κρεβάτι το κάθισμα του λεωφορείου.
Το ξενοδοχείο που έχει κλείσει η ομοσπονδία βρίσκεται πολύ κοντά στο κλειστό που θα διεξαχθούν οι αγώνες. Δεν έχει χαράξει ακόμα, αλλά ένας διαρκής, διαπεραστικός θόρυβος σχίζει τη σιωπή της κοιμισμένης πόλης, ερεθίζοντας τα αυτιά και την περιέργεια των Ελλήνων παικτών. Προσπαθώντας να αντιληφθούν τι συμβαίνει, αντιλαμβάνονται ότι πρόκειται για ήχο μπάλας, που προέρχεται από το κλειστό.
Υποπίπτουν στον πειρασμό να λοξοδρομήσουν μερικά μέτρα και να τσεκάρουν από την είσοδο του γηπέδου μπάσκετ τι διάολο συμβαίνει. Ένας νεαρός προπονείται μόνος του. Επιχειρεί σταυρωτές, reverse, μπασίματα, ντριμπλάρει και σουτάρει με την προσήλωση που θα είχε αν τον έπαιζαν άμυνα δύο και τρεις αντίπαλοι.
Είναι 5:30 το πρωί και στα μάτια των νυσταγμένων διεθνών ο τύπος μοιάζει να έχει βγει από σελίδες κόμικ.