Ευχή ολόψυχη ο αδικοχαμένος Νάσος να είναι το τελευταίο θύμα των ηλιθίων αλλά και της ηλιθιότητας.
Στο περιθώριο της πραγματικής θλίψης και μελαγχολίας για το παλικάρι που έχασε τη ζωή του για το τίποτα σε ετούτο εδώ το μπ@@ρδελ@, θύμα άρρωστων μυαλών που δεν μπορούν να διακρίνουν που τελειώνει η οπαδική καζούρα και το πικάρισμα και που αρχίζει η ζωή, η οικογένεια, η ελευθερία, και καθώς έγιναν οι συνήθεις ανακοινώσεις, χύθηκαν τα καθιερωμένα κροκοδείλια δάκρυα (δεν αναφέρομαι φυσικά στους οικείους του αδικοχαμένου), τελείωσε η ενός λεπτού σιγή, παραγγέλθηκε η καθιερωμένη εισαγγελική έρευνα, σκέφτηκα ανήσυχος τον Ζουράρι.
Διότι δεν άκουσα, ούτε διάβασα κάποια δήλωση του υφυπουργού παιδείας. Αυτού του εγγράμματου, πέρα πάσης αμφιβολίας, άριστου χειριστή της ελληνικής και μάλιστα της αρχαίας ελληνικής γλώσσας. Υφυπουργός παιδείας γαρ, θα μπορούσε να προτείνει την εισαγωγή στα ελληνικά σχολεία κάποιου κύκλου διαλέξεων με αντικείμενο την οπαδική βία, τις επιπτώσεις στους νέους, τα όρια μεταξύ οπαδικής αντιπαλότητας, παραβατικότητας και εγκληματικότητας.
Δεν μπορώ μάλιστα να σκεφτώ κάποιον καταλληλότερο από τον κ. Ζουράρι για να ανοίξει τον κύκλο ενημέρωσης των νέων. Και να τον κλείσει μάλιστα με το ίδιο σύνθημα που στο άσχετο και δημοσίως στην ελληνική τηλεόραση τραγούδησε: «Βουντού, βουντού, και μια καρφίτσα μαύρη…» αλλά να το πει ολόκληρο ετούτη τη φορά. Σίγουρα θα ξέρει ή θα έχει ακούσει, ως φανατίκλας, οπαδάκι άρρωστο όπως επιθυμεί διακαώς να δείχνει, ότι το συμπλήρωμα ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ συνθήματος είναι «ο πιο καλός ο (οπαδός συγκεκριμένης ομάδας) έχει σκοτώσει γαύρο…» και συνεχίζει με άλλα ωραία λόγια.
Προφανώς όλοι όσοι τραγουδούν το συγκεκριμένο σύνθημα δεν θέλουν πραγματικά να σκοτώσουν γαύρο. Αλίμονο. Τα οπαδικά συνθήματα χαρακτηρίζονται τόσο από υπερβολή όσο και από ευρηματικότητα. Αρκεί να παραμένουν οπαδικά συνθήματα, να περιορίζονται στα γήπεδα και να μην μνημονεύονται ή υπαινίσσονται από δημόσια πρόσωπα και μάλιστα σχετιζόμενα με την αγωγή και την παιδεία. Θεωρώ εμετικά τα συνθήματα που αναφέρονται νεκρούς και σκοτωμούς, ωστόσο δεν μπορώ να επιβάλω την άποψή μου. Ας μην κρυβόμαστε όμως, και αυτός που είναι υπέρ του Ζουράρι γνωρίζει όλο το σύνθημα, και αυτός που αντιδρά κατά του Ζουράρι έχει ακούσει όλο το σύνθημα.
Σε κάθε περίπτωση, μια κοινωνία παίρνει τα ρίσκα της. Όταν «εξυμνείς» τον σκοτωμό, έστω και για χουλιαμά, να είσαι ψιλοέτοιμος να βιώσεις και τον πόνο που τον συνοδεύει. Διότι μπορεί εσύ να θεωρείς τον εαυτό σου λογικό που διακρίνει τα όρια, ο διπλανός που το ακούει και παραμυθιάζεται και εκστασιάζεται ή ο απέναντι που το ακούει και «συφιλιάζεται», μπορεί να μην κουβαλάνε τα ίδια δράμια μυαλό με εσένα.
Καταλήγει η σκέψη και η γραφή μου στον εγγράμματο υφυπουργό που απολαμβάνει για τις βλακείες που ξεστομίζει ασυλία, προστασία αλλά και δυστυχώς αδιαφορία, χαρακτηριζόμενος ως γραφικός από τη συντριπτική πλειοψηφία των λιγότερο γραμματιζούμενων αλλά σίγουρα περισσότερο μορφωμένων ελλήνων. Και αναρωτιέμαι πραγματικά πότε και σε πιο σημείο θα πιάσει πάτο αυτή η κατηφόρα της χώρας…
Ευχή ολόψυχη ο αδικοχαμένος Νάσος να είναι το τελευταίο θύμα των ηλιθίων αλλά και της ηλιθιότητας.