O Μίροσλαβ Ραΐτσεβιτς, ο παίκτης που χάρισε ένα ευρωπαϊκό στον ΑΡΗ το 2003, ανοίγει την… καρδιά του στην "ΑΡΗΣ ΕΙΣΑΙ!"
Ο Μάιος είναι ο μήνας των μεγάλων επιτυχιών για τον μπασκετικό ΑΡΗ, αφού συνοδεύτηκε με τίτλους εντός και εκτός συνόρων. Ένας από αυτούς ήταν στις 4 Μαΐου 2003, όταν οι “κιτρινόμαυροι” κατέκτησαν το Champions Cup και ανέβηκαν για τρίτη φορά στην ιστορία τους στον ευρωπαϊκό “θρόνο”. Ο τελικός έμεινε στην ιστορία από την κίνηση της τελευταίας στιγμής του Μίροσλαβ Ραΐτσεβιτς, που σαν “από μηχανής θεός”, πήρε το επιθετικό ριμπάουντ και έγραψε το τελικό 84-83, χαρίζοντας στην ομάδα το τρόπαιο και στέλνοντας 6.000 Αρειανούς, που είχαν κατακλύσει το Παλέ, στον… έβδομο ουρανό. Μπορεί ο Ουίλι Σόλομον να ήταν ο MVP εκείνου του τελικού με τους 32 πόντους που πέτυχε, αλλά θα μπορούσε να ήταν ο μοιραίος, καθώς κι ενώ το σκορ ήταν 82-83 έχασε τη βολή, που θα πήγαινε τον αγώνα στη παράταση, αλλά ευτυχώς ήρθε ο “Μίρο” (9 πόντους– 8 ριμπάουντ) για να αλλάξει με τη λήξη την ιστορία με το “χρυσό” καλάθι που πέτυχε. Ο ομογενής παίκτης ακόμα και σήμερα, μιλώντας στην “ΑΡΗΣ ΕΙΣΑΙ!” θυμάται με συγκίνηση εκείνη τη στιγμή.
“Έχουν περάσει πάρα πολλά χρόνια, αλλά όταν βρίσκομαι ακόμη και σήμερα στο νυν “Nick Galis Hall” τότε Αλεξάνδρειο ξυπνάνε όμορφες αναμνήσεις. Σαν κινηματογραφική ταινία περνούν εκείνα τα τελευταία δευτερόλεπτα από μπροστά μου”.
-Εξήγησέ μας πώς αντέδρασες εκείνη τη στιγμή;
“Όταν ο Ουίλι (σ.σ. Σόλομον) πήγε στην εκτέλεση της δεύτερης βολής ήμουν σίγουρος ότι θα ευστοχήσει. Εκείνη τη βραδιά ήταν απίστευτος. Όμως για να είμαι προετοιμασμένος κοίταξα τους αντιπάλους μου, που είχαν πάρει θέση μέσα στην ρακέτα. Εγώ από τη μια πλευρά είχα αντίπαλο έναν ισοϋψή μου και ο Ράιαν Στάκ απέναντι ήταν ανάμεσα σε δύο θηρία με ύψος 2.10μ. και 2.12μ. Όταν χάθηκε η βολή πήδηξα για το ριμπάουντ με το 200% των δυνάμεών μου. Δεν ήθελα να απογοητεύσω τους Αρειανούς, που γέμισαν το Παλέ, ούτε τον μεγάλο Νίκο Γκάλη, που ήταν στο γήπεδο και στο πλευρό μας. Όταν η μπάλα έφυγε από το χέρι μου με κατεύθυνση το αντίπαλο καλάθι το κεφάλι μου πήγε να σπάσει. Και όταν την είδα να καταλήγει σε αυτό τρελάθηκα, όπως μαζί μου οι συμπαίκτες, ο πάγκος και ο κόσμος. Ήταν μια μεγάλη βραδιά για μένα, αλλά και τον ΑΡΗ, που κατακτούσε τον τρίτο ευρωπαϊκό τίτλο. Όταν με ρώτησαν μετά το παιχνίδι πως τα κατάφερα και πήρα το ριμπάουντ και άφησα την μπάλα στο καλάθι δεν μπορούσα να τους εξηγήσω. Αυτό συμβαίνει ακόμη και σήμερα που το βλέπω σε βίντεο. Ήταν το πάθος μας για να μην χάσουμε εκείνη την ευκαιρία που με… όπλισε με μεγαλύτερη δύναμη”.
-Τότε κάποιοι υποστήριξαν ότι οι δύο αντίπαλοί σας δεν ήταν οι μεγάλες ομάδες…
“Αυτοί που τα έλεγαν έκαναν πολύ μεγάλο λάθος. Στον ημιτελικό, στη Χέμορφαμ έπαιζε παίκτης, που μετά έκανε μεγάλη καριέρα στο ΝΒΑ. Στον τελικό, αντίπαλος μας ήταν η Πρόκομ, μια ομάδα με μεγάλο μπάτζετ, της οποίας ο κορμός των παικτών έμεινε και τα επόμενα χρόνια, που η πολωνική ομάδα έπαιξε Ευρωλίγκα”.
Η μεγάλη του ευκαιρία…
Και όμως την πρώτη χρονιά του “Μίρο” στον ΑΡΗ τα πράγματα δεν ήταν ρόδινα για την ομάδα. Στους “κιτρινόμαυρους” ξεκίνησε την επαγγελματική του καριέρα το 2000 σε ηλικία 19 ετών. Ήταν μια πολύ δύσκολη χρονιά, καθώς κινδύνευσαν να υποβιβαστούν και τελικά τερμάτισαν δωδέκατοι .
– Η πρώτη σου επαφή με τον ΑΡΗ ήταν καλή;
“Η ομάδα ξεκίνησε με τους καλύτερους οιωνούς, αλλά τα εσωτερικά προβλήματα, η φυγή βασικών παικτών και οι αλλαγές προπονητών στάθηκαν αιτία να περάσει αυτό αρνητικά στην πορεία της ομάδας. Και όμως για μένα αυτή η κατάσταση ήταν μια ευκαιρία με τη φυγή των ξένων να έχω μεγαλύτερο χρόνο συμμετοχής και σε ηλικία 19 ετών να αποκτήσω εμπειρίες, αλλά να αποδείξω ότι αξίζω να φορώ τη φανέλα του ΑΡΗ (σ.σ. έπαιξε σε 25 από τους 26 αγώνες πρωταθλήματος με μ.ο. 4,8 πόντους και 2,6 ριμπάουντ). Από εκείνη τη χρονιά ξεκινάει για μένα μια πενταετής συνεργασία με τον ΑΡΗ, που ήταν γεμάτη με προσωπικές χαρές, αλλά και ομαδικές. Αφού πέρα από το ευρωπαϊκό τρόπαιο συνολικά έπαιξα σε τρεις τελικούς Κυπέλλου και κερδίσαμε τον έναν από αυτούς. Γι αυτό αν και έπαιξα και σε άλλους συλλόγους εντός και εκτός Ελλάδας, ο ΑΡΗΣ είναι ο πιο αγαπητός για μένα και έχει το μεγαλύτερο κομμάτι στην καρδιά μου, όπως και η Θεσσαλονίκη. Είναι πλέον η πόλη μου. Εδώ μένω μόνιμα την τελευταία τριετία. Εδώ πηγαίνουν σχολείο τα παιδιά μου και εδώ είναι οι φίλοι μου”.
Οι τρεις τελικοί
Ήρθε η περίοδος 2002-03 με τον ΑΡΗ να ενισχύεται με αξιόλογους ξένους, όπως οι Σόλομον, Στακ και τον “Μίρο” να βοηθάει σε Ελλάδα και Ευρώπη. Οι “κιτρινόμαυροι” πέρα από το ευρωπαϊκό τρόπαιο θα μπορούσαν εκείνη τη χρονιά να πάρουν και το Κύπελλο, αλλά στον τελικό που έγινε στη Λάρισα η διαιτησία έπαιξε αποφασιστικό ρόλο διαμορφώνοντας το 81-76 υπέρ του Π.Α.Ο.
Την περίοδο 2003-04 κατακτά το δεύτερο τρόπαιο με τον ΑΡΗ, καθώς η ομάδα, μετά από επεισοδιακό αγώνα, κερδίζει στον τελικό της Λαμίας τον Ολυμπιακό με 73-70, ενώ τερματίζει στην τρίτη θέση στο ελληνικό πρωτάθλημα.
-Θυμάσαι εκείνον τον τελικό;
“Ναι, ήταν αμφίρροπος, αλλά και επεισοδιακός στις κερκίδες. Ενώ πανηγυρίζαμε στο τέλος, συγχρόνως είχαμε και μια μικρή στεναχώρια, καθώς οι κερκίδες είχαν εκκενωθεί και δεν μπορούσαμε να πανηγυρίσουμε μαζί με τους οπαδούς μας την κατάκτηση του τροπαίου. Το Κύπελλο μας ανήκε 100%, όπως και την επόμενη χρονιά που παίξαμε στον τελικό στο Ηράκλειο. Ήταν καθαρή κλοπή. Οι διαιτητές διαμόρφωσαν το τελικό 68-72 υπέρ του ισχυρού Π.Α.Ο., σ’ ένα παιχνίδι που ήμασταν σαφώς καλύτεροι αγωνιστικά”.
Το πρόωρο τέλος…
Φεύγει από τον ΑΡΗ και μετακομίζει στο Βελιγράδι και τον Ερυθρό Αστέρα και παίζει το 2006 με την εθνική Σερβίας στο Μουντομπάσκετ. Σε ηλικία 30 χρόνων κι ενώ έχει αγωνιστεί σε Ντιναμό Μόσχας, Νάπολι, Πανιώνιο, Καβάλα και τη ρωσική Κρασνόγιαρσκ, δίνει τέλος πρόωρα στην καριέρα του εξαιτίας ενός τραυματισμού κι ενώ είχε ακόμη πολλά να δώσει σαν παίκτης.
Επόμενος σταθμός της καριέρας του η προπονητική και, όπως λέει ο ίδιος, το μεγάλο του όνειρο είναι… «Να καθίσω κάποια στιγμή σαν πρώτος προπονητής στον πάγκο του ΑΡΗ».
Τον ανακάλυψε ο Σούλης Μαρκόπουλος
Ένας αγώνας εθνικών ομάδων εφήβων Ελλάδας –Σερβίας (ημιτελικός ευρωπαϊκού πρωταθλήματος) ήταν η αιτία που ο ΑΡΗΣ ανακάλυψε τον “Μίρο”.
“Έπαιζα με τη Σερβία και αντίπαλός μου με την εθνική Ελλάδας ήταν ο Χάρης Μαρκόπουλος. Στις κερκίδες βρισκόταν ο πατέρας του. Με είδε και επειδή ήταν και προπονητής του ΑΡΗ με πρότεινε στη διοίκηση κι έτσι αποκτήθηκα», θυμάται ο Μίροσλαβ Ραϊτσεβιτς.
Όσο για το ποιος προπονητής έπαιξε ρόλο στην καριέρα του, πέρα από τον Σούλη Μαρκόπουλο, τόνισε: «Ο Βαγγέλης Αλεξανδρής, που με έβαλε στην πεντάδα και στον τελικό με την Πρόκομ. Με εμπιστεύτηκε στα 22 χρόνια μου στα κρίσιμα λεπτά, που η μπάλα… έκαιγε”.
Ο παικταράς Σόλομον
Ο “Μίρο” μιλάει με θαυμασμό για τον συμπαίκτη του την χρονιά του ευρωπαϊκού τροπαίου, τον Ουίλι Σόλομον.
“Ήταν ένας από τους καλύτερους ξένους που συνάντησα στην καριέρα μου και σαν παίκτη, αλλά και σαν χαρακτήρας. Μπορεί να έβαζε 30 πόντους, αλλά ήταν και ομαδικός παίκτης, αφού μοίραζε και 10 ασίστ. Όταν τον έκλειναν οι αντίπαλοι αυτός δεν δρούσε σαν ατομιστής, αλλά μοίραζε την μπάλα με αποτέλεσμα να κάνει… μάγκες και τους υπόλοιπους συμπαίκτες του”.