Το 1978 ΗΠΑ και Κούβα έφτασαν πιο κοντά όσο ποτέ άλλοτε σε μια ιστορική συμφωνία. Δεν σχετιζόταν ούτε με κάποια πυραυλική βάση ούτε με το εμπάργκο της πρώτης στη δεύτερη, αλλά άγγιζε ένα άκρως πολιτικό ζήτημα, παρά το ότι έμοιαζε να αφορά ένα μεμονωμένο αθλητικό γεγονός.
Πώς, όμως, θα μπορούσε να θεωρηθεί τέτοιο όταν γινόταν συζήτηση για τη σύγκρουση δύο κόσμων, δύο τρόπων ζωής και ιδεολογιών; Αντικείμενο εκείνων των διαπραγματεύσεων ήταν ένας αγώνας που οι φίλοι της πυγμαχίας ίσα που τολμούσαν να φανταστούν. Ο Μοχάμεντ Άλι, ο μεγαλύτερος μποξέρ όλων των εποχών, κόντρα στον Τεόφιλο Στίβενσον, τον σπουδαιότερο ερασιτέχνη που θαύμασε ποτέ ο πλανήτης. Υπήρχε μόνο ένα πρόβλημα. Ο Κουβανός ήταν ένα γνήσιο παιδί της Επανάστασης και δεν θα την πρόδιδε ούτε για όλα τα δολάρια του κόσμου.
Για μια χούφτα (εκατομμύρια) δολάρια
Οι Αμερικανοί promoters δεν του πρόσφεραν, βέβαια, όλα τα δολάρια του κόσμου, αλλά αρκετά ώστε να αλλάξει για πάντα τη ζωή του. Κι αυτή δεν ήταν η πρώτη φορά που προσπαθούσαν να δελεάσουν τον Στίβενσον. Η αρχή είχε γίνει στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1972. Το τουρνουά των +81 κιλών είχε μετατραπεί σε… δοκιμαστικό σωλήνα μελλοντικών πρωταθλητών. Το 1964 “χρυσός” ήταν ο Φρέιζερ, τέσσερα χρόνια μετά ο Φόρμαν. Στο Μόναχο έμοιαζε να έχει έρθει η σειρά του Ντουέιν Μπόμπικ (του Great White Hope) να χρησιμοποιήσει το κορυφαίο σκαλί του βάθρου ως διαβατήριο για τον κόσμο της επαγγελματικής πυγμαχίας.