Ο ΑΡΗΣ είναι και πάλι εδώ, έτοιμος να επιστρέψει στον χώρο που ανήκει κι όλοι ελπίζουμε αυτή τη φορά να πληρεί τις προδιαγραφές που χρειάζονται, ώστε να καταφέρει να καθιερωθεί και πάλι έμπρακτα και ουσιαστικά στο γκρουπ των μεγάλων ομάδων.
Με τις ελπίδες και τα ευχολόγια όμως δεν γίνεται δουλειά όταν ασκείς διοίκηση σε μια από τις ιστορικότερες ομάδες στον Ελλαδικό χώρο θα πρέπει να ξέρεις που να αρχίσεις και που να σταματήσεις, πιο απλά να ελέγχεις τον τρόπο λειτουργίας της ομάδας σου για να μπορέσεις να αποφύγεις ενδεχόμενες κακοτοπιές. Άλλωστε το διοικείν εστί προβλέπειν και τι είναι αυτό που ο ποδοσφαιρικός ΑΡΗΣ υποχρεούται να αποφύγει; Μα φυσικά τα φαντάσματα των εφιαλτικών περιόδων 2014-2015 και 2016-2017 δύο σεζόν κατά τις οποίες η αγαπημένη μας ομάδα δε μπόρεσε να πετύχει το στόχο της και να ανέλθει στις παραπάνω κατηγορίες κι αν για την πρώτη χρονολογικά περίοδο ο Θόδωρος Καρυπίδης δεν είναι επιφορτισμένος με το βάρος της οποιασδήποτε ευθύνης αφού δεν είχε τις τύχες της ομάδας στα χέρια του, για την δεύτερη έχει σαφέστατα μερίδιο ευθύνης που μπορεί η ώρα κατά την οποία έπρεπε να κρίνουμε το μέγεθος του να έχει παρέλθει, ωστόσο όμως δεν μπορεί να λησμονηθεί τόσο εύκολα, μιας και κράτησε τον σύλλογο για μια ακόμη χρονιά ποδοσφαιρικά στάσιμο.
Την κοινή συνισταμένη που κατά την άποψη μου συνδέει άρρηκτα τις δύο τόσο διαφορετικές, αλλά συνάμα και τόσο παρόμοιες χρονικές περιόδους μεταξύ τους είναι το γεγονός ότι κατά τη διάρκεια τους ο ΑΡΗΣ έπεσε θύμα εγωιστικών τάσεων οι οποίοι μπορεί να μην αποσκοπούσαν στο κακό, όμως το τελικό αποτέλεσμα των συνολικών πράξεων στέρησε από τον σύλλογο την ευκαιρία να ανέρθει λίγο πιο γρήγορα στη Σουπερλίγκα.
Αν κάποιος από τους αναγνώστες βιαστεί να θεωρήσει ότι ο παραπάνω συλλογισμός κινείται στη σφαίρα του παραλόγου το μόνο που θα μπορούσα να κάνω από την πλευρά μου είναι να τον προτρέψω ώστε να ανατρέξει τη μνήμη του λίγα χρόνια πίσω τότε που ο Πανσεραϊκός και η Λαμία μπήκαν φαινομενικά στα παπούτσια της Μπαρτσελόνα και της Ρεάλ Μαδρίτης αντίστοιχα, ουσιαστικά όμως το μόνο που έκαναν ήταν να εκμεταλλευτούν με τον καλύτερο τρόπο τον κακό εαυτό μας ο οποίος σε συνδυασμό με τις διοικητικές αδράνειες και παραλείψεις συνετέλεσε για να δέσει το γλυκό μιας παταγώδους αποτυχίας.
Με την επάνοδο στη μεγάλη κατηγορία ο ΑΡΗΣ μπορεί να άφησε πίσω του αυτούς τους εφιάλτες, όμως τώρα οι υποχρεώσεις που έχει να φέρει σε πέρας θα είναι δυσκολότερες κι αναμφίβολα περισσότερες σε αριθμό. Για αυτό όλος ο κόσμος της ομάδας ναι μεν έχει το δικαίωμα να ονειρευτεί, αφού όμως πρώτιστα απαιτήσει αυστηρά να τηρηθούν τα στοιχειώδη πλαίσια της κανονικότητας. Σε διαφορετική περίπτωση δε μπορούμε να μιλάμε για όνειρα, άλλα για ονειροβασίες που στηρίζονται στην απόλυτη πλάνη και ως γνωστόν η πλάνη δεν είναι τύφλωση είναι αδυναμία καθαρής επαφής με την οποιαδήποτε πραγματικότητα.