Ο τρόπος που ήρθε η πρόκριση είναι εξίσου σημαντικός με την ίδια την πρόκριση και αποτελεί τη μεγαλύτερη παρακαταθήκη για τον ΑΡΗ και τη συνέχεια της σεζόν.
Θα χαρακτήριζα την πρεμιέρα ιδανική. Για να γίνω σαφής, δεν αναφέρομαι στην εμφάνιση που ήταν από μέτρια ως κακή, κρίνω το αποτέλεσμα από διδακτική σκοπιά και θα γίνω ακόμα πιο κατανοητός στη συνέχεια.
Δεν εντυπωσίασε, δεν ήταν γοητευτικός στα μάτια του κόσμου με την απόδοσή του και μετά το τέλος του αγώνα έμοιαζε περισσότερο με πυγμάχο, γεμάτος μελανιές και πρηξίματα. Ο… πυγμάχος ΑΡΗΣ όμως είχε καταφέρει προηγουμένως, έστω και με αυτή την κακή εμφάνιση, να κερδίσει στα σημεία την ΑΕΚ που αποτελεί τον βασικό συνδιεκδικητή της 3ης θέσης στο πρωτάθλημα.
Με βάση τα προβλήματα και τις απουσίες της ΑΕΚ από τη μία και την δύναμη που δίνει παραδοσιακά στον ΑΡΗ το γεμάτο Παλέ από την άλλη, πολλοί περίμεναν μία εύκολη νίκη, ένα νοκ άουτ για να συνεχίσουμε τον παραλληλισμό του πυγμάχου. Ίσως αυτοί οι πολλοί να είχαν δίκιο και οι “κίτρινοι” να παρουσιάστηκαν κατώτεροι των περιστάσεων. Στην οικονομία της χρονιάς όμως, και κοιτώντας μακροπρόθεσμα η νίκη μετά από μία τόσο μέτρια εμφάνιση και με τον… αντιεμπορικό (μέσω της άμυνας) τρόπο με τον οποίο ήρθε, αποτελεί πιο φανταχτερό παράσημο και μεγαλύτερη παρακαταθήκη από μία πρόκριση διά περιπάτου.
Αυτό που αφήνει η νίκη της Τετάρτης, πέρα από την πρόκριση που κρατάει τον ΑΡΗ μέσα σε έναν στόχο της σεζόν, είναι η πίστη των παικτών και του προπονητικού επιτελείου στις δυνάμεις αυτής της ομάδας που τώρα χτίζεται. Όπως πολύ εύστοχα σημείωσε μετά τον αγώνα ο Βασίλης Σίμτσακ, ο ΑΡΗΣ θα ξαναβρεθεί κατά τη διάρκεια της σεζόν σε αντίστοιχη θέση και καλό είναι στην… αρρώστια της κακής επιθετικά βραδιάς να έχει δημιουργήσει από νωρίς τα… αντισώματα για να την καταπολεμήσει: την σκληρή άμυνα και την πίστη στη νίκη ακόμα και με κακή απόδοση.
Μιας και αναφέρθηκε το όνομα του Σίμτσακ, καλό είναι να σταθούμε λίγο στον έμπειρο σέντερ. Όχι για την προσωπική του απόδοση που ομολογουμένως ήταν εξαιρετική και βοήθησε τα μέγιστα στο να έρθει το θετικό αποτέλεσμα, αλλά για την νοοτροπία που έχει ο ίδιος αλλά και όλη η ομάδα γενικότερα. Μιλώντας μαζί του μετά το παιχνίδι, του ζήτησα να επιλέξει τη φάση του αγώνα μεταξύ του καρφώματος του Χάγκινς και της δικής του βουτιάς στο παρκέ για να εμποδίσει τον Μαυροκεφαλίδη από το να διεκδικήσει μία χαμένη μπάλα στο πρώτο ημίχρονο. Τελικά, ο Βασίλης Σίμτσακ ξεχώρισε το καλάθι του ΜακΝίλ στο τέλος που έβαλε τον ΑΡΗ σε θέση οδηγού. Ας μου επιτρέψει τόσο αυτός όσο και όλοι όσοι συμφωνείτε μαζί του, να έχω διαφορετική άποψη και να επιλέξω τη βουτιά του Σίμτσακ.
Το κάρφωμα του Χάγκινς ήταν το στιγμιότυπο όχι μόνο του αγώνα αλλά της χρονιάς ολόκληρης και το καλάθι του ΜακΝίλ ήταν αναμφίβολα αυτό που γύρισε την πλάστιγα υπέρ του ΑΡΗ. Όμως, η βουτιά του Σίμτσακ και ανάλογες ενέργειες στην άμυνα ήταν αυτές που έδωσαν το δικαίωμα στους “κίτρινους” να βρίσκονται μέσα στον αγώνα μέχρι τέλους και στον ΜακΝίλ να κάνει αυτό για το οποίο αποκτηθηκε: να παίρνει τα κρίσιμα σουτ όταν η μπάλα “καίει”.
Σχεδόν σαν να ακούς κασέτα, οι πρωταγωνιστές της νίκης, παίκτες και προπονητής, τόνιζαν στις δηλώσεις τους μετά τον αγώνα αλλά και κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας ότι χαρακτηριστικό γνώρισμα (και) του φετινού ΑΡΗ είναι η άμυνα και αυτή ήταν που τελικά έδωσε τη νίκη επί της ΑΕΚ. Δεν είναι κάτι που περίμενε να το ακούσει ή να το δει κανείς στην πράξη για να το καταλάβει. Μια ματιά στο ρόστερ και στα προπονητικά “θέλω” του Δημήτρη Πρίφτη που το έχτισε είναι αρκετή κι έχει γίνει γνωστό μέχρι και στον τελευταίο φίλαθλο του ΑΡΗ. Από τα λόγια-δηλώσεις μέχρι την πράξη όμως, υπάρχει μεγάλη απόσταση και είναι απαραίτητο η προσήλωση στην άμυνα να γίνει βιωματική συνήθεια κυρίως στους πολλούς νέους παίκτες των “κιτρίνων” από νωρίς.
Συμπερασματικά, θεωρώ ότι ο ΑΡΗΣ μεγιστοποίησε τα οφέλη του από τον αγώνα της Τετάρτης. Αφενός, ο αποκλεισμός θα τον εθετε εκτός διοργάνωσης που αποτελεί στόχο κι ευκαιρία διάκρισης. Αυτό θα χαλούσε τη θετική αύρα που υπάρχει και την αισθάνονται όλοι όσοι βρίσκονται εντός και γύρω από την ομάδα. Αφετέρου, η εύκολη νίκη-προκριση ίσως λειτουργούσε παραμορφωτικά όσον αφορά τις δυνατότητες του φετινού ΑΡΗ και του σημείου στο οποίο βρίσκεται αυτή την περίοδο, ενώ παραμόνευε και ο κίνδυνος εφυσηχασμού και υπερεκτίμησης δυνατοτήτων από τους παίκτες. Τελικώς, έγινε αυτό που στα δικά μου μάτια φαντάζει ως ιδανικό: η νίκη-πρόκριση (με ότι αυτή συνεπάγεται) συνοδευόμενη όμως από εμφάνιση που “φωτίζει” τις αδυναμίες της ομάδας και τη βοηθάει να κτίσει χαρακτήρα ενόψει μιας μεγάλης και δύσκολης σεζόν σε Ελλαδα και Ευρώπη.
Υ.Γ. Στα πλάνα των δύο προπονητών στον αγώνα της Τετάρτης και την μπασκετική… αυτοχειρία του Σάκοτα δεν θα αναφερθώ εκτενώς γιατί αποτελεί παρελθόν και το ενδιαφέρον στρέφεται στην πρεμιέρα του πρωταθλήματος με τον Παναθηναϊκό την Κυριακή. Το μόνο που θα σημειώσω για τα ΑΡΗΣ-ΑΕΚ και την παράδοση που έχει αρχίζει να δημιουργείται είναι παραφρασμένη τη δήλωση του Γκάρι Λίνεκερ: “Το μπάσκετ είναι ένα άθλημα στο οποίο αγωνίζονται 10 παίκτες και στο τέλος κερδίζει πάντα ο ΑΡΗΣ”.