26 νίκες σε ισάριθμους αγώνες για τους πρωταθλητές
Την περίοδο 1984-85 ο ΑΡΗΣ κατέκτησε το πρώτο του ντάμπλ και δεν υπήρχε έστω και ένας άνθρωπος του αθλήματος που να μην πίστευε ότι η «ταξιαρχία» του «ξανθού» θα ήταν το φαβορί για την κατάκτηση και του νέου πρωταθλήματος. Την ίδια ώρα, κάποιοι ειδήμονες, κατοικοεδρεύοντες στην πρωτεύουσα, εξέφραζαν τις αμφιβολίες κατά πόσο εκείνη η ομάδα μπορούσε να τερματίσει αήττητη και χωρίς απώλειες στη διάρκεια της σεζόν, αφού είχε να αντιμετωπίσει και τον «Γολγοθά» των αγώνων του Κυπέλλου Πρωταθλητριών Ευρώπης.
Ο ΑΡΗΣ του Γιάννη Ιωαννίδη, σε μια ακόμη χρονιά χωρίς δικαίωμα συμμετοχής ξένου παίκτη στο ελληνικό πρωτάθλημα (οι δύο Αμερικανοί Μπρεντ Βρόμαν και Τόμ Σέφλερ έπαιξαν μόνο στην Ευρώπη), κράτησε πέρα από το χρυσό «δίδυμο» Γκάλη-Γιαννάκη και τον κορμό της προηγούμενης χρονιάς (Κοκολάκης, Φιλίππου, Λυπηρίδης, Ρωμανίδης, Δοξάκης, Σταμάτης, Τσιτάκης), επανέφερε στην ομάδα τον Χάρη Παπαγεωργίου και προώθησε τον νεαρό Γιάννη Μαντόπουλο.
Ο ΑΡΗΣ έδειξε από νωρίς… δόντια του. Έκανε ένα σερί 13-0 στον πρώτο γύρο και έδειξε ότι δεν υπήρχε ομάδα που μπορούσε να του αμφισβητήσει τα πρωτεία. Και στον δεύτερο γύρο η ομάδα δεν γνώρισε την ήττα και σαν «σίφουνας» στέφθηκε αήττητη πρωταθλήτρια μετρώντας συνολικά 26 νίκες.
Ήταν τόσο μεγάλη η διαφορά δυναμικότητας από τις άλλες ομάδες, ώστε σε 16 παιχνίδια ξεπέρασε τους 100 πόντους, ενώ σε έξι από αυτά πέτυχε πάνω από 120. Το ρεκόρ πόντων σ’ έναν αγώνα καταγράφηκε με αντίπαλο τη Νήαρ Ήστ με 153!
Ο ΝΙΚ ΠΡΩΤΟΣ ΣΚΟΡΕΡ
Η «καλαθομηχανή» που άκουγε στο όνομα Νίκος Γκάλης είχε πάρει μπροστά και -όπως αναμενόταν- αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ του πρωταθλήματος. Ο Νικ πέτυχε 936 πόντους σε 24 αγώνες συμμετοχής (39 πόντους μ.ο. ανά αγώνα!) και έδειξε ότι δεν είχε αντίπαλο.
Ο ΜΗΔΕΝΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΣΥΜΠΟΛΙΤΗ
Στα τοπικά ντέρμπι εκείνης της εποχής στο Αλεξάνδρειο τα εισιτήρια μοιραζόταν στις δυο ομάδες. Στην αναμέτρηση της 22ης αγωνιστικής μεταξύ του ήδη πρωταθλητή ΑΡΗ και του Π.Α.Ο.Κ. και ενώ οι «κιτρινόμαυροι» ως τυπικά φιλοξενούμενοι ήταν μπροστά στο σκορ με 69-83 (33’), οι οπαδοί του συμπολίτη βλέποντας να έρχεται η συντριβή και παρότι προειδοποιήθηκαν δυο φορές, άρχιζαν να βρίζουν εν χορό τον πρώτο διαιτητή Σταύρο Δουβή.
Ο αγώνας διακόπηκε και οι διαιτητές, που αποσύρθηκαν στα αποδυτήρια, δεν ξαναγύρισαν στο παρκέ. Στο φύλλο αγώνα επιβεβαιώθηκε ο μηδενισμός του συμπολίτη καιη κατακύρωση του αγώνα υπέρ του ΑΡΗ.
ΔΕΝ… ΠΕΡΑΣΕ ΤΟΝ «ΠΙΞΙ»
Στον τελικό Κυπέλου του 1985 στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας μας συστήθηκε σαν το νέο απόκτημα του ΑΡΗ που μπορεί να κατάγονταν από την Σλοβενία, αλλά ήταν κατά το ήμισυ Έλληνας. Η μητέρα του, κυρία Κατερίνα από την Καισαριανή, είχε βρεθεί στην Λουμπλιάνα κατά την διάρκεια του εμφύλιου και παντρεύτηκε Σλοβένο και ένας από τα παιδιά τους ήταν ο Λευτέρης. Μάλιστα, ο δικηγόρος που τον συνόδευε ήταν ξάδελφος της μητέρας του, μόνιμος κάτοικος Αθηνών και αυτός που κινούσε την υπόθεση της ελληνοποίησης του. Δυστυχώς, τα χαρτιά δεν συγκεντρώθηκαν έγκαιρα και ο Λευτέρης σε εκείνη την αγωνιστική περίοδο έπαιξε μόνο στα φιλικά. Για το ελληνικό πρωτάθλημα θα περίμενε έναν χρόνο, ώστε να αποκτήσει δικαίωμα συμμετοχής…
Ο ΑΝΕΣΤΗΣ, ΤΟ ΜΕΤΣΟΒΟ ΚΑΙ Η ΟΜΑΔΑ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ
Ο αείμνηστος Ανέστης Πεταλίδης, ο Πατριάρχης του ΑΡΗ, ήταν από τους ανθρώπους που έβαλαν το χέρι τους, ώστε αρχικά να υπάρξει αξιόλογο τμήμα μπάσκετ στους «κιτρινόμαυρους» και μετά να μεγαλουργήσει.
Την ώρα που ο ΑΡΗΣ έχει εξασφαλίσει το πέμπτο του πρωτάθλημα την σεζόν 1985-86, ο Πεταλίδης εκμυστηρεύεται ένα περιστατικό:
«Δεν είναι υπερβολή αυτό που υποστηρίζουν όλοι ότι ο ΑΡΗΣ του Γκάλη, του Γιαννάκη, του Φιλίππου και των άλλων παιδιών ήταν η ομάδα όλων των Ελλήνων. Έχω προσωπική μαρτυρία να καταθέσω. Γύριζα από την Κέρκυρα μετά το Πάσχα του 1986 και κάποια στιγμή περνώντας από το Μέτσοβο μπήκα σ’ ένα κατάστημα για να αγοράσω κάποια παραδοσιακά προϊόντα. Με εξυπηρέτησε μια δεσποινίδα που ήταν δεν ήταν 17 χρόνων. Με ρώτησε από πού είμαι. Όταν της είπα ότι είμαι από τη Θεσσαλονίκη, ξέρετε τι μου είπε με εκείνη την ιδιόμορφη μετσοβίτικη προφορά; “Α, εσείς έχετε τον ΑΡΗ, τον Γκάλη, τον Γιαννάκη… Ήρθα τον χειμώνα στη Θεσσαλονίκη, είχατε πολλά χιόνια, αλλά πήγα και τους είδα από κοντά. Τι ευτυχία, Θεέ μου…”. Αυτά τα λόγια, που δεν θα ξεχάσω ποτέ, νομίζω ότι δείχνουν τη λατρεία των Ελλήνων σ’ αυτή την ομάδα που έβγαλε από τη μιζέρια και τη μοναξιά τον ελληνικό αθλητισμό…».