«Αν ξαναγινόμουν 20 χρονών πάλι στον ΑΡΗ θα έπαιζα, χωρίς λεφτά»
Στην εφημερίδα «ΑΡΗΣ ΕΙΣΑΙ!» μίλησε ο Αλέκος Αλεξιάδης σε μια βαθιά εξομολόγηση σε ότι αφορά την αγαπημένη του ομάδα, τον ΑΡΗ.
Χαρακτηριστικά όσα δήλωσε:
«Ακόμα και τώρα να ξαναγινόμουν 20 χρονών, πάλι στον ΑΡΗ θα έπαιζα, χωρίς λεφτά. Δεν έχω αγωνιστεί ποτέ ως αντίπαλος του ΑΡΗ, δεν πυροβολείς το σπίτι σου».
Αυτή ήταν η φράση με την οποία ο μεγάλος Αλέκος Αλεξιάδης, μαζί με τη γυναίκα του, Μαρία, μας καλωσόρισαν στο σπίτι τους. Ποιο θα ήταν, άλλωστε, καλύτερο ποδαρικό για την «ΑΡΗΣ ΕΙΣΑΙ!», από το να φιλοξενεί στις σελίδες της τον «Αλεκάρα». Κοιτάζοντας τους τοίχους, που είναι γεμάτοι με φωτογραφίες του ΑΡΗ και τιμητικές πλακέτες, νιώθεις δέος και απέραντο σεβασμό για έναν άνθρωπο που αποτελεί μέρος της ζωντανής ιστορίας του ΑΡΗ.
Η κατάκτηση του Κυπέλλου το 1970, η τιμωρία από τη χούντα, το αήττητό του στα ντέρμπι με τον Π.Α.Ο.Κ. ζωντανεύουν μπροστά στα μάτια μας. Η αγάπη με την οποία μιλάει για τον Σύλλογο και πιάνει στα χέρια του τη σημαία του ΑΡΗ, θα έπρεπε να… διδάσκεται στα αποδυτήρια του «Κλεάνθης Βικελίδης». Με την κουβέντα μας, φυσικά, να κλείνει με την ευχή αλλά και τη βεβαιότητα ότι ο ΑΡΗΣ θα αγωνίζεται στη Superleague την επόμενη αγωνιστική περίοδο.
Μετά από τόσα χρόνια, τι σας έχει μείνει από τον ΑΡΗ;
«Η αγάπη του κόσμου. Τον δόξασα και με δόξασε. Θα πρέπει να ξέρετε ότι όλη η οικογένεια μου είναι ΑΡΗΣ. Τώρα παίζουν μπάλα τα τρία εγγόνια μου. Ο μεσαίος έχει και το όνομά μου, έχει και τη χάρη, είναι ίδιος με μένα όπως ήμουν μικρός, τσαρλατάνος. Ο μεγάλος, ο Ξάνθος, έχει πολύ μυαλό, παίζει αμυντικός. Πριν δυο χρόνια περίπου που ήταν και πιο μικρά και δεν ξέρανε, πήγαν στο γήπεδο για μια φωτογράφιση. Είδαν πολλές φωτογραφίες του παππού τους και νόμιζαν πως το γήπεδο ήταν δικό μας, ζήτησαν και τα κλειδιά (γέλια…)».
Ποιο ήταν το παιχνίδι που σας έχει σημαδέψει;
«Ο τελικός του κυπέλλου που κατακτήσαμε το 1970. Μου ακύρωσε δυο γκολ ο διαιτητής Μίχας, μέτρησε μόνο το γκολ του Κεραμιδά. Στην Αθήνα, μάλιστα, μάθανε την επόμενη μέρα ότι κερδίσαμε τον Π.Α.Ο.Κ. 1-0. Τότε δεν είχε αναμετάδοση, υπήρχε μόνο ένα αμάξι της ΕΡΤ έξω από το Καυτανζόγλειο. Δεν κατάλαβαν, όμως, ότι ακυρώθηκαν τα δυο γκολ και νόμιζαν ότι κερδίσαμε 3-0. Ακόμη, σε ένα παιχνίδι με τον Π.Α.Ο.Κ. το 1971 στο Χαριλάου, ο διαιτητής κατακύρωσε ένα γκολ του Μαντζουράκη που δεν ήταν και φυσικά έγινε χαμός, μεγάλος καυγάς. Μετά μας τιμώρησε για έναν χρόνο ο Ασλανίδης, εμένα, τον Σπυρίδων και τον Σεμερτζή. Ακόμα ένα γεγονός που θυμάμαι, αν και δεν ήταν σε παιχνίδι, είναι ότι σε μια έξοδο που είχαμε με τη γυναίκα μου, μας πλησίασαν ο τότε προπονητής του Π.Α.Ο.Κ., Λες Σάνον, και ο πρώην παράγοντας, Φούλης Μαρτινίδης. Με φώναξαν και μου είπαν ότι θα μου δώσουν ένα εκατομμύριο δραχμές και θα εξοφλήσουν και το δάνειο που είχα πάρει για το σπίτι, αν πάω στην ομάδα τους. Σηκώνομαι και τους λέω: “Εγώ ξερό ψωμί και στον ΑΡΗ”. Δεν έχασα ποτέ από τον Π.Α.Ο.Κ. όσα χρόνια αγωνίστηκα και αυτός ήταν μεγάλος τους καημός. Κι άλλες ομάδες με ζητούσαν, ειδικά ο Ολυμπιακός».
Πόσο χρονών ήσασταν όταν είχατε τη πρώτη σας επαφή με το ποδόσφαιρο;
«Ο μεγάλος αδερφός μου, ο Θανάσης, με πήγε 8 χρονών στον ΑΡΗ. Έπαιζε μπάλα εκεί και ο άλλος μου αδερφός, ο Χάρης. Όταν ήμουν 16 έπαιξα στην πρώτη ομάδα».
Ποιος ήταν ο προπονητής που σας έβαλε να παίξετε στην αντρική ομάδα;
«Ο Σβέτισλαβ Γκλίσοβιτς. Μια μέρα μου είπε “Έλα εδώ μικρέ, σήμερα παίζεις”. Και μάλιστα σε ματς ΑΡΗΣ- Π.Α.Ο.Κ.,ακόμη και τώρα, το θυμάμαι και ανατριχιάζω. Το γήπεδο ήταν γεμάτο με χαλίκια, αλλά τι να καταλάβω. Όταν φοράς αυτή τη φανέλα, νομίζεις ότι φοράς πανοπλία. Σε μια αναμέτρηση με τον Παναθηναϊκό έκανα κεφαλιά ψαράκι και διέσχισα απόσταση πέντε-έξι μέτρων στα χαλίκια και από το στήθος μου έτρεχε αίμα. Ήρθε κοντά μου ο Δομάζος και μου λέει “Είσαι τρελός; Τι κάνεις;” Ήμουν τρελός για τον ΑΡΗ μου. Σε όσους παίζουν τώρα ποδόσφαιρο, αυτό λέω. Μέσα στο γήπεδο πρέπει να είσαι… αλήτης. Καλό παιδί να είσαι στον γάμο σου».
Το γήπεδο δεν ήταν όπως είναι τώρα, σωστά;
«Ο αγωνιστικός χώρος δεν είχε γρασίδι, αλλά χώμα, πέτρες, μην τα συζητάς. Είχαμε όλοι πληγές όταν παίζαμε. Δεν υπήρχαν πολλές κερκίδες, μετά έγιναν. Μόνο η θύρα 2 υπήρχε, είναι η πιο παλιά, εκεί πάμε τώρα συνήθως εμείς οι παλαίμαχοι».
Ποιος ήταν ο καλύτερος πρόεδρος με τον οποίο συνεργαστήκατε;
«Ο αείμνηστος Νίκος Καμπάνης. Ο καλύτερος παράγοντας που έχει περάσει από τον ελληνικό αθλητισμό».
Πόσα λεφτά παίρνατε;
«Έδιναν λίγα πράγματα όταν κερδίζαμε. Μετά το 1967-1968 άρχισαν και έδιναν μισθό. Αλλά και να γινόμουν πάλι 20 χρονών, στον ΑΡΗ θα πήγαινα ξανά και χωρίς φράγκο. Τι να τα κάνω τα λεφτά; Εγώ ΑΡΗΣ γεννήθηκα και ΑΡΗΣ θα πεθάνω”.
Δεν έχετε παίξει ποτέ αντίπαλος του ΑΡΗ;
«Όχι. Στον Παναιτωλικό είχα πάει με αυτή τη συμφωνία, ότι δεν θα αγωνιστώ ως αντίπαλος του ΑΡΗ. Δεν πυροβολώ το σπίτι μου. Να φανταστείτε ότι όταν γεννήθηκε ο γιος μου, ήμουν στην Αθήνα γιατί είχαμε ματς με τον Πανιώνιο. Η γυναίκα μου δεν μου είπε τίποτα για να μην επηρεαστώ και όταν ήταν έτοιμη να γεννήσει, ρωτούσε τον γιατρό για το αποτέλεσμα του αγώνα. Εκείνος της είπε ότι δεν ήξερε πως μαθεύτηκε, αλλά έξω από τη κλινική είχαν συγκεντρωθεί χιλιάδες οπαδοί για να βρεθούν δίπλα της. Τόσο πολύ με αγαπούσε ο κόσμος του ΑΡΗ».
Ποια ήταν κατά τη γνώμη σας η καλύτερη χρονιά του ΑΡΗ;
«Η περίοδος 1969-1970, όταν πήραμε το κύπελλο. Εκείνα τα χρόνια, ούτε οι διαιτητές μπορούσαν να κάνουν κάτι, εμείς κερδίζαμε».
Πώς βλέπετε τώρα την ομάδα;
«Νομίζω ότι γίνεται κάτι καλό. Θα ανέβει 100% στη Superleague. Έχω βάλει και στοίχημα με έναν φίλο μου».
Μάθαμε ότι έχετε και ιδιαίτερη αδυναμία στον Νέτο…
«Ο Νέτο είναι το παλικάρι μου, είναι το κάτι άλλο. “Βάλτε κανένα γκολ να μην πάθει τίποτα ο κυρ-Αλέκος”, έτσι λέει στους άλλους παίκτες».
Μικρά – Μικρά
Γεννήθηκε στις 3 Σεπτεμβρίου του 1945 και η καταγωγή του είναι από τη Νεάπολη Κοζάνης.
Αγωνίστηκε σε 301 παιχνίδια πρωταθλήματος με τη φανέλα του ΑΡΗ, από το 1963 μέχρι το 1975, σημειώνοντας 127 γκολ και είναι ο δεύτερος σκόρερ στην ιστορία της ομάδας μας, πίσω από τον Ντίνο Κούη.
Έχει φορέσει τη φανέλα του Παναιτωλικού και της Καστοριάς, δεν έχει, όμως, ποτέ αγωνιστεί εναντίον του ΑΡΗ.
Μετράει δυο συμμετοχές με τη φανέλα της εθνικής μας ομάδας, ενώ έχει σημειώσει και ισάριθμα τέρματα. Πραγματοποίησε το ντεμπούτο του στις 16 Οκτωβρίου του 1966, στη νίκη με 2-1 επί της Φινλανδίας στο Καυτανζόγλειο.