Ο 22χρονος μεσοεπιθετικός που δεν έζησε ποτέ στην Ελλάδα, αλλά είναι ΑΡΗΣ… μέχρι το κόκκαλο
Λένε ότι οι Ελληνες του εξωτερικού, νιώθουν περισσότερο Ελληνες από τους ντόπιους. Για πολλούς είναι υπερβολή. Για άλλους, πραγματικότητα. Ο,τι ισχύει όμως για την πατρίδα σου, γιατί να μην ισχύει και για την ομάδα σου;
Οταν είσαι μακριά της, σου λείπει περισσότερο. Είναι η δίψα που έχεις για να τη δεις, αλλά δεν μπορείς. Το γήπεδο, η κερκίδα, τα χρώματα… Τα βλέπεις στην τηλεόραση και λες από μέσα σου, «διάολε, και τι δεν θα έδινα για να είμαι και εγώ κάπου εκεί, να βλέπω την… καψούρα μου και να τραγουδάω για αυτήν…» Για άλλους δεν ξέρω, αλλά ο Ειρηναίος Σιδηρόπουλος τα σκέφτεται σίγουρα.
Ενας ακόμη Ελληνας της ομογένειας στη Γερμανία. Ενας Ελληνας όμως που όπως χιλιάδες άλλοι στο εξωτερικό, η καρδιά του χτυπάει για τον ΑΡΗ. Και δεν το λέμε μόνο εμείς, αλλά και οι Γερμανοί!
Με αφορμή τη μεταγραφή του στην Bückeburg (αγωνίζεται στη Landesliga), η ιστοσελίδα «.szlz.de» πριν τρεις ημέρες έκανε έναν μίνι αφιέρωμα στον 22χρονο εξτρέμ, εντός και εκτός γηπέδου. Στην οικογένεια του, που κατάγεται από την Καβάλα αλλά και «στην ομάδα για την οποία χτυπάει η καρδιά του, τον ΑΡΗ», όπως σημειώνεται στο σχετικό δημοσίευμα, όπου γίνεται αναφορά και στους «κιτρινόμαυρους».
Τώρα κάποιος θα πει, «πως ένα παιδί που γεννήθηκε στη Γερμανία και έχει περάσει όλη του τη ζωή εκεί, να… κουβαλάει καψούρα για τον ΑΡΗ;» Και θα σημειώσω εδώ, ειδικά όταν στην οικογένεια του περιβάλλεται από υποστηρικτές του… συμπολίτη. Ας είναι όμως καλά ο θείος!
Η πρώτη επαφή του Ειρηναίου με τον ΑΡΗ ήταν σε ηλικία μόλις 5 ετών. Το ημερολόγιο έγραφε 19 Οκτωβρίου 1999, όταν ο θείος του, τον πήρε από το χέρι και τον πήγε στο Χαριλάου για να του αλλάξει τη ζωή, δίχως να το ξέρει. Καλό το γκολ του Αντριόλι. Ακόμα καλύτερο εκείνο του Κυζερίδη. Ομως η εικόνα του γεμάτου Χαριλάου, ο παλμός που έδινε η κερκίδα με τα συνθήματα της, τον κέρδισαν. Και από εκείνη την ημέρα ο ΑΡΗΣ μπήκε στην καθημερινότητα του. Εστω και από μακριά.
Φυσικά από τη στιγμή που έμενε μόνιμα στη Γερμανία και στην Ελλάδα ερχόταν μόνο για διακοπές, δεν ήταν ό,τι το καλύτερο. Η τηλεόραση αποτέλεσε τον δικό του… σύμμαχο για να βλέπει την αγαπημένη του ομάδα, ψάχνοντας κάθε ευκαιρία για να ζήσει το όνειρο του από κοντά. Είτε σε φιλικά προετοιμασίας, είτε στο παιχνίδι με τη Μπόκα Τζούνιορς είτε ακόμα και στην αναμέτρηση με τη Μπάγερ Λεβερκούζεν για το Europa League. Σιγά μην έχανε ειδικά το τελευταίο! Οπως δεν θα χάσει και τον αγώνα του μπασκετικού ΑΡΗ με τους Φράνκφουρτ Σκαϊλάινερς.
Ο Τάτος και ο Νέτο είναι οι αγαπημένοι του παίκτες από τον φετινό ΑΡΗ. Η διαχρονική… λατρεία όμως, ακούει στο όνομα του Τόνι Κάλβο. Και ο ίδιος ο Ειρηναίος άλλωστε είναι πλάγιος επιθετικός, έχοντας την ικανότητα να αγωνιστεί και πίσω από τον φορ. Παίζει μπάλα από τότε που θυμάται τον εαυτό του. Οταν πρωτοξεκίνησε στις γειτονιές του Μίντεν, μία πόλης 83 χιλιάδων κατοίκων. Ακολούθησε το Μπίλεφελντ και τώρα το Ανόβερο. Σχετικά κοντά σχετικά στο πατρικό του. Εκεί όπου μία οικογένεια καμαρώνει για τον Ειρηναίο που κυνηγάει τα όνειρα του μέσα στα γήπεδα.
Αν θα ήθελε να φορέσει κάποια μέρα τη φανέλα του ΑΡΗ; Δεν τίθεται αμφιβολία. Γνωρίζει όμως ότι το μέλλον για τον ίδιο δεν είναι στο… βιασμένο ελληνικό ποδόσφαιρο, αλλά στο προηγμένο της Γερμανίας.
Τις καθημερινές, το δρομολόγιο είναι σπίτι-προπόνηση και πάλι πίσω. Τα Σαββατοκύριακα έχει αγώνες με την ομάδα του. Πάντα όμως θα φροντίσει να ξεκλέψει λίγο χρόνο… Να κάτσει μπροστά στην τηλεόραση ή στην οθόνη ενός υπολογιστή και να δει τον Τάτο να σκοράρει. Τον Γιάνκοβιτς να βάζει το ένα καλάθι μετά το άλλο… Ή απλά, να βγάλει τα γούστα του με την κερκίδα στο «Βικελίδης» ή στο Παλέ. Την κερκίδα που τον κέρδισε πριν αρκετά χρόνια. Το κίτρινο και το μαύρο που χιλιάδες Αρειανοί στο εξωτερικό στερούνται, αλλά ξυπνούν κάθε μέρα με τη σκέψη του. Διότι τον ΑΡΗ όσο και αν προσπαθούν να τον μικρύνουν κάποιοι… άσσοι της προπαγάνδας ή ακόμα και οι άνθρωποι που έχουν περάσει από τον σύλλογο, θα τον κρατούν μεγάλο πάντα οι φίλαθλοι του. Οι χιλιάδες που είναι εδώ και άλλες τόσες χιλιάδες που είναι μακριά…