Το AllAboutARIS θυμάται την ψυχή και την καρδιά των τμημάτων υποδομής του ΑΡΗ
Το ημερολόγιο έγραφε 13 Απριλίου του 2012. Μεγάλη Παρασκευή. Μια μέρα πένθιμη για ολόκληρο το φάσμα της Ορθοδοξίας, η οποία όμως έμελλε να βυθίσει στο πένθος και την οικογένεια του ΑΡΗ.
Ο Στέφανος Γιώρης δεν βρισκόταν πια ανάμεσα μας. «Εφυγε» ξαφνικά από τη ζωή, σε ηλικία μόλις 58 ετών, χάνοντας την δύσκολη και μακροχρόνια «μάχη» που έδωσε με την επάρατη νόσο.
Ένας άνθρωπος, για τον οποίο μπορούν να ειπωθούν και να γραφτούν πολλά. Και όλα καλά. Ενας άνθρωπος για τον οποίο δεν θα άκουγες πότε μια κακή κουβέντα. Αγνός, ειλικρινής, ντόμπρος και αυθεντικός. Εδινε όλο του το «είναι» όταν καταπιανόταν με κάτι και το ίδιο έκανε και με τον ΑΡΗ.
Ένας από τους λίγους που τον αποκαλούσαν δίκαια, «στρατιώτη του ΑΡΗ», αποτελώντας αναπόσπαστο κομμάτι του συλλόγου. Εναν σύλλογο τον οποίο υπηρέτησε με όλες του τις δυνάμεις και με κινητήρια δύναμη την αγάπη του για αυτόν. Διετέλεσε σύμβουλος της ΠΑΕ επί προεδρίας Λάμπρου Σκόρδα, ενώ τα τελευταία χρόνια της ζωής του αφοσιώθηκε στα τμήματα υποδομής της ομάδας και στις δύο μεγάλες του -όπως εξελίχθηκαν- αγάπες. Την Κ-20 και την Κ-17.
Στα χρόνια που υπηρέτησε τα τμήματα υποδομής, αποτέλεσε μια εμβληματική φιγούρα για αυτά. Έγινε ο ποδοσφαιρικός πατέρας πολλών παιδιών, και όχι μόνο στα λόγια. Δίπλα τους σε κάθε βήμα. Τα στήριξε για ατελείωτες ώρες. Οχι μόνο ηθικά, αλλά με οποιοδήποτε τρόπο. Από τον πιο απλό, μέχρι τον πιο πολύπλοκο.
Ως άριστος γνώστης της ιδέας του ΑΡΗ, φρόντισε να την εμφυσήσει στις γενιές των παικτών με τους οποίους δούλεψε. Άλλοτε με επιτυχία, άλλοτε χωρίς… Ολοι όμως τον εκτιμούσαν και τον σέβονταν στο μέγιστο βαθμό, όχι μόνο ως υπεύθυνο των τμημάτων υποδομής αλλά ως άνθρωπο και πατέρα. Τον πατέρα που τους απένειμε τα εύσημα όταν το άξιζαν και τους μάλωνε όταν έπρεπε. Το έκανε όμως με την αγάπη και την έγνοια που έχει ένας γονιός για το παιδί του. Και αυτό, το ήξεραν καλά…
Το επιστέγασμα της δουλειάς του Στέφανου Γιώρη στα τμήματα υποδομής του ΑΡΗ, ήταν η κατάκτηση του πρωταθλήματος Ελλάδος από την Κ-20 τη σεζόν 2010-2011. Η στιγμή που ίσως ένιωσε πιο «γεμάτος» από ποτέ κατά την πολυετή παρουσία του στις τάξεις του συλλόγου. Για λίγο, έγινε παιδί, πανηγυρίζοντας και αυτός με την ψυχή του εκείνη την πολύ σημαντική επιτυχία. Μία επιτυχία από την οποία «βγήκαν» παιδιά που στελέχωσαν εν συνεχεά την πρώτη ομάδα.
Τον Οκτώβριο του 2011 η επιδείνωση της υγείας του, τον ανάγκασε να απομακρυνθεί από τα καθήκοντα του στα τμήματα υποδομής. Λίγους μήνες μετά και συγκεκριμένα τον Μάιο του 2012, η Κ-17 πήρε την σκυτάλη από την Κ-20 και στέφθηκε πρωταθλήτρια Ελλάδος. Ο Στέφανος Γιώρης όμως δεν πρόλαβε να το ζήσει και να πανηγυρίσει. Η καρδιά σταμάτησε να χτυπά περίπου έναν μήνα πριν το φάιναλ φορ της Τρίπολης και την κατάκτηση του τίτλου, τον οποίο δεν θα γινόταν η ομάδα να μην του αφιερώσει. Σε έναν άνθρωπο, που σίγουρα είχε να δώσει πολλά ακόμα στον ΑΡΗ. Παρόλα αυτά, πρόλαβε να αφήσει την κληρονομιά του, κομμάτι της οποίας είναι και ο γιος του, Γιάννης, ο οποίος αποτελεί αναπόσπαστο στέλεχος της ποδοσφαιρικής ομάδας των «κίτρινων» από το πόστο του γυμναστή.
Η «μάχη» του Στέφανου Γιώρη με την επάρατη νόσο, ήταν η πρώτη που έχασε στη ζωή του. Νικήθηκε, όπως συνηθίζεται να λέγεται σε τέτοιες περιπτώσεις. Κατά κάποιον τρόπο όμως κατάφερε να… ξεγελάσει τον θάνατο, καθώς για όσους τον γνώρισαν και τον αγάπησαν, θα παραμένει πάντα ζωντανός μέσα στις καρδιές τους…
Στέφανε ζωντανός, για πάντα Αρειανός…