Μεγιστάνες από τις χώρες της Ανατολικής Ασίας βάζουν το χέρι βαθιά στην τσέπη για να επενδύσουν σε ποδοσφαιρικά κλαμπ της Ευρώπης, θέλοντας να γίνουν κομμάτι του παγκοσμίως «δοξασμένου» ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου.
Όλο και περισσότεροι πάμπλουτοι επενδυτές από την Άπω Ανατολή παίρνουν την απόφαση να «παίξουν μπάλα» στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο, ανταγωνιζόμενοι τους Ρώσους ολιγάρχες, τους«πετρελαιάδες» από τις αραβικές χώρες και τους επενδυτικούς ομίλους από τις ΗΠΑ για τον έλεγχο των ομάδων της «Γηραιάς Ηπείρου».
Η κίνηση της κινεζικής βιομηχανίας παιχνιδιών Rastar Group να αγοράσει ένα μεγάλο ποσοστό (45,1 έως το 56%) της καταχρεωμένης Εσπανιόλ, είναι το πιο πρόσφατο παράδειγμα τέτοιας επένδυσης, που οι ειδικοί τις χαρακτηρίζουν «αγορές ματαιοδοξίας» από πλευράς Ασιατών επιχειρηματιών, που δεν ενδιαφέρονται για την οικονομική ζημία αλλά το να γίνουν γνωστοί ως ιδιοκτήτες ευρωπαϊκής ομάδας. «Κάποιοι μπορεί να αμφισβητήσουν την οικονομική λογική ορισμένων επενδύσεων στο ποδόσφαιρο», δήλωσε ο Ραφαέλ Πόλι, διευθυντής του Ποδοσφαιρικού Παρατηρητηρίου στο Διεθνές Κέντρο Μελετών για τον Αθλητισμό (CIES) στην Ελβετία.«Αυτές οι πολύ πλούσιες προσωπικότητες επιθυμούν να ενισχύσουν την εικόνα τους επενδύοντας σε έναν τομέα που είναι πολύ δημοφιλής στην Ασία», πρόσθεσε ο αναλυτής.
Μερικές από τις πιο δημοφιλείς ομάδες της Ευρώπης έχουν μπει στο επενδυτικό στόχαστρο των μεγιστάνων από την Ανατολική Ασία, που έχουν «ρίξει» εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια για να τις αποκτήσουν και να τις επαναφέρουν στο σωστό δρόμο (αγωνιστικά και οικονομικά). Η εξαγορά της Ίντερ από τον Ινδονήσιο δισεκατομμυριούχο Ερίκ Τοχίρ (300 εκατ. ευρώ για το 70%), της Βαλένθια από τον εκ της Σιγκαπούρης ορμώμενο Πίτερ Λιμ (έναντι 420 εκατ. ευρώ) και η απόκτηση του 20% της Ατλέτικο Μαδρίτης από τον Κινέζο Γουάνγκ Γιανλίν (45 εκατ. ευρώ), είναι οι πιο γνωστές περιπτώσεις. Ωστόσο, οι επενδυτές ενδιαφέρονται και για κλαμπ χαμηλότερου επιπέδου και δυναμικής. Κοινοπραξία από την Ταϊλάνδη ανέλαβε τις τύχες της αγγλικής Σέφιλντ Γουεντνεσντέι. Η Ledus, κινεζική εταιρεία από τον τομέα του φωτισμού, αγόρασε από την Peugeot τη γαλλική Σοσό.
Το κοινό στοιχείο στις παραπάνω περιπτώσεις είναι πως οι ομάδες που άλλαξαν χέρια είχαν φτάσει σε αρνητικό χαμηλό, όσον αφορά την παραδοσιακή τους οικονομική και αγωνιστική δύναμη. Ο Γάλλος οικονομολόγος Μπαστιέν Ντρουτ, ανέφερε σε πρόσφατη συνέντευξη πως οι ισπανικοί και οι ιταλικοί σύλλογοι είναι πολύ πιο ελκυστικοί για τους μεγιστάνες της Ασίας. «Η οικονομική κατάσταση αυτών των συλλόγων είναι πολύ άσχημη, αφού έχουν βαριά χρέη. Αυτό κάνει την πώληση των μετοχών τους πολύ πιο εύκολοι, με τους επενδυτές να μοιάζουν ως «μεσσίες», είπε.
Η επένδυση σε ομάδες της προσοδοφόρας Πρέμιερ Λιγκ μπορεί να αποτελεί καλύτερη επιχειρηματική κίνηση, ωστόσο είναι πολύ δύσκολο να πραγματοποιηθεί, αφού οι νυν ιδιοκτήτες δεν έχουν λόγο να αφήσουν από το έλεγχό τους μία ομάδα που αγωνίζεται στο πλουσιότερο ποδοσφαιρικό πρωτάθλημα του πλανήτη. Την ίδια ώρα, οιδημοσιονομικοί κανόνες του financial fair play της ΟΥΕΦΑ θα μπορούσαν να αποτρέψουν την τεράστια επένδυση που απαιτείται για να αγοραστεί ένα αγγλικό κλαμπ.