Πάνε τουλάχιστον τέσσερα καλοκαίρια που οι κίτρινοι μόνο ηρεμία δεν έχουν.
Του Δημήτρη Σαχινίδη
Τα τελευταία χρόνια στις τάξεις του ποδοσφαιρικού ΑΡΗ το παράλογο μοιάζει φυσιολογικό και το ασύνηθες συνηθισμένο, μιας και όλα κινούνται στη σφαίρα του παραλόγου και έκαναν την παράνοια δεύτερη φύση αυτής της χιλιοταλαιπωρημένης ομάδας.
Όλα αυτά ίσως ηχούν δραματικά στα αυτιά κάποιων, ωστόσο η πραγματικότητα όχι μόνο δεν απέχει πολύ από όσα αναφέρθηκαν παραπάνω, αλλά θα έλεγε κανείς ότι οι λέξεις οι οποίες χρησιμοποιήθηκαν είναι ελάχιστες για να αποτυπώσουν με τον πλέον εμφατικό τρόπο το τι συμβαίνει στα αλήθεια στην ομάδα των κιτρίνων. Τα ευχολόγια που ακούγονται ή γράφονται από όλους μας κάθε χρόνο έχει αποδειχθεί πώς δεν μπορούν να σταθούν ικανά ώστε να αλλάξουν από μόνα τους την κατάσταση και η ομάδα δείχνει να βαδίζει διαρκώς σε ένα τεντωμένο σχοινί το οποίο έχει ήδη σπάσει κι ο Σύλλογος κρατιέται από το τελευταίο μικρό κλαδί που βρήκε μπροστά του πριν βουτήξει στο απόλυτο κενό. Κάθε καλοκαίρι γίνεται λόγος για νέα αρχή, για μια νέα επανεκκίνηση που θα αποτινάξει από τις πλάτες του ΑΡΗ το ασήκωτο βάρος που έχει αναλάβει να κουβαλάει πάνω του εξαιτίας κάποιων εγκληματικών χειρισμών του δυστυχώς μέχρι και σήμερα αλήστου μνήμης παρελθόντος.
Όπως άλλωστε είναι φυσικό όλες αυτές οι ερμαφρόδιτες καταστάσεις δεν γίνεται να αφήσουν αδιάφορο και ασυγκίνητο τον κινητήριο μοχλό της ομάδος που δεν είναι άλλος από τον κόσμο και θα μπορούσε εύκολα κανείς να ισχυριστεί ότι του έχουν δημιουργήσει μια τεράστια στο ψυχολογικό κομμάτι φθορά αφήνοντας τον παράλληλα άφωνο με όσα βλέπει να συμβαίνουν στην ομάδα που από μικρό παιδί έμαθε να αγαπά. Έχουμε φθάσει στο σημείο η καλοκαιρινή περίοδος που υπό φυσιολογικές συνθήκες θα έπρεπε να αποτελεί διάστημα ξεκούρασης και ψυχικής χαλάρωσης να αποτελεί περίοδο άλλοτε δικαστικών διαμαχών και καταλήψεων, άλλοτε αμφιβολίας για το αύριο και οτιδήποτε άλλο μπορεί να φανταστεί ανθρώπινος νους με φυσικά αποκορύφωμα το φετινό αξεπέραστο κατόρθωμα της ομάδας γιατί περί τέτοιου πρόκειται να μην μπορέσει να εξασφαλίσει αγωνιστικά την άνοδο στην παραπάνω κατηγορία με αποτέλεσμα και φυσιολογικό επακόλουθο να δημιουργηθούν για μια ακόμα χρονιά εντάσεις και κληδονισμοί που όλοι γνωρίζουμε πως έχουν συγγενική σχέση με την γκρίνια και τη μουρμούρα στοιχεία που συνοδεύουν τον Αρειανό στην καθημερινότητα του και δυστυχώς το χειρότερο από όλα είναι ότι αυτό συμβαίνει πάντοτε δικαιολογημένα.
Το πιο δυσάρεστο κρούσμα το οποίο βέβαια έχει φέρει μαζί του αυτός ο διαρκής μαρασμός που επικρατεί είναι ότι ο κόσμος της ομάδας έχει αναγκαστεί κάτω βέβαια από αφόρητη πίεση να χωρίζεται σε χίλια κομμάτια ξεχνώντας πολλές φορές το γεγονός ότι είναι ένας και αδιαίρετος, ωστόσο όταν η ομάδα βρει τον δρόμο της γιατί αυτό θα πρέπει να θεωρείται δεδομένο τότε όλα θα ξαναγίνουν όπως πρέπει παίρνοντας τον δρόμο που επιβάλλεται να πάρουν. Μέχρι τότε καλό θα είναι ο ΑΡΗΣ να μην υποστεί καμία κρίση σε αξιακό επίπεδο γιατί η ζωή μας έχει διδάξει πώς όταν φυλακίζονται τα ιδανικά και οι αρχές αξίες τότε επέρχεται το οριστικό τέλος, ένα τέλος που όλοι θα πρέπει να φροντίσουμε ό καθένας από τη σκοπιά του όχι απλώς να μην επέλθει αλλά να μην περάσει καν έξω από το Κλ. Βικελίδης. Ο κόσμος στηρίζει την ομάδα με κάθε τρόπο και κόστος και πρέπει να βρεθεί η ειδική φόρμουλα που θα του προσφέρει την ηρεμία και την ψυχική αγαλίαση που αναμφίβολα βάσει των παθών που έχει περάσει όσο και των επιτευγμάτων του του αρμόζει και του αξίζει.