Ο Δημήτρης Σαχινίδης γράφει για το οπαδικό έπος του Ο.Α.Κ.Α. τον σημερινό ΑΡΗ και το τι πρέπει να γίνει ούτως ώστε τέτοιες εικόνες να μην αποτελούν μια ανάμνηση.
Έχουν περάσει μόλις πέντε χρόνια από την μεγαλύτερη οπαδική μετακίνηση που έγινε ποτέ στον Ελλαδικό χώρο, η μετακίνηση αυτή όπως άλλωστε είναι φυσικό έχει γράψει την δική της ξεχωριστή ιστορία κι ο κόσμος του ΆΡΗ οφείλει και πρέπει να νιώθει περήφανος για το αξεπέραστο κατόρθωμα του. Ήταν 24 Απριλίου του 2010 όταν όλη η φίλαθλη κοινή γνώμη παραμίλησε βλέποντας 30.000 κόσμο να έχει μετατρέψει τα μέτρα σε χιλιόμετρα μόνο από την δίψα του για να δει την αγαπημένη του ομάδα να σηκώνει ένα τρόπαιο που είχε τόσο πολύ ανάγκη. Κάτι τέτοιο μπορεί να μην έγινε, ωστόσο τα διθυραμβικά σχόλια που πλημμύριζαν την τηλεόραση και τον τύπο την επόμενη μέρα συνιστούσαν αναμφίβολα μια πρωτοφανή και πρωτόγνωρη εικόνα για όλη την Ελληνική κοινωνία.
Από εκεί και πέρα το γιατί φτάσαμε στο σημείο αυτή η τόσο ελκυστική εικόνα να φαντάζει απλά σαν μια μακρινή ανάμνηση είναι κάτι που πρέπει να μας προβληματίσει όλους μας, καθώς δυστυχώς ο ΑΡΗΣ είναι η πιο πειστική και ατράνταχτη απόδειξη που επαληθεύει πώς ότι χτίζεται με κόπο γκρεμίζεται εν μια νυκτί. Αυτό βεβαίως δεν είναι δυνατόν να αρέσει και να ευχαριστεί και να αρέσει σε κανέναν μας διότι ένας Σύλλογος με τόσο μεγάλο εύρος και δυναμική είναι αμαρτία να αυτομαστιγώνεται και να πληρώνει ετεροχρονισμένα τα δικά του λάθη. Όμως από την άλλη πλευρά η αναμόχλευση παλιών καταστάσεων μόνο κακό μπορεί να προκαλέσει αφού είναι γνωστό πώς όποιος ζει με αναμνήσεις και με υποθέσεις το μόνο που καταφέρνει είναι να μένει στάσιμος. Για αυτό το λόγο θα πρέπει η προσοχή όλων να είναι στο σήμερα που μπορεί να βρίσκει τον ΑΡΗ στην Γ Εθνική, ωστόσο του δίνει την ευκαιρία μέσα από αυτήν την επώδυνη διαδικασία να αυτοπροσδιοριστεί μαθαίνοντας από τα λάθη του και βγάζοντας μπροστά τον πληγωμένο του εγωισμό ο οποίος επιβάλλεται να αναλογιστεί το που πραγματικά ανήκει.
Κάθε αγωνιστική κρίση μοιάζει το λιγότερο ανούσια όταν μια ομάδα οριοθετεί κάποιους στόχους που υπό φυσιολογικές συνθήκες θα ήταν ντροπιαστικοί. Το ότι ο ΑΡΗΣ πρέπει να κάνει το απόλυτο το ξέρουν όλοι και δεν επιδέχεται καμία απολύτως αμφισβήτηση ούτε φυσικά σηκώνει συμβιβασμούς, αυτό που πρέπει να γίνει είναι ανεβαίνοντας από την κατηγορία η ομάδα να βγει απαλλαγμένη οικονομικά και σοφότερη πνευματικά, μετατρέποντας παράλληλα το οτιδήποτε μοιάζει τώρα μακρινό σε μια απτή, ολοζώντανη πραγματικότητα. Πολλοί θα πίστευαν πώς παραμονές ενός κρίσιμου παιχνιδιού θα αναλωνόμασταν σε αγωνιστικής φύσεως θέματα, αλλά είναι χρέος του οποιουδήποτε ασχολείται με αυτήν την ομάδα και έχει Αρειανή συνείδηση να υπενθυμίζει τι πρεσβεύει ο ΑΡΗΣ, πώς θα πρέπει να πορευτεί και που πρέπει να φτάσει…