Τί συνδέει τον Έλληνα ποδοσφαιριστή με το "Δράκο";
Είναι οι αναπόφευκτοι αντίθετοι, αλλά στην ουσία παράλληλοι βίοι των δυο εθνικών ομάδων, που ερίζουν για το ποια δικαιούται να επονομάζεται «επίσημη αγαπημένη των Ελλήνων»…
Παρεμπιπτόντως και προς αποκατάσταση της ιστορικής, αλλά και της δικής του μνήμης, η πατρότητα της έκφρασης ανήκει στον συχωρεμένο γενικό διευθυντή της Ελληνικής Ομοσπονδίας Καλαθοσφαίρισης, Θεόδωρο Μπαλφούσια, ο οποίος τη λανσάρησε λίγους μήνες μετά τον απροσδόκητο και πέραν πάσης (όχι μονάχα λογικής, αλλά και) φαντασίας θρίαμβο της Εθνικής στο Ευρωμπάσκετ του 1987.
Αυτό έμελλε να γίνει το σύνθημα των νεόκοπων πρωταθλητών Ευρώπης στο Προολυμπιακό Τουρνουά της επόμενης χρονιάς στο Σερτόγκενμπος και στο Ρότερνταμ, που δυστυχώς δεν σήκωσε την… αερογέφυρα μέχρι τη Σεούλ.
Εγώ όμως τολμώ να σηκώσω μια αερογέφυρα ανάμεσα σε δυο εμβληματικές φιγούρες του ελληνικού (και όχι μόνο) αθλητισμού, που όποια στεγανά κι αν τους χωρίζουν, συν τα 18 χρόνια της ηλικίας, είναι tale quale στην ψυχοσύνθεση, στο πάθος, στο λεγόμενο leadership, στην αφοσίωση, στη φανατίλα και στη διαχρονική υπόσταση τους ως θεματοφύλακες των εθνοσήμων!
Παναγιώτη Γιαννάκη και Γιώργου Καραγκούνη το διπλό, πλην κοινό ανάγνωσμα…
Εδώ οφείλω ν` ανοίξω μια παρένθεση, διότι πέραν της αμοιβαίας εκτίμησης τους, ο καθένας είναι φίλα διακείμενος στο άθλημα, που διακονεί ο άλλος.
Τούτο δεν το εικάζω, αλλά το ξέρω καλά, διότι το έχω συζητήσει και με τους δυο, χώρια η προσωπική μαρτυρία μου: όντας γείτονας και κατά τέσσερα χρόνια νεότερος του “Δράκου” τον θυμάμαι, έστω και αμυδρά, ως πολλά υποσχόμενο σέντερ φορ της Προοδευτικής, την οποία εγκατέλειψε όταν τον είδε ο (παράγοντα του Ιωνικού και μετέπειτα του Αρη Νικαίας) Δάμων Δαμιανίδης, τον απήγαγε, του έδωσε ένα δεκάρικο για να βγάλει μια φωτογραφία ταυτότητας και τον “έγραψε” στην ομάδα μπάσκετ του Ιωνικού!
Ο Γιαννάκης έχει και μάλιστα πολύ τεκμηριωμένη άποψη για το ποδόσφαιρο κι αυτό το διαπίστωσαν όσοι το αγνοούσαν, το βράδυ του περασμένου Σαββάτου, βλέποντας τον και ακούγοντας τον να την εκφέρει στο πάνελ της Μουντιαλικής εκπομπής της ΝΕΡΙΤ, παρέα με εξπέρ του είδους.
Α, για να μην το ξεχάσω: ευρισκόμενος πάλι σε ένα πάνελ ποδοσφαιρικής τηλεοπτικής εκπομπής, ορίζοντας τα όρια της ταχυδύναμης και σκιαγραφώντας το προφίλ του Ντιντιέ Ντρογκμπά, ο Γιαννάκης είχε πει μια ολόσωστη κουβέντα, που τη χρησιμοποιούσε και στην μπασκετική καθομιλουμένη του…
Το θέμα δεν είναι πόσο γρήγορα τρέχεις, αλλά πόσο γρήγορα μπορείς να σταματήσεις!
Δεν ξέρω εάν τα αθλητικά πρωτόλεια του Καραγκούνη περιελάμβαναν, έστω και υπό μορφήν αστερίσκου το μπάσκετ, μπορώ όμως να βεβαιώσω το ενδιαφέρον και την αγάπη του για τη… σπυριάρα μπάλα: το διαπίστωσα τον Μάιο του 2013, όταν στο περιθώριο του Φάιναλ Φορ της Ευρωλίγκας, πήγα στο σπίτι του στο Λονδίνο για μια συνέντευξη (στον ΟΤΕ ΤV) και αντί να του την πάρω εγώ για το ποδόσφαιρο, μου την πήρε αυτός για το μπάσκετ!
Αστειεύομαι, αλλά για κάμποση ώρα μιλάγαμε για το μπάσκετ και μάλιστα εάν η Φούλαμ δεν είχε να παίξει έναν εκτός έδρας αγώνα Κυπέλλου, ήταν έτοιμος να σκάσει μύτη στην O2 Arena για να παρακολουθήσει τους αγώνες…
Οι βίοι τους, λοιπόν, είναι πολύ πιο παράλληλοι από αντίθετοι, αλλά περισσότερο από το τι ξέρει ο ένας για τον άλλον και για το άθλημα του άλλου, ο κοινός λογαριασμός τους έχει να κάνει με τον ίδιο μοναδικό τρόπο με τον οποίο προσεγγίζουν το παιχνίδι και την αφοσίωση που του επιδεικνύουν.