Ο αρθρογράφος της «SportDay» γράφει με σεβασμό για τον τρόπο με τον οποίο ο ΑΡΗΣ λέει αντί στη Σούπερ Λιγκ.
Είναι αλήθεια πως ο ΑΡΗΣ έπαιξε αρκετά σκληρά στο Καραϊσκάκη πράγμα που μοιάζει λίγο ανεξήγητο αν σκεφτεί κανείς ότι ο ιστορικός σύλλογος της Θεσσαλονίκης έχει υποβιβαστεί. Συνήθως οι ομάδες που υποβιβάζονται τις τελευταίες αγωνιστικές τα παρατάνε και γίνονται παιγνιδάκια στα χέρια διάφορων που είτε καίγονται για βαθμούς, είτε προσπαθούν να διασκεδάσουν το κοινό τους κλείνοντας τη χρονιά ωραία. Όμως ο Αρης δεν ανήκει στην κατηγορία αυτών των ομάδων. Και τη στιγμή του δράματος παραμένει μεγάλη ομάδα.
Υπήρξε μια μόνο στιγμή στη διάρκεια του εφετινού πρωταθλήματος που ο ΑΡΗΣ έμοιαζε να έχει κάποιες ελπίδες για να σωθεί: εκείνο το απόγευμα της Δευτέρας, όχι τόσο μακρινό, που ο ΑΡΗΣ κέρδισε στο Βικελίδης τον Πανιώνιο. Κόντρα στον Πανιώνιο στη Νέα Σμύρνη ο ΑΡΗΣ είχε πετύχει με γκολ του Ουντόζι την πρώτη νίκη του στο πρωτάθλημα, κόντρα στους Νεοσμηρνειώτες πέτυχε και την πρώτη και μοναδική νίκη στο Βικελίδης. Είχα γράψει τότε ότι το κακό για τον ΑΡΗ είναι ότι με τον Πανιώνιο δεν ξαναπαίζει. Και σε εκείνο το ματς ο ΑΡΗΣ είχε επιστρατεύσει κάμποση σκληρότητα, ειδικά στο πρώτο ημίχρονο. Η νίκη εκείνη έδινε ελπίδες στον ΑΡΗ καθώς ακολουθούσαν δυο ματς σχετικά βατά: το πρώτο με τη Βέροια στο Βικελίδης και το δεύτερο στον Πλατανιά. Φαίνονταν τότε ότι με δυο νίκες ο Σούλης Παπαδόπουλος θα μπορούσε να επιχειρήσει να κάνει το δεύτερο σερί θαύμα. Αλλά ο ΑΡΗΣ δεν κέρδισε τη Βέροια και κάπου εκεί τελείωσαν όλα.
Παρακολούθησα όλα σχεδόν τα ματς του ΑΡΗ φέτος και δεν έχασα λεπτό από τα πέντε τελευταία που έφεραν και τον μαθηματικό υποβιβασμό του. Σε κανένα ματς ο Αρης δεν τα παράτησε. «Σκοτώθηκε» να κάνει βαθμό ή βαθμούς με τον ΠΑΟΚ ρίχνοντας και πολύ ξύλο. Εχασε στον Πλατανιά από ένα λάθος (;) του επόπτη – απλή δεν είναι η φάση αλλά ουδείς μπορεί να ορκιστεί ότι η μπάλα πέρασε τη γραμμή. Στάθηκε πολύ καλά κόντρα στον Παναθηναϊκό, ισοφαρίζοντας μάλιστα και λύγισε γιατί δέχτηκε ένα γκολ στη λήξη του πρώτου ημιχρόνου. Δεν παράτησε το ματς με τον Εργοτέλη μολονότι έχανε με 0-2: ήταν συγκινητικό το πόσο προσπάθησαν οι παίκτες του Παπαδόπουλου να σκοράρουν στην επανάληψη. Και στο Καραϊσκάκη ο Αρης θα μπορούσε και να κερδίσει αν ο Μανιάς ήταν προσεχτικότερος στο πρώτο ημίχρονο ή αν ο Ρομπέρτο δεν κατέβαλε ρολά. Σε κανένα από τα ματς αυτά δεν καταλάβαινες ότι ο ΑΡΗΣ είναι ουραγός και καταδικασμένος. Λάθη Ο ΑΡΗΣ έκανε πολλά λάθη φέτος: δεν χωρά αμφιβολία. Υπερτίμησε τη δυνατότητα προσφοράς των δυο Ισπανών, δηλαδή του Πουλίδο και του Αγκάνθο. Πήρε δυο παίκτες πάνω στους οποίους έπρεπε να βασιστεί, τον Μανιά και τον Κυργια, ξεχνώντας ότι αυτοί δεν έχουν πείρα παιγνιδιών στη Σούπερλίγκα. Εδωσε φανέλα βασικού στον Γιάννη Παπαδόπουλο χωρίς να υπολογίζει ότι έρχονταν από μεγάλο διάστημα απραξίας. Ισως να ζήτησαν και πολλά από τον Τάτο, που είναι καλός παίκτης αλλά όχι θαυματοποιός, ενώ σίγουρα δεν μέτρησαν πόσο βασικός και απαραίτητος ήταν σ αυτή την ομάδα ο Ουντόζι. Ακόμα και οι μεταγραφές του Ιανουαρίου έγιναν για να γίνουν κι όχι στη βάση κάποιου σχεδίου: αποκτήθηκαν παιδιά, που όπως σωστά έλεγε ο Σούλης Παπαδόπουλος, «μπορούσαν να βοηθήσουν» όχι όμως και να πάρουν την ομάδα στις πλάτες τους. Στο τέλος της σεζόν ανακαλύπτεις πως πρωτάθλημα αντάξιο της ιστορίας του Αρη έχουν κάνει ο Διούδης, ίσως και ο ηρωϊκός Τάτος. Οι άλλοι είχαν εκλάμψεις, διάθεση αλλά και αδυναμίες: κι όμως η ομάδα σχεδόν ποτέ δεν διαλύθηκε. Απόδειξη ότι μια κάποια δυνατότητα την είχε. Βάρη Θέλω να είμαι δίκαιος. Ο ΑΡΗΣ δεν υποβιβάζεται για τα εφετινά λάθη του: υποβιβάζεται κυρίως γιατί το βάρος των χρεών δεν θα επέτρεπε ποτέ και σε κανένα να κάνει μια ομάδα της προκοπής. Ο ΑΡΗΣ πλήρωσε φέτος το μεγάλο πάρτι της περιόδου 2005-2010. Τις μεταγραφές «αεροδρομίου». Τους ακριβούς προπονητές που δεν τελείωναν σεζόν. Τους πάνω από πενήντα ξένους παίκτες που αποκτήθηκαν αυτά τα χρόνια. Τα κυριλέ φιλικά, τις ακριβές προετοιμασίες, τη βεβαιότητα ότι μια ομάδα μπορεί να αυτοχρηματοδοτείται από μια λαϊκή βάση αστέρευτη.
Το βάρος όλων αυτών των επιλογών καταπλάκωσε τα δυο τελευταία χρόνια την ομάδα και την έσπρωξε προς τον όλεθρο. Θα μπορούσαν κάποια πράγματα να χουν πάει καλύτερα όμως η θηλιά των χρεών δημιουργούσε ασφυξία και όλοι το ξέραμε.
Τουλάχιστον ο ΑΡΗΣ αποχαιρετά την κατηγορία με αξιοπρέπεια και έχοντας πια επίγνωση των λαθών του. Τον περιμένει μια νέα μεγάλη σκληρή περιπέτεια, αλλά από αυτή που μόλις τελείωσε έμαθε πολλά. Τουλάχιστον πέφτοντας, βρήκε τη δύναμη να μας υπενθυμίσει για μια ακόμα φορά, πόσο μεγάλος είναι…