Η SPORTDAY έψαξε και βρήκε τις κύριες αιτίες που οδηγούν τον ΑΡΗ στον υποβιβασμό.
Ο ΑΡΗΣ δεν έπεσε στην Κομοτηνή. Ο αργός θάνατος χτυπούσε από καιρό την πόρτα του. Για να μην πούμε από το περασμένο καλοκαίρι, όταν οι βάσεις που μπήκαν ήταν σαθρές. Λάθη, παραλείψεις, κακές επιλογές, αστοχίες, αλλαγές προπονητών και διοικήσεων, ελλειμματικό ρόστερ, όλα αυτά συνθέτουν το παζλ μιας ακόμη τραγικής χρονιάς για τους κίτρινους που εκτός συγκλονιστικού απροόπτου αποχαιρετούν την κατηγορία. Η «SportDay» κατέγραψε τους βασικότερους λόγους.
Τραγικός μεταγραφικός σχεδιασμός
Το μεγάλο λάθος έγινε το περασμένο καλοκαίρι, όταν ο Δημήτρης Ηλιάδης επέλεξε για προπονητή τον Χατζηνικολάου και έχρισε εν μια νυκτί τεχνικό διευθυντή τον βοηθό προπονητή Μούτα. Επιλέχθηκε- με τις γνωστές τραγικές συνέπειες- να μην ανανεωθεί ο περσινός βασικός κορμός των έμπειρων παικτών και στη θέση τους ήρθαν παίκτες, καλοί αλλά για δεύτερους ρόλους. Υπήρξε ρήξη με το καλημέρα με τον Αγάνθο ενώ η αποτυχία συνεχίστηκε και στις επιλογές των τριών ξένων αφού μόνο ο Ουντότζι στάθηκε- όσο έμεινε- στο ύψος των περιστάσεων.
Αθέτηση υποσχέσεων Ηλιάδη
Διαφήμισε τον ερχομό του ως του ανθρώπου που θα έβαζε τον Αρη στον δρόμο της εξυγίανσης. Υποσχέθηκε την υπαγωγή στο άρθρο 99, την έλευση επενδυτή αλλά και 1,4 εκ ευρώ από χορηγίες. Τίποτα από τα τρία δεν έγινε με συνέπεια ουσιαστικά να υπάρξει παύση πληρωμών από τον Σεπτέμβριο και μετά ενώ εκχώρησε το 80% των φετινών εσόδων της ΠΑΕ σε παίκτες και ΕΠΟ. Ως κερασάκι άφησε να φύγει και ο καλύτερος παίκτης μέχρι τότε του Αρη, ο Ουντότζι.
Επιστροφή Σκόρδα
Με το πρόσχημα ότι μπορεί να σώσει την κατάσταση επέστρεψε για μια ακόμη φορά για να… ξανααποτύχει και να συνδυάσει το όνομά του και με δεύτερο υποβιβασμό. Η επιστροφή του έφερε τον διχασμό στον κόσμο αφού αποτελεί persona non grata για πολύ κόσμο και κυρίως τους οργανωμένους, ήρθε σε ολομέτωπη επίθεση με την ΕΠΟ, δεν κατάφερε να εκδώσει αμέσως δελτία στις μεταγραφές του Ιανουαρίου, δεν πήρε τον χαφ που ήθελε το ρόστερ ενώ επέμεινε να κρατήσει τον Σούλη Παπαδόπουλο στον πάγκο, όταν η εικόνα της ομάδας «φώναζε» για αλλαγή.
Η ΕΜΜΟΝΗ ΜΕ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟ
Με προίκα την περσινή συνεισφορά του στην παραμονή αντικατέστησε τον Μιλίνκοβιτς με το που ανέλαβε ο Σκόρδας (κάθισε πρώτη φορά στον πάγκο στα Γιάννενα). Κάθε χρόνο όμως δεν είναι πασχαλιά. Η μια νίκη σε 14 ματς τα λέει όλα. Απέτυχε να δώσει χαρακτήρα και αγωνιστική ταυτότητα στην ομάδα, προσπάθησε να φτιάξει ένα σύνολο που θα παίζει μόνο άμυνα, αγνοώντας την επίθεση και ενώ πήρε την ομάδα μόλις ένα βαθμό κάτω από την ζώνη την οδήγησε στον πάτο. Έχει βέβαια και τα ελαφρυντικά του (έφυγαν οι ξένοι, κακές διαιτησίες, τιμωρία Μπακασέτα, Μπουγαίδη, κακός σχεδιασμός του καλοκαιριού) αλλά είχε και έναν ολόκληρο γύρο μπροστά του να διορθώσει την κατάσταση.
Η ΕΥΘΥΝΗ ΤΩΝ ΠΑΙΚΤΩΝ
Κάποιοι λένε ότι τόσο μπορούν, τόσο παίζουν. Η μια όψη του νομίσματος. Η άλλη ότι αποδείχθηκαν πλην ελαχίστων εξαιρέσεων κατώτεροι των περιστάσεων, αδύνατοι να σηκώσουν στις πλάτες τους την βαριά φανέλα που φορούν. Η δικαιολογία ότι παίζουν απλήρωτοι και κάτω από δύσκολες συνθήκες ναι μεν ισχύει, αλλά μήπως και του Πανιωνίου κάπως έτσι δεν αγωνίζονται; Με εξαίρεση τον Ουντότζι των πρώτων αγώνων, τον Τάτο, ενίοτε τον Μανιά και σε κάποια παιχνίδια τον Διούδη, όλοι οι υπόλοιποι κινήθηκαν στην μετριότητα. Το ακόμη χειρότερο; Ότι δεν έμεινε… κάβα για την επόμενη χρονιά ούτε κάποιος από τους νεαρούς ποδοσφαιριστές, όπως έγινε πέρσι με τους Διούδη, Σουνά και πρόπερσι τον Γιαννιώτα.