Στον ΑΡΗ η ισορροπία ανάμεσα στην αποθέωση και την υπέρμετρη κριτική ήταν και παραμένει δύσκολη υπόθεση.
Από την μια έχουμε τους μόνιμους αρνητές που βρίσκουν πάντα κάτι να πουν ακόμη και όταν όλα δείχνουν να έχουν πάρει τον σωστό δρόμο και από την άλλη αυτούς που δράττονται κάθε ευκαιρίας για να ταχθούν αναφανδόν υπέρ κάποιου.
Υπήρχε ανέκαθεν μια δυσκολία στο να γίνει δεκτό κάτι δίχως πρώτα να περάσει από κάθε είδους φίλτρο. Καλοπροαίρετα ή κακοπροαίρετα. Το ίδιο παρατηρώ να γίνεται τις τελευταίες ώρες με αφορμή τις ενέργειες του Θόδωρου Καρυπίδη για την άρση των ban. Ο καλύτερος Πρόεδρος που υπήρξε από τους μεν, έκανε το αυτονόητο από τους δε.
Συγχωρέστε με αλλά αρνούμαι να παίξω αυτό το παιχνίδι. Έχει αποδειχθεί ότι δεν οδηγεί πουθενά. Καλό είναι να εξετάζουμε τα πράγματα κάθε φορά κάτω από τις συνθήκες που παίρνονται οι αποφάσεις, δίχως υπερβολές ή αφορισμούς. Στην περίπτωση του χειρισμού του θέματος των ban από τη ΦΙΦΑ υπάρχουν κάποια δεδομένα.
Αφού εξαντλήθηκαν τα περιθώρια να δοθεί μια συνολική λύση του θέματος μέσω Γεραπετρίτη και των απευθείας επαφών του με την ΦΙΦΑ και ενόσω παραμένει ο… περίεργος ρόλος της ΕΠΟ στο θέμα (δέχομαι και μια κάποια αμέλεια φυσικά από μέρους του ΑΡΗ), δεν υπήρχε άλλος δρόμος από την συμφωνία με τους τέσσερις που είχαν αμετάκλητες αποφάσεις. Είτε με διακανονισμό όπως έγινε με τον Σιστόν είτε με εφάπαξ καταβολή στην περίπτωση του Πορτίγια.
Ήταν ο μοναδικός τρόπους που είχε ο Καρυπίδης, ώστε αφενός να προστατέψει την επένδυση και τα χρήματα που έχει βάλει στον ΑΡΗ και αφετέρου να μην υποθηκεύσει αγωνιστικά την επόμενη σεζόν. Κοινώς για να μπορέσει να δημιουργήσει την ομάδα της επόμενης χρονιάς θα έπρεπε να… ξηλωθεί στην κυριολεξία. Έτσι μόνο υπάρχει ο τρόπος να πάρει με κάποια μορφή πίσω τα χρήματα που πλήρωσε και θα συνεχίσει να πληρώνει για οφειλές που δημιούργησαν άλλοι. Επενδύοντας στην υπεραξία της ομάδας, την εξέλιξή της, σε μια καλή πορεία στο Γιουρόπα Λιγκ που θα φέρει έσοδα.