Από αυτή εδώ τη “γωνιά”, είχαμε σημειώσει ότι θα έρθει η στιγμή που ο ΑΡΗΣ της εποχής Μπούργος θα δοκιμαστεί σε άλλες συνθήκες αγώνων, διαφορετικές από αυτές που βρήκε και του… κούμπωναν τον προηγούμενο μήνα.
Περίμενα να γίνει κόντρα στον ΠΑΣ Γιάννινα. Εν τέλει ήρθε μία αγωνιστική νωρίτερα, με τον Παναθηναϊκό να θυμίζει στον ΑΡΗ ένα πάγιο πρόβλημά του που τον ταλαιπωρεί πέρυσι και κυρίως φέτος.
Οι “πράσινοι” διάβασαν τα δυνατά σημεία του ΑΡΗ, τα αδύναμα και βρήκαν μία ισορροπία μεταξύ άμυνας και επιθετικού τρανζίσιον, το οποίο έψαξαν δίχως αποτέλεσμα.
Ο Γιοβάνοβιτς γέμισε τον άξονα του και μπλόκαρε τη δραστηριότητα του ΑΡΗ στους εσωτερικούς διαδρόμους, με τις γραμμές του πολύ κοντά αλλά όχι με τόσο βάθος στην άμυνα του. Με αυτό τον τρόπο κρατούσε την ομάδα του σε σημείο του γηπέδου που δεν θα χρειαζόταν να καλύψει πολλά μέτρα για να βγει στον χώρο, αφού ήταν δεδομένο ότι θα βγάλει το παιχνίδι με ελάχιστες αλλαγές.
Ιτούρμπε και Γκάμα δεν είχαν την έκρηξη για να βγουν στην πλάτη της άμυνας και ο μόνος με αυτή την ικανότητα ήταν ο Καμαρά, ο οποίος δεν φάνηκε μετά από καιρό μέσα στους μικρούς χώρους που προσπαθούσε ο ΑΡΗΣ να δημιουργήσει και έβγαλε μόλις μία φάση σε ροή αγώνα. Εκείνη του Σάσα.
Ο καλός Μπερτόγλιο ταίριαζε γάντι στο χθεσινό ματς και το χρονικό σημείο που μπαίνει είναι καλό, δίχως όμως να δίνει βοήθειες στην κυκλοφορία της μπάλας στα μεσοδιαστήματα. Οι άλλες δυο αλλαγές του Μπούργος άργησαν, υπάρχει όμως και η άλλη ανάγνωση. Οτι δηλαδή ο πάγκος γενικά φέτος δεν προσφέρει πολλά, με τους Ματέο και Πάλμα να είναι περισσότερο εξτρέμ χώρου και όχι με την ενέργεια παραπάνω στις κλειστές άμυνες.
Το ίδιο πρόβλημα με τις κλειστές άμυνες υπήρχε και επί Μάντζιου. Σύγκριση ακόμα δεν μπορεί να γίνει αναλογικά, αφού υπήρχαν ματς με τον Έλληνα τεχνικό που ο ΑΡΗΣ είχε επιτυχία στην κυκλοφορία της μπάλας σε μικρούς χώρους αλλά όχι την εκτέλεση.
Κόντρα στον Παναθηναϊκό, ο Μπούργος βρέθηκε αντιμέτωπος με μία από τις μεγαλύτερες προκλήσεις του ως προπονητής του ΑΡΗ. Να δουλέψει την ομάδα με τέτοιο τρόπο -και με τα κατάλληλα “εργαλεία” φυσικά- ώστε να την κάνει αποτελεσματική σε τέτοιες καταστάσεις. Διότι ο ΑΡΗΣ ως… μεγάλος, αυτές συναντάει επτά στις δέκα φορές μέσα σεζόν. Και είναι το βήμα παραπάνω για να μην “πετάει” τσάμπα βαθμούς και για να κάνει πορείες όπως την περσινή. Δηλαδή πρωταθλητισμού. Θέλει χρόνο και διδασκαλία για να το περάσεις στην ομάδα και να το κάνει “κτήμα” της. Αν είναι ή όχι ο Μπούργος κατάλληλος, αυτό θα το δείξει ο χρόνος. Δεν γίνεται πάντως μέσα στον έναν μήνα που είναι ο Αργεντινός στην ομάδα, η οποία δεν είναι δικιά του κιόλας…
Ακόμα κι έτσι πάντως -για να πάμε και στα διαιτητικά- πάλι ο ΑΡΗΣ θα μπορούσε να κερδίσει εάν δινόταν το πεντακάθαρο πέναλτι πάνω στον Σάσα. Κάνεις το 1-0, ο Παναθηναϊκός αναγκάζεται να παίξει πιο ανοικτά, πιο ψηλά και εκεί ο ΑΡΗΣ μπορεί να κάνει πιο εύκολα τη ζημιά.
Το θέμα με τους ξένους διαιτητές, είναι να έρχονται για να σφυρίζουν χωρίς την πίεση ή την αμφισβήτηση που υπάρχει στους Έλληνες. Αν είναι να κάνουν τα ίδια λάθη ή και χειρότερα, τότε ποιό το νόημα. Διότι εάν ο Πορτογάλος VAR θεώρησε ότι δεν υπάρχει πέναλτι, ας αφήσει τότε τη σφυρίχτρα του και ας ασχοληθεί με τη βασική του δουλειά.
Από εδώ και πέρα υπάρχει μία… εποικοδομητική διακοπή. Η πρώτη καλή ευκαιρία του Μπούργος να δουλέψει απερίσπαστα με την ομάδα και να την ετοιμάσει καλύτερα για το ματς με τον ΠΑΣ Γιάννινα. Εκεί το “πρέπει” είναι πολύ μεγαλύτερο ενώ ο ΑΡΗΣ θα βρει απέναντί του τις ίδιες συνθήκες με χθες. Εις διπλούν όμως.