Η 4η Μαΐου του 2003 σήμανε τον τελευταίο μέχρι σήμερα ευρωπαϊκό τίτλο του ΑΡΗ. Έναν τίτλο που, μπασκετικά, ήρθε… ανορθόδοξα.
ΑΡΗΣ – Προκόμ Τρεφλ 81-83, στον τελικό του Champions Cup, με 3’’ να απομένουν για τη λήξη. Ο Ουίλι Σόλομον κερδίζει βολές και το κατάμεστο (και βάλε) Αλεξάνδρειο κρατάει την ανάσα του. Ο Αμερικανός μέχρι τότε είχε 31 πόντους και μετρά 5/6 βολές μέχρι εκείνη την ώρα. “Θα τις βάλει, δε χάνει αυτός”, είπε στέλεχος της ΦΙΜΠΑ που παρακολουθούσε τον αγώνα δίπλα στην κεντρική είσοδο του Παλέ, κάτω από το πέταλο.
Πράγματι, ο χαρισματικός γκαρντ βάζει την πρώτη. Ο κόσμος αρχίζει να ετοιμάζεται ψυχολογικά για παράταση. Ίσως και οι παίκτες. Η δεύτερη βολή του Σόλομον χτυπά στο μπροστινό μέρος της στεφάνης. Για κλάσματα του δευτερολέπτου οι περισσότεροι σκέφτηκαν “τέλος”. Όμως για τον Μίροσλαβ Ραΐτσεβιτς “τέλος” σήμαινε η κόρνα της λήξης κε το Κύπελλο στα “χέρια” του ΑΡΗ. Πήρε το επιθετικό ριμπάουντ και έβαλε ένα από τα πιο… ανορθόδοξα νικητήρια καλάθια στην ιστορία του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Καλά βρε αθεόφοβε, με ταμπλό ενώ ήσουν με πρόσωπο στο καλάθι;”, τον ρωτούσαν. “Το θέμα ήταν να μπει η μπάλα μέσα”, έλεγε με ένα χαμόγελο από το παρκέ μέχρι το… ταβάνι του Παλέ.
Ένα ταβάνι στο οποίο ο εν λόγω τίτλος έχει. Εύλογα, περίοπτη θέση. Όχι μόνον επειδή είναι ο τελευταίος ως τώρα ευρωπαϊκός του ΑΡΗ, αλλά επειδή… έραψε το δεύτερο αστέρι στη φανέλα της ομάδας. Κι αφήστε τους να μειώνουν τη διοργάνωση… Εκείνη η σεζόν (2002-03) ήταν η πρώτη του Uleb Cup και το Champions Cup ήταν η Τρίτη, σε δυναμική, διοργάνωση στην Ευρώπη. Όπως είναι τώρα το Basketball Champions League το οποίο “μάχεται” με το EuroCup. Ας κατακτήσει κάποιος το BCL κι ας το πει… Milko Cup.
Αυτό φαίνεται και από τον αντίπαλο. Η Προκόμ είχε ήδη δημιουργήσει μία πολύ δυνατή ομάδα η οποία μετά από τον εν λόγω τελικό, έπαιξε επί σειρά ετών στην Ευρωλίγκα.
Ο τρόπος που πανηγυρίστηκε το Κύπελλο ήταν απαράμιλλος. Το παρκέ του Παλέ γέμισε με κόσμο μέσα σε δευτερόλεπτα, η στέψη έγινε μέσα σε πλήθος κόσμου, ο Λευκός Πύργος βάφτηκε κιτρινόμαυρος. Για τον ΑΡΗ σήμαινε μια νέα εποχή, μετά την ειδική εκκαθάριση των ΚΑΕ, με τη “Γένεσις” να αναλαμβάνει τα ηνία και να διατηρεί την ομάδα σε υψηλό επίπεδο, με ακόμα ένα τρόπαιο (το 2004 στη Λαμία) και την επιστροφή της ομάδας στην Ευρωλίγκα (το 2006).
“Αυτή είναι η ομορφιά του αθλητισμού”
Επιστρέφοντας στην 4η Μαΐου, το κοντράστ συναισθημάτων κατέδειξε και τη διαχρονική ομορφιά του αθλητισμού. Την ώρα που άπαντες στον ΑΡΗ πανηγύριζαν σαν μικρά παιδιά, στην απέναντι όχθη, η σαστιμάρα. Ούτε που κατάλαβαν οι Πολωνοί πώς έχασαν την κούπα. Συνοδεύοντας προς τη συνέντευξη Τύπου τον προπονητή της Προκόμ, Εβγκένιους Κιζέφσκι και διασχίζοντας το παρκέ του Αλεξανδρείου, η ερώτηση δε θα μπορούσε να μη γίνει. “Ξέρω ότι ίσως δεν είναι η κατάλληλη στιγμή, αλλά δεν είναι αυτή η ομορφιά του αθλητισμού; Αυτή η εναλλαγή συναισθημάτων μέσα σε δευτερόλεπτα;”.
Ο Κιζέφσκι δε δίστασε να απαντήσει. “Τις μεγάλες στιγμές της ιστορίας του αθλητισμού μπορεί να τις κρίνουν 1-2 δευτερόλεπτα. Μία χαμένη βολή, ένα ριμπάουντ, ένα καλάθι. Όλα αυτά… τα έκανε ο ΑΡΗΣ σήμερα. Για ένα δευτερόλεπτο, ένα τρόπαιο άλλαξε χέρια. Ναι, αυτή είναι η ομορφιά του αθλητισμού κι ας μας πονάει τώρα”, είπε.
Την ίδια στιγμή, ο ΑΡΗΣ το γιόρταζε με την ψυχή του. Η χαρά ήταν τόσο μεγάλη, που μετά το καλάθι του Ραΐτσεβιτς μπήκε κόσμος μέσα, νομίζοντας ότι το ματς τελείωσε. Ο πρωταγωνιστής, μετά το… οριστικό τέλος, μοίραζε χαμόγελα και προσπαθούσε να… διαχειριστεί τη χαρά του. Ο Βαγγέλης Αλεξανδρής, επίσης. Πριν από περίπου 1,5 μήνα, στις 15 Φεβρουαρίου, ο ΑΡΗΣ είχε χάσει με επίπονο τρόπο το Κύπελλο Ελλάδας, από τον Παναθηναϊκό στη Λάρισα. Ήταν μία λύτρωση το ευρωπαϊκό τρόπαιο και για τον ίδιο, και για ολόκληρη την ομάδα.
Παρεμπιπτόντως, ο Ραΐτσεβιτς προσπάθησε να… ξαναβάλει το ίδιο καλάθι τις επόμενες μέρες. Ζήτημα αν είχε 50% επιτυχία. Την καίρια στιγμή όμως, το έβαλε…