Θεωρώ φυσιολογικές και απόλυτα δικαιολογημένες τις αντιδράσεις που προκάλεσε η ήττα στο Βόλο. Είναι λογικό να υπάρχει δυσαρέσκεια και αγανάκτηση, όταν η ομάδα είναι στο μείον οκτώ από τη πρώτη θέση.
Τι να κάνουμε;
Μεγάλο καράβι, μεγάλες φουρτούνες. Αυτός είναι ο ΑΡΗΣ και οι απαιτήσεις είναι πάντα μεγάλες. Υπάρχει πίεση και πάντα θα προκύπτουν κραδασμοί από μια τέτοια ήττα. Βέβαια, για να το θέσω στη σωστή του βάση, αυτός είναι ο ΑΡΗΣ του 2022. Αυτός είναι ο ΑΡΗΣ του Θόδωρου Καρυπίδη. Ο ΑΡΗΣ που έπιασε τα γράδα του κι έφτασε ξανά στις εποχές, όπου μια ήτα σαν κι αυτή στο Βόλο, να θεωρείται ήττα εκτός προγράμματος και φυσικά, να γίνεται χαμός.
Αυτή είναι η πραγματικότητα.
Πλέον τέτοιες ήττες δεν περνάνε ούτε στα ψιλά, ούτε στο χαλαρό… Ο ΑΡΗΣ έχει αλλάξει κι έχει αρχίσει να επανέρχεται εκεί που τον μάθαμε από παιδιά.
Ο ΑΡΗΣ ξαναβρίσκει την χαμένη του ταυτότητα και ο οπαδός του, επαναφέρει το αλλοιωμένο του DNA, αυτό που τον ήθελε να έχει απαιτήσεις και μόνο υψηλούς στόχους.
Η αλήθεια είναι ότι δυστυχώς, αυτό το DNA, αλλοιώθηκε και κινδύνευσε να μεταλλαχθεί την δεκαετία του 2000. Ειδικά στη δεκαετία 2004-2014, όταν είχαμε φτάσει στο σημείο, να περνάνε στο ντούκου βαριές ήττες και μαύρες στιγμές, που πλήγωναν το γόητρο του Συλλόγου. Θυμάμαι για παράδειγμα, το 2012, που η ομάδα έφαγε πέντε γκολ στον Αγρίνιο και τέσσερα στη Τρίπολη και δεν κουνήθηκε φύλλο.
Άλλο παράδειγμα, το 2014, όπου ο ΑΡΗΣ (εξαιτίας των διοικήσεων του), χρεοκόπησε, διαλύθηκε και υποβιβάστηκε αγωνιστικά στη Β εθνική από τον Φεβρουάριο και δεν υπήρξε η παραμικρή αντίδραση. Είναι πολλά, που αν αρχίσω να γράφω, δεν θα τελειώνω…
Αυτό λοιπόν, είναι αλλοίωση του DNA.
Μέχρι και τα τέλη της δεκαετίας του 90΄ς, αρχές 00΄ς, όλα ήταν αλλιώς. Αρκεί να θυμηθείτε οι παλιότεροι, τον χαμό που είχε γίνει στη πτώση του 97 ή τις δυναμικές αντιδράσεις στην περίοδο Ζαχουδάνη το 2002 ή τα όσα έγιναν μετά τον χαμένο τελικό της Τούμπας το 2003… Μετά το 2004, χάθηκε η μπάλα και το γιατί το ξέρουμε πολύ καλά και το πλήρωσε το μάρμαρο πολύ ακριβά και ο ΑΡΗΣ και το οπαδικό του κίνημα.
Ο σημερινός ΑΡΗΣ λοιπόν, ξαναβρίσκει τα πατήματα του και τη φυσική του θέση. Ανακτά τη χαμένη του αξιοπρέπεια και επαναπροσδιορίζει το ρόλο που είχε ιστορικά. Τον ρόλο που του πρέπει. Να είναι μια ομάδα μεγάλων απαιτήσεων και προσδοκιών.
Μια ομάδα που θα πρωταγωνιστεί και θα έχει ξεκάθαρο στόχο, τη διεκδίκηση του πρωταθλήματος. Ναι, τη διεκδίκηση του τίτλου, αυτό δηλαδή που γίνονταν πάντα, από τη δημιουργία του Συλλόγου. Αυτό που αρμόζει στην ιστορία του και αποτελεί βασικό στοιχείο στο DNA του. Αυτό είναι επίτευγμα του Θόδωρου Καρυπίδη.
Αν κάποιος θέλει να είναι σοβαρός και δίκαιος, αν φοράει παντελόνια και θέλει να μιλάει με ειλικρίνεια, αν δεν είναι ένας εμπαθής και κακόψυχος, αν δεν είναι νοσταλγός του σκοτεινού καταστροφικού παρελθόντος που έπληξε (σχεδόν) θανάσιμα τον Σύλλογο, το γνωρίζει πολύ καλά.
Ακριβώς για αυτό ο λόγο, ένιωσα ικανοποιημένος όταν άκουσα από το στόμα του διοικητικού ηγέτη του ΑΡΗ, να βάζει σαν στόχο τη διεκδίκηση του πρωταθλήματος. Είχα ξεχάσει πότε άκουσα για τελευταία φορά παράγοντα του ποδοσφαιρικού (και όχι μόνο…) ΑΡΗ, να λέει ότι «ο στόχος μας είναι η διεκδίκηση του πρωταθλήματος».
Προσέξτε κάτι για να το διευκρινίσουμε για ακόμη μια φορά και κυρίως για να το καταλάβουν ακόμη κι αυτοί που δυσκολεύονται ή δεν θέλουν… Ναι, είναι πολύ δύσκολο στην Ελλάδα, να πάρεις πρωτάθλημα. Δεν αποτελεί ανακάλυψη αυτό. Δεν πετάω στα σύννεφα, ούτε κατέβηκα από τα Ιμαλάια. Ξέρω που ζω και τι μου γίνεται. Τα είπα και τότε, όταν είχε κάνει αυτή τη δήλωση ο Θ. Καρυπίδης.
«Εσύ φτιάξε μια ομάδα δυνατή, μια ομάδα μαχητική, μια ομάδα που θα παίζει ωραία μπάλα και θα χτυπάει όλα τα παιχνίδια. Φτιάξε μια ομάδα που θα τους κοιτάζει στα μάτια και θα τους κοντράρει στα ίσια. Φτιάξε μια ομάδα που δεν θα καταλαβαίνει τίποτα και θα διεκδικήσει το πρωτάθλημα, μέχρι τέλους. Κι ότι γίνει…»
Ξέρουμε σε τι περιβάλλον ζούμε. Ακόμη και οι εχθροί μας παραδέχονται ότι βιώνουμε έναν ανελέητο και βρώμικο πόλεμο, αγωνιστικό και εξωαγωνιστικό. Δεν υπάρχει Έλληνας που να μην γνωρίζει τον σκοτεινό ρόλο της Ε.Π.Ο. και ποια συμφέροντα εξυπηρετεί. Αυτή η σαπίλα της ψευτοεξυγίανσης και του ποδοσφαιρικού παρακράτους, που έχει φυλακίσει το ποδόσφαιρο και πολεμάει τον ΑΡΗ με κάθε τρόπο. Ωστόσο εσύ σαν ΑΡΗΣ, βάζεις τον πήχη ψηλά και πολύ καλά κάνεις. Λες ξεκάθαρα και στα ίσια, ότι όσο και να με πολεμάτε, εγώ σας το λέω μέσα στα μούτρα: «ΣΤΟΧΟΣ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗ ΤΟΥ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑΤΟΣ».
Όταν λοιπόν βάζεις τον πήχη ψηλά και κάνεις πρωταθλητισμό, όταν έχεις στόχο τη διεκδίκηση του τίτλου ή της δεύτερης θέσης, τέτοιες ήττες ΑΠΑΓΟΡΕΥΟΝΤΑΙ.
Γιατί όταν θέλεις να κάνεις πρωταθλητισμό, τέτοιες ήττες, όπως αυτή στο Αγρίνιο και στο Βόλο, θα προκαλούν αντιδράσεις.
Βέβαια, μιας και λέγαμε για τον πόλεμο του παρασκηνίου και του βρωμερού και σιχαμένου συστήματος της ψευτοεξυγίανσης, ποιος μπορεί να παραβλέψει, ότι ο ΑΡΗΣ στα συγκεκριμένα παιχνίδια είχε να αντιμετωπίσει και δυο ύποπτες διαιτησίες, οι οποίες διαμόρφωσαν τις συνθήκες για να έρθει αυτή η ήττα.
Σταθήκαμε στην μέτρια εικόνα που είχε η ομάδα και στην αδυναμία να βγάλει αντίδραση και να γυρίσει το σκορ. Καλά κάναμε. Πρώτα θα πρέπει να κάνουμε την αυτοκριτική μας. Έτσι πρέπει και επιβάλλεται για μια μεγάλη ομάδα, που έχει υψηλούς στόχους.
Όμως καλό θα είναι να σκεφτούμε, πόσο διαφορετικά θα μπορούσαν να ήταν τα δεδομένα, αν στο Αγρίνιο μας έδινε το πέναλτι-μαρς όταν το σκορ ήταν ισόπαλο, ή αν στο Βόλο έδινε την πεντακάθαρη αποβολή ή δεν έδινε αυτό το αστείο πέναλτι στους γηπεδούχους.
Όπως και να΄χει, ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω.
Αυτά τα παιχνίδια δυστυχώς χάθηκαν, οι βαθμοί πετάχτηκαν και στη παρούσα φάση η ομάδα έχει βρεθεί οκτώ βαθμούς πίσω από τη πρώτη και δύο πίσω από τη δεύτερη θέση. Σίγουρα δεν έχει τελειώσει απολύτως τίποτα και το πρωτάθλημα έχει πολύ δρόμο μπροστά του. Αλίμονο. Είμαστε μόλις στην έκτη αγωνιστική και μπροστά μας έχουμε να παίξουμε άλλες τριάντα.
Η ρεαλιστική προσέγγιση λέει, ότι όπως δεν κερδίσαμε απολύτως τίποτα την προηγούμενη αγωνιστική όταν κερδίσαμε τον Ολυμπιακό στο Χαριλάου, έτσι ακριβώς, δεν χάθηκε απολύτως τίποτα την Κυριακή που μας πέρασε με την ήττα στο Βόλο. Ωστόσο, είναι δεδομένο και αδιαπραγμάτευτο, ότι ο πήχης στον ΑΡΗ και στον οπαδό του, έχει ανέβει ψηλά και όπως είναι φυσικό, τέτοια αποτελέσματα, θα προκαλούν αντιδράσεις.
Γεγονός είναι ότι κάποιες κινήσεις (τουλάχιστον μέχρι τώρα) δυστυχώς, δεν βγήκαν. Σίγουρα κάποιες άλλες βγήκαν και πέτυχαν. Έγιναν λάθη. Έγιναν και σωστά. Έτσι είναι το ποδόσφαιρο. Μέσα στο παιχνίδι είναι όλα.
Αυτή τη στιγμή, όπως είπα και παραπάνω, ούτε ο χρόνος μπορεί να γυρίσει πίσω, ούτε μπορεί να αλλάξει κάτι. Ήρεμα λοιπόν και ψύχραιμα. Αυτό που δε χρειάζεται είναι η ισοπέδωση και η απαξίωση. Το μόνο που χρειάζεται τώρα, είναι να βγάλουμε όση αγάπη και συναίσθημα έχουμε μέσα μας για αυτή την ομάδα και να πορευθούμε. Το μόνο που χρειάζεται, είναι να πάμε με ΟΜΟΨΥΧΙΑ και ΜΑΧΗΤΙΚΟΤΗΤΑ, να βοηθήσουμε την ομάδα.
Γιατί ο ΑΡΕΙΑΝΟΣ δεν λυγίζει ΠΟΤΕ.
Αυτό που μπορούμε να κάνουμε ατομικά ο καθένας και συνολικά σαν κόσμος, είναι με την μαζική παρουσία μας και την δυναμική συμπαράσταση μας, να στηρίξουμε τη προσπάθεια που γίνεται. Με θετικότητα και αγάπη. Αρχής γενομένης την Κυριακή, στο ντέρμπι με την Α.Ε.Κ. Χάσαμε αρκετό έδαφος στη βαθμολογία, αλλά όπως και να έχει, ξέρουμε πολύ καλά ότι δεν έχει τελειώσει απολύτως τίποτα. Είμαστε δυο βαθμούς πίσω από τη δεύτερη θέση.
Με μια νίκη τη Κυριακή το βράδυ, η τράπουλα ξαναμοιράζεται. Η αντίπαλος μας, έρχεται φορτσάτη και με τα μυαλά αεράτα Ευκαιρία είναι να την προσγειώσουμε. Ευκαιρία είναι πάνω από όλα, να δείξουμε σαν ομάδα, ότι πολύ κακώς ορισμένοι έχουν βιαστεί να μας ξεγράψουν. Ευκαιρία είναι να φωνάξουμε ότι ο ΑΡΗΣ είναι εδώ.
Τέτοιο παιχνίδι είναι το κυριακάτικο.
Για αυτό θέλω και περιμένω από τους παίκτες μας να βγάλουν εγωισμό και να τα δώσουν όλα για τη νίκη. Σε ένα «Κλ. Βικελίδης» γεμάτο απ’ άκρη σ΄άκρη που θα κοχλάζει και θα βγάζει φωτιές.