Η ανάρτηση του υπευθύνου Μελών του ΑΣ ΑΡΗΣ, Χρήστου Βλάχου, για την σπουδαία κίνηση του Παύλου Ασλανίδη:
“Υπάρχουν φορές που ακόμη και η πλούσια ελληνική γλώσσα αδυνατεί να αποδώσει στο ελάχιστο την ένταση των συναισθημάτων και το συγκλονιστικό των στιγμών. Δεν ξέρω πραγματικά τον τρόπο που πρέπει να επικοινωνήσω με την ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ του ΑΡΗ ότι βίωσα σήμερα. Δεν μπορώ πραγματικά να συλλάβω το μέγεθος της πράξης, νομίζω κανείς δεν μπορεί.
Σήμερα αισθάνθηκα ότι η αγάπη που εγώ έχω για τον ΑΡΗ είναι μικρή, πολύ μικρή σε σχέση με ορισμένων συναρειανών μου. Σήμερα αισθάνθηκα σε κάθε διάσταση το πόσο εξωπραγματικά ανόητο και φτηνό είναι να δηλητηριάζει η καθημερινότητα και το συγκυριακό αποτέλεσμα τη σχέση μας με αυτήν την ΙΔΕΑ που λέγεται ΑΡΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
Σήμερα διαπίστωσα το βάρος των λέξεων σε ορισμένα συνθήματα που η επανάληψη και ο χρόνος μας κάνει να τα προσπερνάμε, κι όμως, αυτά τα συνθήματα είναι βιώματα, είναι καταθέσεις ψυχής, είναι κληρονομιά, είναι σύμβολα διαχρονικά.
Ο αδερφός μας και μέλος του ΑΡΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΊΚΗΣ Παύλος Ασλανίδης προσήλθε σήμερα στα γραφεία μελών, λίγες ώρες μετά που αποχαιρέτησε τον γιο του Δημήτρη, ώστε να πάρει στα χέρια του το πλαστικό καρτελάκι που δίπλα στο σύμβολο του ΑΡΗ αναγράφει το όνομα ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΣΛΑΝΙΔΗΣ. Ο αδερφός μας Δημήτρης μας βλέπει πλέον από ψηλά, μαζί με τον Αλκη, μαζί με τα αδέρφια που έφυγαν από νωρίς, μαζί με τους πατέρες και τις μητέρες μας που μας γαλούχησαν στο πιο φευγάτο μας ιδανικό. Ο Δημήτρης, ο αδερφός μας Δημήτρης, ήταν και αυτός επιβάτης στο δρομολόγιο του θανάτου των ελληνικών σιδηροδρόμων, στο τελευταίο ταξίδι της ζωής του… Χωρίς να το θέλει, πήρε το δρόμο για τον ΠΑΡΆΔΕΙΣΟ. Λησμόνησε την εγγραφή και το καρτελάκι, διότι είχε άλλα σχέδια στο μυαλό του ο Δημήτρης, να ανοίξει δική του οικογένεια, να μεγαλώσει την ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ του ΑΡΗ. Αλλά για αυτό είναι οι γονείς, να μας θυμίζουν ό,τι ξεχνάμε… Για αυτό είναι οι γονείς, για να κάνουν την καρδιά του πέτρα και να δίνουν αξία στις σκέψεις μας, στις επιθυμίες μας, στα πιστεύω μας.
Ούτε ο θάνατος είναι αρκετός, ούτε εκεί θα είσαι μοναχός…
Ο Παύλος Ασλανίδης με την πράξη του μας θυμίζει πολλά, πρέπει να μας θυμίζει πολλά, οφείλουμε να μας θυμίζει πολλά, όλα αυτά που έχουν αξία, όλα αυτά που είναι διαχρονικά, όλα αυτά τα οποία τραγουδάμε αγκαλιασμένοι σε ένα κίτρινο πέταλο. Και δυστυχώς ξεχνάμε στο δοκάρι και άουτ, στο άστοχο τρίποντο, σε σέρβις στο φιλέ.
Δημήτρη, το καρτελάκι το πήρε ο μπαμπάς…
Αδερφε Παύλε, καλή δύναμη…”