Στο ποδόσφαιρο καμία φορά υπάρχουν εκείνες οι βραδιές που δεν έχει σημασία αν θα παίξεις καλά. Σημασία έχει να κερδίσεις πάση θυσία.
Αυτή ακριβώς ήταν η κατάσταση για τον ΑΡΗ το βράδυ της Κυριακής κόντρα στον Αστέρα Τρίπολης. Μετά από δύο ήττες και μία αλλαγή προπονητή, το να παίξει μπάλα ήταν δευτερεύων. Έπρεπε να πάρει τους τρεις βαθμούς. Και το έκανε με αρκετό άγχος αλλά και την ουσία που χρειαζόταν.
Αυτή η ουσία στο τελευταίο τρίτο του γηπέδου έκανε τη διαφορά για μία ομάδα που ψαχνόταν μέσα στην κυριαρχία της στο παιχνίδι, κάνοντας λάθη και στα δύο μισά του γηπέδου.
Και ο Γκουαρντιόλα να ερχόταν, μέσα σε 4-5 προπονήσεις δεν θα προλάβαινε να αλλάξει πολλά. Κυρίως την αύρα που φέρνει πάντα ένας νέος προπονητής και κάποιες μικροπαρεμβάσεις που είδαμε από τον Μάντζιο, ο οποίος περίμενε σαν… ξερολούκουμο τη διακοπή του πρωταθλήματος. Αγωνιστικά και μεταγραφικά…
Είδαμε ένα 4-2-3-1 που κάποιες φορές είχε δύο εσωτερικούς μέσους ή και παραπάνω παίκτες στον άξονα ανάλογα με τα σημεία που οι εξτρέμ έκλειναν μέσα. Είδαμε τον Φαμπιάνο με τον Μπράμπετς να μην παίρνουν τόσα μέτρα στο πρώτο μέρος και μαζί με τον Ντουκουρέ κρατούσαν τα… μπόσικα στα επιθετικά τρανζίσιον του Αστέρα. Εκεί όπου σε δύο περιπτώσεις εκτέθηκε και με τη μία να καταλήγει στο γκολ του Μπαρτόλο. Μία φάση στην οποία υπάρχει βέβαια και το λάθος του κακού Φεράρι στο χθεσινό ματς.
Οσα θέματα αντιμετώπισε η ομάδα χθες αμυντικά ήταν από λάθη του φανερού άγχους που είχε και διότι είχε τον Φεράρι και τον Μπράμπετς σε όχι τόσο καλή μέρα. Διότι ο Ντουκουρέ είναι αυτός που είναι και δίνει ό,τι έχει. Κυρίως όμως το θέμα ήταν πάλι επιθετικά, έστω και αν ήρθαν τρία γκολ.
Από το ξεκίνημα της σεζόν υπάρχει πρόβλημα στη δημιουργία κόντρα σε οργανωμένες άμυνες. Ο Αστέρας βέβαια έδωσε χώρους σε κάποιες περιπτώσεις, όμως έγιναν λάθη και στη μετάβαση της μπάλας. Σε τρανζίσιον ήρθε ναι μεν το γκολ του Μορόν, το πέναλτι του Ισπανού αλλά εάν ο ΑΡΗΣ ήταν πιο αποτελεσματικός στη αντεπίθεση και έπαιζε σε πιο γρήγορους χρόνους το κέντρο του, τότε θα είχε τελειώσει πιο εύκολα το παιχνίδι.
Οταν η ομάδα πίεσε παραπάνω μετά το 45′, ανεβάζοντας και τον Φαμπιάνο στο μισό του αντιπάλου, το εξαργύρωσε με δύο γκολ, μέχρι που πάλι έζησε με το άγχος μετά το τέρμα του Μάντζη. Ευτυχώς δεν της κόστισε.
Γενικά η λέξη “πίεση” κατέβαλε τον ΑΡΗ, ξεπερνώντας πρώτα αυτό το εμπόδιο για να ακολουθήσει εκείνο του Αστέρα. Άπαντες ήξεραν ότι τα περιθώρια ήταν στενά χθες. Φαινόταν κυρίως σε βεβιασμένες αποφάσεις.
Ατομικά σίγουρα κρατάει τη συνεισφορά του Μορόν, το ρίσκο με τον Σαμόρα για το οποίο δικαιώθηκε ο Μάντζιος. Επίσης η εμφάνιση του Ρουπ που δεν ήταν τόσο στατικός. Χαμήλωνε, προσπαθούσε να βοηθήσει στην ανάπτυξη και αν έπαιζε περισσότερο σε πρώτο ή δεύτερο χρόνο θα φαινόταν περισσότερο.
Συνολικά ο ΑΡΗΣ χρειάζεται ακόμα δουλειά. Δουλειά… και μεταγραφές. σε χαφ και εξτρέμ κυρίως αφού είτε δεν υπάρχουν επιλογές είτε κάποιοι παίκτες δεν αποδίδουν και αυτό δημιουργεί πρόβλημα.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι ο Μάντζιος έχει αρκετά να στρώσει, τα οποία όμως δεν θα είναι αρκετά εάν ο Καρυπίδης δεν τον βοηθήσει με τις κατάλληλες μεταγραφές τις επόμενες μέρες.
Για την ώρα υπάρχει ηρεμία. Από εδώ και πέρα πρέπει να γίνουν αρκετά ακόμα ώστε να παγιωθεί και να μην φτάσει ο ΑΡΗΣ πάλι στην ίδια κατάσταση. Το σφίξιμο δεν έφυγε αλλά το χθεσινό ήταν μία βαθιά και απαραίτητη ανάσα για όλο τον κιτρινόμαυρο οργανισμό.