Ο ΑΡΗΣ κλήθηκε να δώσει το πρώτο του φετινό ντέρμπι λίγες μέρες μετά από μία ήττα που τον… ταρακούνησε. Και για να κερδίσει έπρεπε να κάνει όσα δεν έκανε στο πρώτο ημίχρονο του “Γεντί Κουλέ”… και κάτι παραπάνω.
Χθες ο ΑΡΗΣ έτρεξε πολύ παραπάνω, πίεσε πολύ παραπάνω, κινήθηκε πολύ παραπάνω χωρίς τη μπάλα. Έβγαλε νεύρο και κυρίως ένα στοιχείο το οποίο ενδεχομένως περιλαμβάνει όλα τα υπόλοιπα. Νοοτροπία…
Πριν μία εβδομάδα λέγαμε για τον προβληματισμό που δημιούργησε η απόσταση της απόδοσης των παικτών από το πρώτο ημίχρονο στο δεύτερο του αγώνα με τον ΟΦΗ. Και ο προβληματισμός είχε να κάνει με τα τρεξίματα που… ξαφνικά βρήκαν οι παίκτες μετά το 46′. Η διάθεση και τα λιγότερα λάθη.
Η βάση πάνω στην οποία ο ΑΡΗΣ πραγματοποίησε την καλύτερη φετινή του εμφάνιση, ήταν η νοοτροπία του. Το “πρώτοι σε κάθε μπάλα” που είπε ο Μεντιλίμπαρ είναι χαρακτηριστικό δείγμα της διαφορετικής νοοτροπίας του, μέρος της οποίας οφείλεται στον χαρακτήρα του ντέρμπι αλλά και στην ανάγκη για νίκη την οποία αντιλήφθηκαν άπαντες μέσα στην εβδομάδα.
Ο… μύθος της άμυνας, η πειθαρχία και η προσωπική δικαίωση του Μάντζιου
Νομίζω ότι πλέον ακόμα και οι λίγοι που είχαν μείνει καμιά τετραετία πίσω, αντιλαμβάνονται μετά το χθεσινό ότι ο Μάντζιος μόνο αμυντικά δεν παίζει. Και χθες είχε κάθε λόγο να το κάνει αφού ταίριαζε στις ανάγκες του αγώνα. Να δώσει βάθος στην άμυνά του και να ξεκινήσει έναν πιο αμυντικογενή χαφ όπως ο Ζουλ. Δεν έκανε όμως τόσο πολύ το πρώτο και… καθόλου το δεύτερο.
Η διατήρηση του Γκαρθία αντί του Καμερουνέζου ήταν η κίνηση που σε μεγάλο βαθμό έκρινε το ματς, με τη μεγαλύτερη βραδιά του Μάνου στα κιτρινόμαυρα και μία από τις καλύτερες της καριέρας του. Γκολ, ασίστ, δημιουργία αλλά και… ανελέητο τρέξιμο από την πρώτη γραμμή άμυνας μέχρι την περιοχή του Κουέστα.
Ο ΑΡΗΣ δεν περίμενε τον Ολυμπιακό στα 2/4. Επέλεξε να του κάνει τη ζωή δύσκολη με πίεση ψηλά για να πετύχει δύο πράγματα, όπως και έγινε. Να μην τον αφήσει να φτάσει εύκολα στο δικό του μισό, χαλώντας το build up και οδηγώντας τα στόπερ ή τους πλάγιυος μπακ σε μακρινές μπάλες για το κεφάλι του Ελ Καμπί ή του Ζέλσον. Εκεί υπήρχε ένας εξαιρετικός Μπράμπετς και ένας εξίσου καλός Φρίντεκ χαμηλά και ψηλά, δίχως να λησμονούμε έναν συγκλονιστικό Βέλεθ και τον Μάγιο φυσικά που θα μας κάνει να ξεχάσουμε στο τέλος ότι υπήρχε καν Οντουμπάζιο στον ΑΡΗ.
Τα πάντα βέβαια ξεκίνησαν από μπροστά και με επίκεντρο τον χώρο του κέντρου. Οκτώ κλεψίματα ο Σιφουέντες, οκτώ ο Μόντσου που δεν έλεγε να πέσει στις μονομαχίες και άλλα έξι ο Μάνου Γκαρθία. Ο Μάντζιος κατάφερε να… δαμάσει μία επιθετικογενή τριάδα και να την κάνει άκρως αποτελεσματική ανασταλτικά, βάζοντας τις βάσεις για γρήγορες επιθέσεις, καλή κυκλοφορία και αυτοματισμούς που προφανώς δεν… ανακαλύυφθηκαν αυτή την εβδομάδα.
Από την πειθαρχία των χαφ και των εξτρέμ στις ανάγκες του αγώνα, μαζί με όλων των υπολοίπων, ο ΑΡΗΣ έφτασε σε μία νίκη που ίσως να ξεπερνιέται από την εικόνα που παρουσίασε. Διότι ο ενθουσιασμός για το χθεσινό ντέρμπι δεν προέρχεται μόνο από αποτέλεσμα αλλά κυρίως από το ελκυστικό ποδόσφαιρο που παρουσίασαν οι “κιτρινόμαυροι”, όπως και από το τελικό σκορ που τους αδικεί!
Ο Ολυμπιακός, ο Πανσερραϊκός και σε μικρότερο βαθμό οι Ατρόμητος και Αστέρας θα μας θυμίζουν ότι ο ΑΡΗΣ… μπορεί. Έχει δυνατότητες, έχει ποιότητα. Απλά πρέπει να τα σταθεροποιήσει σε μία περίοδο που όλοι παραμένουν στο… ψάξιμο. Ηταν όμως πολύ άδικο αυτό που έγινε μετά τον ΟΦΗ για όλη την ομάδα. Οχι η κριτική αλλά η απαξίωση προς μία ομάδα που έχει potential φέτος και θα πρέπει και η ίδια να ανταποκρίνεται πιο σταθερά σε αυτό. Οχι με πρώτα ημίχρονα όπως αυτό στον ΟΦΗ.
Υ.Γ. Θέλω να σας ευχαριστήσω όλους για τα μηνύματά σας σε δύσκολες μέρες όπως ήταν οι προηγούμενες αλλά και αυτές που θα ακολουθήσουν. Για την απώλεια ενός ανθρώπου που αποτέλεσε την κύρια αιτία ώστε να διαβάζετε τώρα -όπως και τόσα χρόνια- αυτές εδώ τις γραμμές. Από αύριο θα πούμε περισσότερα.