Ο ΑΡΗΣ είναι μια καλή ομάδα. Πολύ καλή ομάδα, με τα θετικά και τα αρνητικά της, με συγκεκριμένη αγωνιστική φιλοσοφία και στοιχεία που μπορεί και πρέπει να βελτιώσει. Έχει χαρακτήρα και προφανώς πλέον έχει πείσει και τους πιο δύσπιστους ότι μπορεί να παρουσιάσει κάτι διαφορετικό φέτος. Με δεδομένο μάλιστα ότι έχει ακόμη πολλά περιθώρια βελτίωσης.
Θα μοιραστώ κάτι μαζί σας, κάτι που, μέσες άκρες, ρώτησα και στον προπονητή του ΑΡΗ στη συνέντευξη Τύπου. Παρακολουθώντας το παιχνίδι με την Καλλιθέα είχα αυτή την αίσθηση, αυτή τη σιγουριά πως με κάποιο τρόπο η ομάδα θα το βρει το γκολ. Βλέπετε, με όλα όσα έχουν συμβεί στο παρελθόν σε παρόμοια παιχνίδια, υπήρχαν πολλοί που δεν είχαν πειστεί από τη νίκη επί της Λαμίας, ότι οι Κιτρινόμαυροι μπορούν να πάρουν τέτοιου είδους ματς, με αντιπάλους δηλαδή που μπαίνουν στο «Βικελίδης» για να παίξουν ταμπούρι και να «κλέψουν» τον βαθμό. Δεν είχαν πειστεί γιατί ο ΑΡΗΣ είχε βρει γκολ νωρίς, ενώ τις προάλλες πέρασε μια ώρα και, μέχρι να το καταφέρει.
Η μεγάλη διαφορά λοιπόν ήταν πως έβλεπες μια ομάδα που το δούλευε το παιχνίδι. Το έψαχνε, το πάλευε. Καμία σχέση με το παρελθόν. Όχι άγχος, όχι βιαστικές κινήσεις, ηρεμία, σιγουριά στις κινήσεις. Και η λύση τελικά δόθηκε από ένα στημένο και κάπως έτσι γράφτηκε η ιστορία κι ελπίζω να συνεχίσει να γράφεται.
Πριν από μερικές αγωνιστικές, μετά τις νίκες στα ντέρμπι ήμουν από εκείνους που χρησιμοποιούσαν λέξεις του τύπου «κυνικός», «ουσιαστικός». Βάζοντας στο τραπέζι και το «αντικειμενικός», θα πω ότι ο ΑΡΗΣ αυτή τη στιγμή παίζει το καλύτερο ποδόσφαιρο στην Ελλάδα. Δεν είναι μόνο τα αποτελέσματα. Είναι η αύρα που βγάζει. Αυτή η σιγουριά, η σοβαρότητα, η ποιότητα. Κι επαναλαμβάνω ότι έχει ακόμη να… δώσει, δεν είναι στο 100%.
Ξέρετε ποια είναι μία ακόμη μεγάλη διαφορά την οποία την ένιωσα στο Χαριλάου; Θυμάμαι άλλα ματς, που έφθαναν στο 60’ κι ακόμη δεν είχες βάλει γκολ. Μια μουρμούρα, μια δυσαρέσκεια, ως και αποδοκιμασία σε κάποια χαμένη ευκαιρία. Την Κυριακή το απίστευτο. Χειροκρότημα, φωνή, στήριξη. Φαντάζομαι πως όλοι ένιωθαν το ίδιο με μένα. Ότι θα έρθει το γκολ, υπομονή.
Και πώς μπορεί να είναι διαφορετικά όταν έχεις την… τύχη να βλέπεις τέτοιους ποδοσφαιριστές μέσα στο γήπεδο. Απίστευτος συνδυασμός χαρακτήρα, ποιότητας και σοβαρότητας. Ο ΑΡΗΣ πολλές φορές στο παρελθόν, μακρινό η κοντινό είχε καλές ομάδες. Δεν έβγαζε αυτό το πράγμα. Δεν ξέρω, δεν μπορώ να του βάλω μια ταμπέλα. Και ξέρετε είναι ωραίο να ακούς τους «αντικειμενικούς» αναλυτές, που σε έβαζαν βαριά-βαριά στην πεντάδα, πλέον να έχουν αλλάξει το τροπάριο.
Το ματς με τον Παναθηναϊκό που έρχεται είναι σπουδαίο, ουδείς όμως πρέπει να φορτώσει με επιπλέον πίεση την ομάδα. Είναι ξεκάθαρο πως αν ο ΑΡΗΣ την Κυριακή περάσει αλώβητος από το ΟΑΚΑ, θα μπει για τα καλά σε τροχιά, τουλάχιστον, τετράδας κι ας αφήσει τους άλλους να κυλιούνται στην λάσπη της τοξικότητας. Ακόμη κι αν δεν τα καταφέρει, δεν θα αλλάξει κάτι. Δείτε τον συγκάτοικο της κορυφής. Δεν έχει πάρει κανένα ντέρμπι κι όμως είναι εκεί.
ΥΓ: Είναι δεδομένο πως ο Μανού Γκαρθία διανύει περίοδο εξαιρετικής φόρμας. Μακράν η καλύτερη σεζόν του με τον ΑΡΗ κι ας είμαστε ακόμη στην αρχή. Είναι πολύ σημαντικό, να ξέρετε, να υπάρχει υγεία στα αποδυτήρια. Και κάτι ακόμη για να γίνω λίγο πιο κατανοητός. Πόσοι από εσάς πιστεύατε ότι στη φάση του γκολ του Μανού, ο Μορόν θα του έδινε την μπάλα;
ΥΓ1: Μετά τον Μορόν και Νταρίντα. Γίνονται πραγματάκια…