Ξεκίνησα να γράφω αυτό το μπλογκ για το χθεσινό κακό αποτέλεσμα με την Τσεντεβίτα αλλά επιβεβαιώθηκαν οι πρωινές πληροφορίες και ασφαλώς το μπάσκετ ως άθλημα περνάει σε δεύτερη κατεύθυνση.
Η δήλωση αποχώρησης του Αχιλλέα Ρουσιαμάνη και η ανάγκη που ένιωσε να… απολογηθεί δημόσια, είναι μια εξαιρετικά κακή εξέλιξη. Για να προλάβω μερικούς… καλοθελητές, ο ΑΡΗΣ είναι πάνω από οποιοδήποτε πρόσωπο. Ναι, συμφωνούμε απόλυτα. Το γνωρίζει και ο ίδιος γιατί αλλιώς δε θα έμπαινε σε αποστολή σωτηρίας-καμικάζι.
Αν για κάτι είμαι περήφανος για τη μπασκετική εκπομπή του Novibet AllAboutARIS TV, παρέα με τον Σταμάτη, είναι ότι η βάση της κριτικής μας είχε πάντα ως γνώμονα τις εκάστοτε τρέχουσες συνθήκες.
Και ποιες είναι οι συνθήκες; Μια ομάδα λίγων ανθρώπων που έτρεχε μια ομάδα με ικανότητες… ιδιοκτησίας, παρότι ήταν διοίκηση πρωτοδικείου για να βγάλουν έναν υπερχρεωμένο σύλλογο με 5,5+ εκατομύρια ευρώ χρέη από το ολικό αδιέξοδο.
Προσωπικά, θα μου ήταν πολύ εύκολο στα 23-24 που ξεκινήσαμε αυτές τις εκπομπές, να βγάζω… κραυγές, να κόβουμε τα βιντεάκια και να γίνουμε viral. Έχω φτάσει σε σημείο να μου… γυρίζει το μυαλό όμως όταν ακούω το «δε κάνει ο τάδε, δε κάνει ο δείνα, είναι όλοι άχρηστοι».
Με γνώμονα να βγάλουν τον ΑΡΗ που… γουστάρουν από την στραβή, ενώθηκαν τρεις άνθρωποι στο Δ.Σ. της ΚΑΕ και οργάνωσαν πάρα πολλούς ακόμα ώστε μια καμένη Γη να γίνει εύφορη σε λίγα χρόνια.
Και παρά τις φυσιολογικές διαφωνίες τους, λειτούργησαν με τεράστια υπευθυνότητα και συνέπεια στα γύρω γύρω, ώστε ο Γιάννης Καστρίτης να έχει την απόλυτη στήριξη τους και να δουλεύει απρόσκοπτα στο αγωνιστικό κομμάτι.
Για τον κάθε Αχιλλέα Ρουσιαμάνη, δεν είναι εύκολο εδώ και μια τετραετία να βάζει χρήματα από την τσέπη του για να κάνει απλώς βήματα μπροστά η ομάδα και να μην έχει χρέη. Έχει άλλο βάρος αυτό στη δική μου κριτική. Γιατί εμφανίστηκε ένας άνθρωπος στα δύσκολα και έβαλε το χέρι στη τσέπη. Δεν είναι ο Μπιλ Γκέιτς, ούτε κάποιος που δεν ξέρει τι έχει.
Και συνειδητά μπήκε σε όλη αυτή τη προσπάθεια, αλλά και χρήματα έβαλε εκείνο το καλοκαίρι που δε ξέραμε αν η ομάδα θα καταφέρει να δηλώσει συμμετοχή στο πρωτάθλημα. Οι απαιτήσεις προφανώς και ανέβαιναν και ανεβαίνουν χρόνο με τον χρόνο. Αλλά οι μάγοι-επενδυτές, δε φαίνονται στον ορίζοντα.
Τόσο ο Αχιλλέας Ρουσιαμάνης, όσο και ο Λευτέρης Αρβανίτης, δεν είναι ιδιοκτήτες, δεν έχουν κέρδος. Είναι μια παρέα ανθρώπων που προσπάθησαν και το πράττουν μέχρι και σήμερα, να δώσουν λύσεις σε σοβαρά προβλήματα. Θα ήθελα να… φρενάρουμε ακόμα μια φορά την συζήτηση ότι τους «αρέσουν οι καρέκλες». Στα χρόνια που είναι στην ομάδα, εμφανίστηκε μια εταιρία που τελικά δεν εμφανίστηκε επίσημα και κάτι άλλοι απίθανοι που θέλησαν να δώσουν 150 χιλιάρικα για το μάνατζμεντ, δίχως να αναλάβουν χρέη.
Με άλλα λόγια, τα «ο ΑΡΗΣ είναι μαγαζί γωνία» και υπάρχουν άνθρωποι να αναλάβουν, το ακούω… βερεσέ. Στην ΑΜΚ που έγινε για 500 χιλιάδες ευρώ, εμφανίστηκε ένας να βάλει 50-60 χιλιάδες ευρώ. Στο κάλεσμα που έκανε ο ίδιος ο Αχιλλέας Ρουσιαμάνης, να δημιουργηθεί μια ομάδα με… νέο αίμα υποστηρικτών, με τα ποσά που μπορούσε να διαθέσει ο καθένας ώστε να έχει τράπεζα… αίματος ο ΑΡΗΣ, μαντέψτε πόσοι εμφανίστηκαν.
Η ομάδα σωστά δέχεται την κριτική για το ξεκίνημα το φετινό. Αγωνιστικά δεν έχει ξεκινήσει η σεζόν όπως θα ήθελαν όλοι. Αλλά συγχωρέστε με, δεν ενοχλεί κανέναν η κριτική. Ούτε οι αποδοκιμασίες. Το να δημιουργείται όμως ένα τοξικό κλίμα ότι ο προπονητής, οι παίκτες, ο ένας, ο άλλος, δεν κάνουν, είναι πολύ ενοχλητικό. Δεν είναι κριτική, είναι ισοπέδωση.
Ο κόσμος έχει θετική άποψη για τη προσπάθεια που γίνεται, αλλά είναι σαφέστατα επηρεασμένος από τα παραπάνω. Ούτε ο Ρουσιαμάνης έχει το αλάθητο, ούτε η διοίκηση, ούτε ο προπονητής. Γίνανε λάθη και σαφέστατα θα γίνουν λάθη, όταν πας με λίγα χρήματα κάθε χρόνο (σε σχέση με όλους τους άλλους) να κάνεις επιλογές ξένων που θα σου βγουν λίρα εκατό ώστε να είσαι ταυτόχρονα ανταγωνιστικός σε Ελλάδα και Ευρώπη.
Η εξυγίανση που είναι το βασικό μέλημα της ομάδας, πέτυχε. Τα χρέη προς τρίτους τελειώνουν. Οι άνθρωποι της ομάδας παλεύουν να διακανονίσουν τα 40 χιλιάρικα τον μήνα που πρέπει να δίνουν κάθε μήνα προς το Δημόσιο, ώστε να υπάρχει βιώσιμο πλάνο δόσεων. Το θέμα με το χρέος για το Παλέ, διευθετήθηκε και αυτό.
Και λίγο πριν μηδενίσει το κοντέρ θα τα κάνουμε όλα… ώπα, γιατί ο τάδε δε παίζει και ο δείνα δε σκοράρει; Για να ξεφύγεις από την μετριότητα πρέπει να βάλεις γερές βάσεις. Αυτό γινόταν μέχρι και τη σημερινή παραίτηση. Παρά τις φυσιολογικές τριβές σε ένα γκρουπ ανθρώπων, το καλό της ομάδας ήταν σε πρώτο πλάνο και ο ΑΡΗΣ προχωρούσε μπροστά. Όποιος δε το βλέπει, απλά δε θέλει να το δει, τι να κάνουμε.
Με τον Αχιλλέα Ρουσιαμάνη έχουμε μιλήσει δύο-τρεις φορές, στο πλαίσιο συνεντεύξεων τύπου. Μπορεί καλά-καλά να μη ξέρει ποιος είμαι. Αλλά το ότι έφτασε σε σημείο να νιώσει την ανάγκη ότι πρέπει να… απολογηθεί, είναι κάτι που με στεναχωρεί-ενοχλεί γιατί σαφέστατα δεν του αξίζει κάτι τέτοιο.
Και ο ίδιος θα ήθελε να έχει την οικογένεια του και το διαρκείας του, ήσυχος από τα διοικητικά βάρη και να παρακολουθεί τους αγώνες, με τον ΑΡΗ να κάνει πρωταθλητισμό. Αλλά επενδυτές δεν υπάρχουν στη πόρτα και οι μεσίες και οι αυτόκλητοι σωτήρες-αλεξιπτωτιστές δεν θα επιστρέψουν στον ΑΡΗ. Γι’αυτό καλό είναι όλοι μας και πρώτα όσοι έχουμε δημόσιο λόγο, να κάνουμε κριτική αντιλαμβανόμενοι τις συνθήκες και όχι με το πώς το έχουμε στο μυαλό μας.
Είμαι σίγουρος ότι θα ξανασκεφτεί την απόφαση του και ελπίζω να επιστρέψει πιο ισχυρός. Αλλά αυτά είναι ευχολόγια. Όπως ευχολόγια είναι και το «ΑΡΗΣ είσαι, Αυτοκράτορας είσαι». Ως ιστορία ναι και κανείς δεν το αμφισβητεί. Ως 2024 όμως πια, χρειάζεσαι ανθρώπους που να κάνουν πράξεις τα όσα λένε. Και όταν τα κάνουν, να μη τους καταλογίζεις ότι δεν έκαναν πράγματα που… φαντάστηκες ότι θα κάνουν.
Και δυστυχώς στην εποχή των social, σημασία δεν έχει αν είναι λίγοι και μειοψηφία (που είναι), αλλά το πόσο… δυνατά φωνάζουν.