Χθες ο ΑΡΗΣ είχε μία παραπάνω υποχρέωση για τη νίκη, πέραν της διατηρησής του στην κορυφή της βαθμολογίας. Ηταν υποχρεωμένος να ικανοποιήσει το κοινό του.
Ένα “Κλεάνθης Βικελίδης” που πλησίασε το sold out σε ματς με τον Λεβαδειακό, με όλο το σεβασμό στους Βοιωτούς. Δεν είναι όμως ο εμπορικός αντίπαλος που θα… τραβήξει τον κόσμο στο γήπεδο. Το έκανε όμως ο ίδιος ο ΑΡΗΣ τις προηγούμενες αγωνιστικές.
Η ομάδα ξεκίνησε τη σεζόν με τον στόχο της 4άδας αλλά και της… επιστροφής των φίλων της μαζικά στο γήπεδο. Ηταν κάτι το οποίο έπρεπε να το κερδίσει και το έκανε, αποζημιώντας τους χιλιάδες που έδωσαν το “παρών” χθες στο “Βικελίδης” με μία νίκη που την διατηρεί μόνη της στην κορυφή της βαθμολογίας για ακόμη μία εβδομάδα.
Οι ποιοτικές “πινελιές” στο φινάλε μίας δύσκολης εβδομάδας
Οσο καλή και να ήταν η διαχείριση του Μάντζιου για την τριάδα αγώνων που έκλεισε χθες, είναι δεδομένο ότι ο ΑΡΗΣ γύρισε… βαρύς από την Αθήνα, αδυνατώντας να βγάλει τη φρεσκάδα αγώνων όπως με Ολυμπιακό, ΠΑΟΚ ή Λαμία στα ίδια επίπεδα.
Παρόλα αυτά, για αυτό υπάρχει η ποιότητα και ο ΑΡΗΣ τη… χρυσοπλήρωσε το περασμένο καλοκαίρι με τις περισσότερες προσθήκες που έκανε και κυρίως αυτή του Μόντσου.
Δεν είναι μόνο το γκολ… ζωγραφιά. Είναι το χρονικό σημείο που έρχεται, προσφέροντας άμεση αντίδραση στο γκολ του Ζίνι και το 2-1 με το οποίο έστειλε την ομάδα του στα αποδυτήρια. Βάλε και το εξαιρετικό διάβασμά του στη φάση του πέναλτι που κερδίζει… Ε τί άλλο να θέλουμε.
Νωρίτερα στο παιχνίδι ο ΑΡΗΣ κάνει εξαιρετικό ξεκίνημα, με ενέργεια, πίεση καλή κυκλοφορία και ένα γρήγορο γκολ που βρίσκει για ακόμη μία φορά. Εκεί όμως αντί να πιέσει κι άλλο… κατεβάζει στροφές, ο Λεβαδειακός αποφασίζει να παίξει ποδόσφαιρο και απαντάει με ένα ωραίο γκολ του Ζίνι που… προειδοποίησε νωρίτερα σε δύο περιπτώσεις, σημαδεύοιντας τον Φαμπιάνο χαμηλά.
Ο Λεβαδειακός θα μπορούσε και έπρεπε να πετύχει παραπάνω στο πρώτο μέρος, με κατοχή στο 40%-60% και 6 τελικές με 5 στην εστία, Έκανε παιχνίδι στους χώρους που… προσέφερε το αναποτελεσματικό πρέσινγκ του ΑΡΗ. Δεν το έκανε όμως και μάλιστα είδε τον Μόντσου να αλλάζει γρήγορα τις ισορροπίες.
Στο δεύτερο ο ΑΡΗΣ αμύνθηκε καλύτερα και η κατοχή των Βοιωτών ήταν περισσότερο ανούσια, με δύο τελικές εκτός εστίας και την είσοδο του Νταρίντα να προσφέρει στον Μάντζιο περισσότερο κράτημα μπάλας και περισσότερη πίεση στον άξονα.
Κρατάει την άμυνα αλλά και την αναποτελεσματικότητα
Το τρίτο γκολ ήρθε σε τέτοιο σημείο που επέτρεπε στον ΑΡΗ να κάνει διαχείριση και με όλα τα φόντα να διευρύνει το σκορ. Νταρίντα-Σίστο έδωσαν κράτημα μπάλας, περισσότερες άμυνες και… έσφιξαν την ομάδα.
Το κομμάτι του πρέσινγκ είναι κάτι που σίγουρα κρατάει ο Μάντζιος. Οπως θα πρέπει να κρατήσει και αυτή την αδυναμία του ΑΡΗ στο ανοικτό γήπεδο που εμφανίστηηκε ξανά.
Η διαφορά στο χθεσινό παιχνίδι είναι ότι υπήρχε καλή μετάβαση της μπάλας μπροστά. Έλειψε όμως είτε η τελική πάσα είτε η εκτέλεση, πλην του γκολ του Νταρίντα το οποίο ακυρώθηκε. Χθες η αύξηση στο δείκτη του σκορ ήταν κάτι προαιρετικό. Σε άλλη περίπτωση όμως θα είναι αναγκαίο και οι παίκτες καλούνται να γίνουν πιο… killers σε αυτές τις καταστάσεις του παιχνιδιού.
Μία… προσγειωμένη απογείωση!
Εν τέλει, ήταν καλός ο ΑΡΗΣ κόντρα στον Λεβαδειακό; Οχι όσο θα έπρεπε είναι η απάντηση. Οχι, επειδή έχει μπει σε ένα συγκεκριμένο μέτρο σύγκρισης.
Σε γενικές γραμμές… not bad. Καλά διαστήματα, κακά διαστήματα και νίκη. Ο ΑΡΗΣ όμως πλέον δεν μπορεί να αποφύγει τις συγκρίσεις με τις κορυφαίες του φετινές αποδόσεις και το potential του ως ομάδα. Έτσι προσεγγίζεται, αυστηρά. Κάτι που δείχνει ότι αυξάνονται οι απαιτήσεις και ότι φυσικά έχει ανέβει ο πήχης για μία ομάδα που βρίσκει απαντήσεις στις μέτριες μέρες της. Ποιότητα, αυτοπεποίθηση και… άερας που έβγαλε ακόμα και όταν ισοφαρίστηκε .
Στο τέλος της ημέρας, η ομάδα εδραιώνεται στην κορυφή της βαθμολογίας αλλά… δεν πετάει. Είναι σε φάση… προσγειωμένης απογείωσης.
Ο ΑΡΗΣ συνεχίζει να οδηγεί την κούρσα του πρωταθλήματος με πνευματική ισορροπία που ξεκινάει από την ομάδα, τον προπονητή, τους παίκτες και το αντιλαμβάνεσαι στις δηλώσεις τους. Οταν βλέπουν ανορθογραφίες, όταν ζητούν τη βελτίωση, Και την ίδια στιγμή ένας κόσμος που το απολαμβάνει αλλά γνωρίζει ότι υπάρχει δρόμος ακόμα…