Ο Άλκης δεν είναι πια εδώ. Δεν είναι μαζί μας, στους δρόμους, στην σχολή του, στις παρέες του.
Και αυτό γιατί; Γιατί ως αθώος αυτού του κόσμου απάντησε σε ένα απλό ερώτημα με την ατάκα “είμαι ΑΡΗΣ”!
Γράφει ο Τσίπτσιος Κωνσταντίνος…
Ευθύνες πολλές. Οργή να σιγοβράζει. Κάθε λεπτό και περισσότερο.
Οργή, για άλλους λύπη…
Για άλλους απορία.
Ένα μεγάλο “ΓΙΑΤΙ;” στα στόματα όλων. ανεξαρτήτως ομάδων. Ας μην το πάμε εκεί. ή τουλάχιστον, εγώ νιώθω χρέος μου να μην το πάω εκεί. Άλλοι ας γράψουν καλύτερα από εμένα για οπαδικά. Για ομάδες και χρώματα.
Εξετάζοντας την παθογένεια στην ρίζα της δεν έχω καμία όρεξη να χρωματίσω, να κατηγορήσω και να βάλω ταμπέλες τσουβαλιάζοντας αθώο κόσμο με τα …ΟΡΚ!
Κανείς, όσο ηλίθιες και γεμάτες παρωπίδες απόψεις και να έχει, δεν αξίζει να βρίσκεται στην ίδια συνομοταξία με δολοφόνους. Εξάλλου, αν θέσουμε αυτό σαν βάση, θα μπορούμε να μην τσουβαλιάσουμε επίσης όλους τους οπαδούς με τους 1,2-10 οπαδούς του αίματος και του φόνου.
Οπότε από μεριάς μου, θα με συγχωρήσετε, αλλά θα το κάνω πιο δίκαιο.
Νέτα- σκέτα – ξηγημένα!
Πάμε παρακάτω λοιπόν. Να δούμε που φταίμε και εμείς οι ίδιοι για όλα αυτά που συμβαίνουν. Ο καθένας βάζει το λιθαράκι του σε τέτοιες περιπτώσεις. Δυστυχώς εμείς ευθυνόμαστε, λίγο ή πολύ, για αυτό το οικοδόμημα μίσους που χτίζεται καθημερινά.
Όταν το ποδόσφαιρο παύει να είναι η ζωή μας και γίνεται η ταφόπλακα μας, τότε όλοι είμαστε εν δυνάμει Άλκηδες. Αργά ή γρήγορα κινδυνεύουμε όλοι. Και ταυτόχρονα όμως αποτελούμε κίνδυνο από μεριάς μας.
Πόσες φορές έχετε δει παιδάκι στον δρόμο να φοράει φανέλα άλλης ομάδας και δεν γκρινιάξατε; Δεν στραβομουτσουνιάσατε; Πολλοι μάλιστα μπορεί και να πήγατε να του ζητήσετε τον λόγο. “Βγάλτο αυτό το σκουπίδι από πάνω σου”κλπ κλπ.
Έχοντας θητεύσει σε σχολεία του κέντρου με πλειοψηφία άλλων “οπαδών” ως συμμαθητές μου, έχω βιώσει στο πετσί μου το πως είναι να σκέφτεσαι και να ξανασκέφτεσαι 2η και 3η φορά αν θα βάλεις την φανέλα με τα “κιτρινόμαυρα”.
Άλλος ίσως έχει βιώσει το ίδιο με τα ασπρόμαυρα, τα μπλε, τα κόκκινα.
Έχω μαλώσει και ίσως να έχω …”σπρωχτεί” για το δικαίωμα μου να φοράω μια ποδοσφαιρική/μπασκετική φανέλα στην αυλή του σχολείου. Χωρίς να ενοχλήσω ποτέ κανέναν έτσι. Αυτό εννοείται.
Μάλιστα σε αντίστοιχη περίπτωση έχω μαλώσει ακόμη και για αντίπαλη ομάδα, για να μπορεί φίλος του Παναθηναϊκού να φορέσει φανέλα Μιχαλάκη Κωνσταντίνου χωρίς πρόβλημα.
Γιατί έμαθα τον ΑΡΗ ως αντίδραση, ως κόντρα στο “πρέπει”, στη “μόδα’, στο μπούλινγκ! Γιατί ποτέ δεν έβαλα το ποδόσφαιρο πάνω από τους φίλους μου. Αλλά ακόμη και από τους αγνώστους μου. Τους περαστικούς.
Το κράτησα για τα πειράγματα, για την καζούρα. Για την αγνή αλληλεπίδραση με το αντίπαλο δέος.
Κάποια στιγμή όμως όλο αυτό κουράζει.
Με τον καιρό κάποιοι από εμάς κουραστηκαμε να μαλώνουμε και απλά αποφεύγουμε άτομα στενόμυαλα, με παιδική αντίληψη και συνήθειες.
Γιατί, ας μην γελιόμαστε, η ζωή είναι πιο σημαντική από την φανέλα στο προαύλιο.
Έχουμε θίξει πολλές φορές σε εκπομπές, πόσα πολλά σημαίνει για μένα ο διαχωρισμός “υποστηρίζω” μια ομάδα – από το “απαιτώ νίκες, δόξα, πρεστιζ” από μια ομάδα.
Με επιδράσεις τόσο στην ψυχολογία του οπαδού/ φιλάθλου απέναντι στην ομάδα του και έπειτα στην συμπεριφορά του στους απέναντι.
Όταν το πάθος γίνεται μανία, όταν η αγάπη γίνεται φασισμός – τότε η νίκη γίνεται φόνος και βία.
Ακόμη και ως νικητής, δεν έχει καμία αξία η νίκη σου αν δεν έχεις “φίλο” αντίπαλο να την μοιραστείς.
Που θα καταλήξετε εσείς – (εμείς**) όλοι όταν η ομάδα μας φέρνει νίκες, τίτλους και επιτυχίες και κανείς δεν έχει μείνει για να μας παραδεχτεί;
Χωρίς δεύτερο, ακόμη και πρώτος είσαι ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ.
Που θα καταλήξουν όσοι είναι “πολλοί” στις γειτονιές τους, όταν δεν θα υπάρχει άλλος να συγκριθούν;
Στην Ελλάδα της κρίσης είναι βέβαιο πως το ποδόσφαιρο είναι το όπιο του λαού. Είναι η μικρογραφία όλων των προβλημάτων της ζωής μας. Ο καθρέφτης που μέσα του θέλουμε να δούμε χαρές, αλλά βλέπουμε ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΕΚΕΙ τις λάθος επιλογές μας.
Ο Άλκης δεν πέθανε πριν λίγες ώρες, δεν έφυγε σε μια στιγμή. Θα “φευγει” κάθε μέρα όταν δεν σεβόμαστε τον κάθε Άλκη που αγνοούμε πως υπάρχει εκεί έξω. Ο δικός μας ήθελε απλά να κάνει ένα διάλειμμα από το διάβασμα του. Ο επόμενος μπορεί να είναι γιατρός, να πηγαίνει λύκειο, δημοτικό.
Ώρα να βγάλουμε το μισος από τις γειτονιές μας. Για κάθε φοβισμένο παιδάκι που δεν φοράει την μπλούζα του Γκάμα, του Σάσα, του Μαντσίνι, αλλά και του Ζίβκοβιτς, του Μανωλά και του Μάνταλου. Για όλους τους φίλους – Άλκηδες που χάσαμε.
ΥΓ Στο “Γρανίτες και Τσιγάρα” του ΛΕΞ πριν λίγα χρόνια ο Filipone είχε έναν σπουδαίο στίχο. Που με συγκλόνισε σήμερα που τον θυμήθηκα. “Στους δρόμους ξεψυχάνε – και στους τάφους κασκόλ”.
Κουράστηκα να βλέπω κασκόλ και δάκρυα για νέα – ΑΘΩΑ – παιδιά! #NO_MORE