Ζήσαμε ένα Σαββατοκύριακο με γλυκόπικρη γεύση. Άρχισε με την πίκρα της ισοπαλίας στο Χαριλάου με τον Απόλλωνα Σμύρνης και ολοκληρώθηκε με την παλικαρίσια και ΑΡΕΙΑΝΙΔΙΚΗ νίκη επί του Παναθηναϊκού, στο γήπεδο με το βαρύτερο ταβάνι στην Ελλάδα.
Ήταν δύο παιχνίδια τόσο διαφορετικά, με στοιχεία που είχαν oi μεν, αλλά δεν είχαν οι δε. Η αγωνιστική ανάλυση των δύο συγκεκριμένων αναμετρήσεων, αρχίζει και τελειώνει σε ένα στοιχείο: αυτό της προσωπικότητας. Όχι σαν γενική έννοια, αλλά συγκεκριμένα. Ο ΑΡΗΣ του μπάσκετ είχε μία προσωπικότητα για να του πάρει το παιχνίδι, σε αντίθεση με τον ΑΡΗ του ποδοσφαίρου που δεν την είχε. Έλλειψε ο ηγέτης, έλλειψε αυτός που θα έπαιρνε την πρωτοβουλία να ξεκλειδώσει την αντίπαλη άμυνα και να παρασύρει και τους υπόλοιπους. Έτσι, η ομάδα που είχε αυτή την προσωπικότητα κέρδισε, η άλλη όχι.
Ο μπασκετικός ΑΡΗΣ πέρα από τη ψυχή και το πάθος είχε έναν τύπο που βγήκε μπροστά και ηγήθηκε. Ο Χάνλαν, περί ου ο λόγος, ήταν ο απόλυτος πρωταγωνιστής, σε μία εξαιρετική ομαδική προσπάθεια, η οποία χρειαζόταν απλά μια ώθηση. Αντίθετα, ο ποδοσφαιρικός ΑΡΗΣ του Σαββάτου, αυτό δεν το είχε. Ακόμη και στη μέτρια μέρα του, αυτά τα ματς πρέπει να τα κερδίζει. Μόνο που δεν βρήκε τον τρόπο. Πιο απλά, Χάνλαν δεν είχε.
Δεν θα ήθελα να το προβάλω σαν δικαιολογία, αλλά έχω την εντύπωση, πως αυτοί που δεν έπαιξαν ήταν από τις αιτίες της «λευκής ισοπαλίας» και της εικόνας που παρουσίασαν οι Κιτρινόμαυροι. Τον Ιτούρμπε τον αφήνω εκτός εξίσωσης γιατί ακόμη έχει δρόμο μπροστά του. Είδαμε όλοι πόσο σημαντικός είναι ο Μπρούνο Γκάμα, ο Μαντσίνι που μερικοί από εσάς εξακολουθείτε να κράζετε. Ακόμη και ο Μπερτόγλιο. Πιστεύω ακράδαντα πως ένας εκ των παραπάνω θα μπορούσε να είναι ο Χάνλαν του προχθεσινού αγώνα.
Δυστυχώς εκείνοι από τους οποίους περίμενες να κάνουν τη διαφορά, βρέθηκαν από μέτρια ως κακή μέρα. Κυρίως δε οι Χαϊροβιτς και Ματέο Γκαρσία, πολύ περισσότερο βέβαια ο Αργεντινός. Δεν το έκαναν, ο Βόσνιος δεν πήρε την ευκαιρία του και ο Ματέο εξακολουθεί να είναι «μία κρύο και μία ζέστη». Όχι ότι οι υπόλοιποι τα πήγαν καλύτερα. Εντιαγέ, Σάσα και Τζέγκο σε ρηχά νερά. Ο πρώτος με παίκτη συνέχεια πάνω του. Ο Σούντγκρεν είχε κάποια ανεβάσματα, αλλά με κολλιτσίδα τον Σλίβκα, ο οποίος τον εκνεύρισε κιόλας.
Ακούω τις φωνές κατά του Άκη Μάντζιου. Δε λέω ότι συμφωνώ ή διαφωνώ, λέω ότι τις ακούω. Προφανώς έχει κι αυτός τις ευθύνες του. Ακούω όμως και τον Θόδωρο Καρυπίδη, που και πάλι στηρίζει και μάλιστα ο ίδιος ρίχνει τις λιγότερες ευθύνες στον προπονητή. Βέβαια, αυτή τη φορά μιλάμε για τελείως διαφορετική κατάσταση σε σχέση με την «κρίση» μετά τον Ιωνικό.
Το «γαμώτο» (σόρυ για τη λέξη) είναι πως έχουμε διακοπή κι όχι ματς. Ποιος την «παλεύει» τώρα δυο εβδομάδες…