Την Τετάρτη το πρωί, σε ανάρτηση που έκανα στη προσωπική μου Σελίδα (ΠΙ-ΠΕΡΑΤΑ) προσδοκούσα να τριτώσει το καλό για ακόμη μια χρονιά και ο αγώνας με τον Π.Α.Ο. να είναι νικηφόρος και να αποτελέσει την απαρχή μιας αγωνιστικής ανάκαμψης και βαθμολογικής αντεπίθεσης.
Όσον αφορά το πρώτο σκέλος, όλα πήγαν καλά και οι προσδοκίες μου δικαιώθηκαν.
Ήρθε μια σπουδαία (από πολλές απόψεις) νίκη, η οποία τόνωσε ξανά την ψυχολογία της ομάδας και του κόσμου.
Μια νίκη που έδιωξε τα γκρίζα σύννεφα της στεναχώριας και του προβληματισμού, επαναφέροντας τα χαμόγελα και την αισιοδοξία.
Φαίνεται το έχει η μοίρα του Π.Α.Ο. να μας ανασταίνει, σε περιόδους μεγάλων κρίσεων…
Το έκανε πριν δυο χρόνια, την περίοδο 2019-20, με εκείνο το εμφατικό 4-0, που είχε έρθει σε μια πολύ δύσκολη περίοδο, όπου είχε παραιτηθεί ο τότε προπονητής μας (Σ. Παντελίδης) και η ομάδα προέρχονταν από δυο συνεχόμενα αρνητικά αποτελέσματα, την εντός έδρας ισοπαλία με τον Ο.Φ.Η. στη πρεμιέρα (σύμπτωση) και την ήττα στην νεοφώτιστη (τότε) ομάδα του Βόλου (κι άλλη σύμπτωση).
Μετά από εκείνο το παιχνίδι, η ομάδα συνήλθε και πάτησε γερά στα πόδια της.
Το ίδιο έγινε και πέρσι.
Μας ανέστησε ο Π.Α.Ο., όταν κερδίσαμε 0-1 στο Ο.Α.Κ.Α. και ενώ είχε προηγηθεί λίγες μέρες πριν, η ντροπιαστική εντός έδρας ήττα-αποκλεισμός από την Κοβαλίβκα, το τέλος συνεργασίας με τον Ένινγκ, η αντικατάσταση του με τον Μάντζιο και η εντός έδρας ισοπαλία με Π.Α.Σ. Γιάννενα.
Μετά από εκείνο το διπλό στο Ολυμπιακό Στάδιο, ο ΑΡΗΣ είχε ξεκινήσει ένα φοβερό σερί νικών.
Όλα πήγαν καλά λοιπόν και φέτος.
Έγινε αυτό που θέλαμε και ήρθε η νίκη που ήταν επιβεβλημένη.
Μια καθαρή και επαγγελματική νίκη, από έναν ΑΡΗ που κατέβηκε στο γήπεδο ψυχωμένος και αποφασισμένος.
Με ποδοσφαιριστές που έδωσαν στους αντιπάλους να καταλάβουν από τις πρώτες στιγμές, ότι σήμερα, το μόνο αποτέλεσμα που υπάρχει είναι νίκη του ΑΡΗ και τίποτα άλλο.
Δεν υπήρχε απολύτως κανένα περιθώριο για βαθμολογική απώλεια και οποιοδήποτε άλλο αποτέλεσμα, θα ήταν καταστροφικό, από πολλές απόψεις…
Πόσο περισσότερο όταν μιλάμε για έναν αντίπαλο με τους ίδιους στόχους.
Ούτε να σκέφτομαι δεν θέλω, το τι θα ακολουθούσε σε περίπτωση που η ομάδα δεν κέρδιζε…
Σίγουρα δεν είδαμε «μπαλάρα», ούτε έναν ΑΡΗ να ζωγραφίζει μέσα στον αγωνιστικό χώρο.
Όμως αυτό δεν νομίζω να ήταν το ζητούμενο στη συγκεκριμένη χρονική στιγμή.
Να κερδίσουμε θέλαμε και δεν ενδιέφερε καθόλου και κανέναν το πώς θα παίζαμε.
Αυτό που ήταν απαραίτητο στην παρούσα φάση ήταν μόνο η νίκη και οι τρεις βαθμοί.
Τι είδαμε μέσα στον αγωνιστικό χώρο;
Είδαμε αγωνιστικό πάθος, είδαμε ψυχωμένο παιχνίδι, είδαμε πίστη και αποφασιστικότητα από τους ποδοσφαιριστές μας, που τα έδωσαν όλα για τη νίκη.
Είδαμε ένα πολύ καλό κοουτσάρισμα από τον Άκη Μάντζιο, οι κινήσεις του οποίου είχαν σημαντικότατη συμβολή στη νίκη της ομάδας.
Πρέπει να σταθούμε στον Άκη Μάντζιο, ο οποίος βίωσε μια δύσκολη φάση αμφισβήτησης, μετά τα δυο αρνητικά αποτελέσματα.
Από ότι φαίνεται και είδαμε, ο κόουτς του ΑΡΗ κατάλαβε ότι το «κλείδωμα» που του έκαναν ο Νόμπλιας και ο Σπανός, μπλοκάροντας το κέντρο και κόβοντας την ομάδα μας στα δύο, αντιμετωπίζεται μόνο με ένα τρίτο χαφ.
Προπονητής δεν είμαι, ούτε μου αρέσει να κάνω τον προπονητή, αλλά η δική μου ποδοσφαιρική εμπειρία, αυτό είδε.
Όλα πήγαν κατ΄ευχήν, η νίκη ήρθε και πλέον, αυτό που μένει να δούμε τώρα, είναι να υλοποιείται το δεύτερο σκέλος.
Να δούμε δηλαδή αυτή η νίκη επί του Π.Α.Ο. να μας αναστήσει πραγματικά και η ομάδα να πάρει μπρος και να αρχίσει την αντεπίθεση της.
Για να γίνει όμως αυτό, πρέπει και επιβάλλεται να υπάρξει συνέχεια στο Περιστέρι, την Δευτέρα.
Θέλουμε τη νίκη στο Περιστέρι μετά από 8 χρόνια και τους τρεις βαθμούς να προστεθούν στην συγκομιδή για να μας σηκώσουν ακόμη περισσότερο στον βαθμολογικό πίνακα.
Τελευταία νίκη στο πρωτάθλημα, ήταν τον Απρίλη του 2013, με το γκολ του Τάτου, αν και πρόπερσι είχαμε περάσει νικηφόρα, με γκολ του Λάρσον, αλλά για τον θεσμό του κυπέλλου.
Τέλος, για να κλείσω την αναφορά στον αγώνα της περασμένης Τετάρτης, δεν μπορώ να μην σταθώ σε αυτή την υπέροχη στιγμή, που ζήσαμε ξανά μετά από πολύ καιρό στο «Κλ. Βικελίδης».
Αναφέρομαι στην αλληλεπίδραση ομάδας και κόσμου, με τον κλασσικό πανηγυρισμό της νίκης μπροστά στη Θύρα 3.
Είναι μια όμορφη ιεροτελεστία που γίνεται πάντα από τους ποδοσφαιριστές μας, σαν ένα δείγμα ευχαρίστησης προς τον λαό τους για την συμπαράσταση και την υποστήριξη.
Σίγουρα πάντως δεν είναι «έξαλλοι πανηγυρισμοί», που είδαν κι έγραψαν οι φωστήρες της πράσινης δημοσιογραφίας, αυτοί που μετά από τη νίκη επί του Απόλλωνα, (που έπαιζε με παίκτη λιγότερο), έγραφαν για τίτλους και πρωταθλήματα, ενώ τώρα, δεν ξέρουν αν ο Γιοβάνοβιτς θα βγάλει την παρέλαση…
Δε βαριέσαι…
Είπαμε.
Στο ελληνικό ποδόσφαιρο δεν πλήττεις ποτέ.
Κι αν πας να πλήξεις, έρχεται ο μακροβιότερος προπονητής στην ιστορία του Π.Α.Ο.Κ. να ρίξει την βόμβα και να παραδεχτεί, επιβεβαιώνοντας όλα αυτά που λέγαμε και φωνάζαμε χρόνια…
«Ο Π.Α.Ο.Κ. διοικούνταν από ανθρώπους του Ολυμπιακού» είπε ο Άγγελος Αναστασιάδης σε συνέντευξη που έδωσε.
Σώπα ρε φίλε.
Τι μας λες;
Πέσαμε από τα σύννεφα.
Για να τελειώνουμε.
Οι μάσκες δεν έπεσαν τώρα.
Εμείς το ξέραμε, το λέγαμε και το γράφαμε.
Κι αυτοί το ξέρανε.
Ένα παραμάγαζο του Ολυμπιακού ήταν επί χρόνια, με την εύνοια της τότε «παράγκας» του «θείου» και του τότε ποδοσφαιρικού παρακράτους.
Δεν έβγαιναν τυχαία κάθε χρόνο στην Ευρώπη…
Ούτε τυχαία τσίμπησαν δύο κυπελλάκια στα χρόνια της Ε.Π.Ο. του πατήρ Γκαγκάτση, (με τον τότε μεγαλομέτοχο του Ολυμπιακού την ώρα της απονομής να γελάει και να το χαίρεται…)
Για μια δεκαετία τους είχαν παγωμένα τα χρέη και τους έδιναν παράνομα αδειοδότηση.
Άνοιξαν παράνομα κρατική τράπεζα την Κυριακή και τους έδωσαν δάνειο.
Κι όλα αυτά την ώρα που οι χορηγίες πήγαιναν κι έρχονταν, με τις σημαίες των εταιριών του Κόκκαλη να ανέμιζαν επί πολλά χρόνια, «περήφανα» στο γήπεδο τους.
Κι όμως αυτοί οι άνθρωποι, τολμάνε να πιάνουν τον ΑΡΗ στο στόμα τους.
Τολμάνε να λένε για τον ΑΡΗ, αυτά που οι ίδιοι έκαναν και κάνουν εδώ και δεκαετίες.
Υπάρχει όμως ερμηνεία.
Υπάρχει επιστημονική προσέγγιση.
Στην επιστήμη της ψυχολογίας, σύμφωνα με τους ειδικούς, υπάρχει μια κατηγορία ανθρώπων, οι οποίοι όταν βιώνουν απειλητικές και δύσκολες καταστάσεις, ενεργοποιούν ψυχοδιανοητικές διαδικασίες άμυνας.
Οι μελέτες έδειξαν, ότι ένας από αυτούς τους μηχανισμούς άμυνας, για τα άτομα αυτά, είναι όχι μόνο να μην παραδέχονται τα αρνητικά στοιχεία της προσωπικότητας τους, αλλά και να τα προσδίδουν σε άλλους!
(δεν σας θυμίζει κάτι αυτό…)
Αυτοί οι άνθρωποι λοιπόν, που έχουν αυτή την συμπλεγματική και ενοχική συμπεριφορά, αρέσκονται να κατασκευάζουν εχθρούς, γιατί οι εχθροί είναι ο εύκολος στόχος για τα δικά τους μη αποδεκτά αρνητικά στοιχεία του χαρακτήρα και της προσωπικότητας τους.
Αυτά…